Μαύρα μπαλόνια, ένταση από τους συγγενείς, δηλώσεις δικηγόρων και μια απόφαση σε δεύτερο βαθμό που καταλογίζει ευθύνες, πλημμεληματικού χαρακτήρα στην τότε ηγεσία της Πυροσβεστικής και στον προερχόμενο από το Σώμα αυτό γενικό γραμματέα της Πολιτικής Προστασίας. Ταυτόχρονα αθωώνει όλους τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που δικάζονταν για την πυρκαγιά με τους 104 νεκρούς είτε πρόκειται για την περιφερειάρχη Αττικής, τότε κυρία Δούρου, είτε για τους δημάρχους των γειτονικών με την τραγωδία περιοχών. Καταδικάστηκε και ο φυσικός αυτουργός που εξαιτίας του προκλήθηκε η πυρκαγιά.
Η απόφαση δεν ικανοποίησε τους συγγενείς των θυμάτων και των εγκαυματιών που μέχρι και σήμερα κουβαλούν στο σώμα τους τις επιπτώσεις της πυρκαγιάς εκείνης. Όπως πάντα σε αυτές τις πολύκροτες δίκες οι συγγενείς και οι δικηγόροι τους επεδίωξαν την αναβάθμιση των κατηγοριών σε κακουργήματα, κάτι όμως που δεν δέχθηκε το δικαστήριο αφού δεν προέκυπτε εκ των συνθηκών.
Τι θα πρέπει να κρατήσουμε από την τραγωδία αυτή στην Αττική; Το μήνυμα του εθνικού τραύματος που άφησε πίσω της πέραν από πολιτικές και ποινές ευθύνες, πέραν από αστικού τύπου αποζημιώσεις και επιπλοκές. «Ποτέ πια Μάτι».
Για να μην εξελιχθεί μέσα στα χρόνια σε ανεκπλήρωτη ευχή και για να μην έχουμε άλλου τύπου και έκτασης τέτοιας τραγωδία, δεν θα πρέπει να αγνοηθεί η γενεσιουργός αιτία αυτής της τραγωδίας. Πριν ακόμη τη φωτιά υπήρξε η πλήρης αυθαιρεσία στη δόμηση της περιοχής. Στην κυριολεξία κτίσθηκαν και οι δρόμοι. Περίσσεψε η εγκληματική ανευθυνότητα αρμοδίων και κατοίκων για την οικιστική ασφάλεια στο Μάτι. Για δεκαετίες ολόκληρες όλοι νόμιζαν ότι μια τέτοια πυρκαγιά δεν θα συνέβαινε ποτέ. Και όμως προέκυψε όπως και η πλήρης αστοχία στην διαχείρισή της που «μέτρησε» δεκάδες νεκρούς πέραν από τις υλικές καταστροφές. Η πυρκαγιά στο Μάτι δεν είναι μια τραγωδία «ορφανή». Και πριν και μετά έχουμε πολύνεκρες τραγωδίες. Κάθε φορά που η ανευθυνότητα κυριάρχησε…
Εφημερίδα Απογευματινή
