Η Ελλάδα από την ιστορία της, τη γεωγραφία της και τον χαρακτήρα της θα έπρεπε να είναι ένα παγκόσμιο σημείο συνάντησης πολιτισμών, επιστημόνων, φιλοσόφων και καλλιτεχνών. Θα έπρεπε με έδρα την Ελλάδα να λειτουργούσαν παραρτήματα, summer schools, ιδρύματα όλο τον χρόνο, ενώ οι συναντήσεις διεθνών προσωπικοτήτων στα σημεία της επικράτειας τα οποία μάλιστα είναι συνδεδεμένα με τη βάση των επιστημών να είναι μέρος της καθημερινότητας.
Αντίθετα, όμως, από την οπτική αυτή, η Ελλάδα μοιάζει αποκομμένη από την ίδια της τη φύση, με τα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, να μένουν συνταγματικά εγκλωβισμένα στις ανάγκες και τις προτεραιότητες των αρχών του προηγούμενου αιώνα ή περίκλειστα στη λογική της απόκτησης πτυχίου ως προϋπόθεσης επαγγελματικής εξέλιξης.
Το γεγονός ότι επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη βρέθηκε μια νομική πλατφόρμα για την ίδρυση και στην Ελλάδα ξένων μη κρατικών πανεπιστημίων, έστω κι αν στην πρώτη φάση η εξέλιξη αυτή αφορά τέσσερα, δεν θα πρέπει να θολώσει την εικόνα. Η Ελλάδα οφείλει να αποκτήσει κοσμοθεωρία και αυτή θα πρέπει να σχετίζεται με την κουλτούρα, που μεταξύ άλλων σημαίνει πανεπιστήμια. Αν το δούμε κυβερνητικά και νομοθετικά, τα πανεπιστήμια αυτά θα πρέπει να έχουν προδιαγραφές, αξιοπιστία και εχέγγυα γιατί προσφέρουν πτυχία και επαγγελματικές δεξιότητες.
Όμως το όραμα μιας Ελλάδας που οι κύριες αναφορές της δεν θα είναι στους πρόσφυγες του παρελθόντος ή του παρόντος ή στους μετανάστες, που η ανάγκη τούς οδήγησε να φύγουν από τη χώρα τους ή να έρθουν ξένοι σε αυτήν για την επιβίωση τους, θα πρέπει να μας απασχολεί. Η Ελλάδα δεν έχει λόγο να παραμένει ένα φοβικό σύνολο. Ούτε φυσικά να συνεχίσει να εξελίσσεται σε κοινωνία παρακμής και απαξίας. Επίσης δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός η έμμονη στον τουρισμό στο μοντέλο της Ταϊλάνδης. Ας μιλήσουμε για μια νέα εποχή στα δικά μας μέτρα και σταθμά…
Εφημερίδα Απογευματινή
