H 24ωρη απεργία -που θα είναι επαναλαμβανόμενη- στα συνεργεία των αυτοκινήτων και σε κάθε επιχείρηση που σχετίζεται με αυτά -όπως λ.χ. τα ηλεκτρολογεία, τα πλυντήρια κ.λπ.-, επειδή η κυβέρνηση επιβάλλει το ψηφιακό πελατολόγιο προκειμένου να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, αναδεικνύει μια ελληνική όσο και θλιβερή πραγματικότητα: τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη στην ελληνική κοινωνία, και ειδικά σε αυτούς που μπορούν, της απόκρυψης εισοδημάτων.
Ειδικά στην περίπτωση των συνεργείων όλοι έχουμε σχετική εμπειρία, καθώς ως πελάτες πρέπει να αποφασίσουμε πάνω στο εξής δίλημμα: Να ζητήσουμε απόδειξη και να χάσουμε τον μηχανικό που τον έχουμε ανάγκη ή να μη συμβάλουμε στην απόπειρα φοροδιαφυγής, πράγμα που σημαίνει ότι εκτός του ότι θα κάνουμε εχθρό κάποιον που τον χρειαζόμαστε, συγχρόνως θα κοστίσει η επισκευή «ο κούκος αηδόνι».
Το κράτος, βεβαίως, καλά κάνει και κυνηγά τους φοροφυγάδες, καθώς ό,τι στερείται από πλευράς εσόδων, σε τελική ανάλυση, το στερείται η κοινωνία – στο μέτρο βεβαίως που μία κυβέρνηση είναι συνεπής έναντι των πολιτών και το περίσσευμά της το ρίχνει στην κοινωνική πρόνοια. Απαραίτητη, ασφαλώς, η τελευταία αυτή προϋπόθεση, ώστε να μη δίδονται επιχειρήματα σε όλους όσοι φοροδιαφεύγουν, ότι υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ φορολογικής επιβάρυνσης των πολιτών και εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του κράτους απέναντί τους. Δηλαδή ότι υπάρχει έλλειμμα ανταποδοτικότητας των φόρων που είναι και συνταγματική υποχρέωση.
Το επιχείρημα των συνεργείων ότι με το μέτρο αυτό της κυβέρνησης θα επιβιώνουν μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις και θα εξαφανιστούν οι μικρές είναι υπέρ της συνέχισης της φοροδιαφυγής. Διότι οι μεν μεγάλοι δεν γίνεται να κρυφτούν, οπότε οι μικροί, που μπορούν, γιατί να μην είναι δυνατό να συνεχίσουν να το κάνουν!
Μπορεί το φορολογικό σύστημα να έχει ακόμη αδικίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μη συνεισφέρουν όλοι στα φορολογικά βάρη παρά μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι, τα συνήθη υποζύγια, όπως έλεγαν τα παλαιότερα σχετικά ρεπορτάζ.
Εφημερίδα Απογευματινή
