Η θετική προσέγγιση του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη ως προς την ένταξη της Ελλάδας στην επονομαζόμενη «πυρηνική συμμαχία» της Ευρώπης είναι ένα απολύτως αξιοσημείωτο γεγονός. Σύμφωνα με την τοποθέτησή του στο πλαίσιο συνέντευξής του στους «Financial Times» -αν και για πολλούς ο όρος «πυρηνικά» αποτελεί ταμπού- βλέπει ως «πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην πυρηνική τεχνολογία, ειδικά όσον αφορά τους μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες (SMRs) οι οποίοι είναι μικρότεροι, οικονομικότεροι, αλλά εξίσου αποδοτικοί και ασφαλέστεροι από τους παραδοσιακούς μεγάλους αντιδραστήρες».
Η τοποθέτηση του πρωθυπουργού δεν είναι τυχαία ως προς τη συγκυρία αν και αφορά το μέλλον με δεδομένα τα αδιέξοδα στο κόστος της ενέργειας τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και τα νοικοκυριά που επιβαρύνει σε βαθμό απαγορευτικό την Ευρώπη και ειδικά τη χώρα μας και τη ζώνη στην οποία ανήκει. Ο στόχος του μηδενικού άνθρακα που έχει προσδιοριστεί σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα στη βάση της «πράσινης μετάβασης» δείχνει υπό τις παρούσες συνθήκες να είναι όλο και μη ρεαλιστικός, αλλά και καθόλου προτιμητέος από πλευράς διαμόρφωσης κόστους.
Είναι διακηρυγμένη επενδυτική στρατηγική πλέον από τη Βρετανία η ανάπτυξη των μικρών πυρηνικών για την ενέργεια που στην Ελλάδα σε μια επόμενη δεκαετία μαζί με τις ΑΠΕ θα μπορούσε να διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα. Ειδικά για το νησιωτικό σύμπλεγμα της χώρας θα ήταν κάτι καθοριστικό τόσο για την επάρκεια όσο και για την ανάπτυξή τους.
Η πίεση που ασκήθηκε ως προς τους ρυθμούς της «πράσινης» στρατηγικής από τις κεντρικές δομές της Ευρώπης μαζί με τη συγκρότηση του περιώνυμου χρηματιστηρίου ενέργειας και ρύπων, με έδρα την Ολλανδία, έχουν καταστρέψει το αρχικό οικολογικό όραμα. Ο «αιρετικός» πρόεδρος Τραμπ και το έλλειμμα «πράσινης ευαισθησίας» των δυνάμεων της Ασίας και του παγκόσμιου Νότου που έχουν αναδειχθεί σε πρωταθλητές παγκόσμιας ρύπανσης, δημιουργούν δεύτερες σκέψεις για το τι πρέπει να γίνει στην Ευρώπη.
Εφημερίδα Απογευματινή
