Σήμερα συμπληρώνονται 51 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση στη χώρα μας του δημοκρατικού καθεστώτος. Είναι το χρονικό ορόσημο έναρξης της περιόδου μέχρι σήμερα, που έχει αποκληθεί Μεταπολίτευση. Έχουμε λοιπόν 51 χρόνια Μεταπολίτευσης, για την οποία πολλές φορές -ανάλογα με τις διαθέσεις μας από δυσμενή πολιτικά γεγονότα- έχουμε πει ότι έφτασε στο τέλος της!
Αν εξαιρέσει κανείς τη θεμελίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος -το οποίο δυναμιτίζουμε συνεχώς παραβαίνοντας βασικούς κανόνες του – και αν εξαιρέσουμε την είσοδό μας στην ΕΟΚ με την επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τη χάρη που του έκαναν κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες που τον υπολήπτονταν, και βεβαίως την ένταξη στον σκληρό πυρήνα της νομισματικής ένωσης, η Μεταπολίτευση στο σύνολό της είχε και πολλούς λεκέδες.
Διότι αυτό το οποίο επιβίωσε και κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια -εξαιτίας και της αφελούς αισιοδοξίας αυτού του λαού που παρασύρεται εύκολα από τους δημαγωγούς- ήταν η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, που εξαργύρωσε την «επανάστασή της» με θέσεις και οφίτσια, που την έκαναν εύκολα να ξεχάσει γιατί αγωνίστηκε. Ή που επιβεβαίωσε γιατί αγωνίστηκε: στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά.
Σε αυτή τη γενιά βασίστηκε ο σύγχρονος Κλέων, ο Ανδρέας, που φρόντισε μέσω αυτής να δώσει επίφαση Δημοκρατίας στο αυταρχικό -στα όρια του φασιστικού- κράτος που διαμόρφωσε. Βοήθησε κάποιους -αν δεν παρότρυνε κιόλας- να κλέβουν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού και έφτιαξε ένα κράτος τέτοιο που ήταν βέβαιο ότι θα μας οδηγούσε στη, χρόνια μετά, χρεοκοπία.
Πολλοί λένε -λες και δεν έχουν μνήμη ή αποδέχονται αχώνευτα ό,τι τους ταΐζουν- ότι ο Καραμανλής όταν επανήλθε στην Ελλάδα δεν φρόντισε να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό. Ψευδέστατο. Πού να φαντασθεί όμως ο Καραμανλής ότι ο ελληνικός λαός θα έφερνε στην εξουσία λαϊκιστές που θα ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις του με… ξένα κόλλυβα; Και τα παιδιά του αφελούς λαού πλήρωσαν τελικά το μάρμαρο της Μεταπολίτευσης.
Εφημερίδα Αογευματινή
