Στη χώρα μας ισχυροί κύκλοι επιρροής δεν κουράζονται με κάποια ελαφρότητα να υποστηρίζουν πολιτικές και εκλογικές εξελίξεις που θα οδηγήσουν, σύμφωνα και με τις δικές τους παραδοχές, σε κύκλο ασταθών κυβερνήσεων συνασπισμού την περίοδο 2027-2031. Προφανώς στα χρόνια που έχει αναλάβει τη διοίκηση της χώρας ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης και οι κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς απέδωσαν στον οικονομικό τομέα και ως προς το διεθνές προφίλ της Ελλάδας σε τέτοιον βαθμό που πλέον έχουν ξεχασθεί τα δεδομένα και οι παράμετροι που οδήγησαν τη χώρα στη δημοσιονομική καταστροφή 15 χρόνια πριν.
Τα 3 μνημόνια μοιάζουν μακρινός εφιάλτης όπως και το ΔΝΤ ή η ευρωπαϊκή επιτήρηση. Αυτό σε γενικές γραμμές είναι φυσικό αφού οδεύουμε προς τη ΔΕΘ και την εξαγγελία από τον κ. Μητσοτάκη ισχυρής δέσμης θετικών μέτρων περίπου 2,5 δισ. ευρώ με κοινωνικό και εισοδηματικό αποτύπωμα πολύ ισχυρό, αποτέλεσμα όμως υπερπλεονασμάτων που έχουν επιτευχθεί και όχι δανεισμού, όπως ήταν αντίστοιχα το εθνικό μας σπορ σε βάθος δεκαετιών.
Μπορεί να υπάρχουν βάσιμες αιτίες για να ασκείται κριτική στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη για λάθη, εμμονές και λάθος προτεραιότητες. Αλλά αν θέλουμε να δούμε πραγματικά τι θα σημάνει για το μέλλον μας -σε συνθήκες μάλιστα παγκόσμιας αστάθειας και αναδιάταξης δυνάμεων και συσχετισμών- η ενίσχυση του πολιτικού ρίσκου και ο φαύλος κύκλος ασταθών κυβερνήσεων το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παρατηρήσουμε και να σημειώσουμε τα όσα εξελίσσονται στην πολύ πιο ισχυρή από πλευράς όγκου, παραγωγικής βάσης και δυνατοτήτων Γαλλία.
Με την κυβέρνηση Μπαϊρού να οδεύει προς την αποκαθήλωση, όπως πριν η κυβέρνηση Μπαρνιέ, την ανάγκη να συγκεντρωθούν περίπου 44 δισ. ευρώ από επιπλέον φόρους, περικοπές και προσαρμογές το 2026 και τα επιτόκια δανεισμού να εκτοξεύονται. Έτσι θα κατανοήσουμε πόσο μικρή απόσταση υπάρχει μεταξύ της σημερινής θετικής μας πραγματικότητας και της επιστροφής του ΔΝΤ στην Ελλάδα.
Εφημερίδα Απογευματινή
