Το καλώδιο ηλεκτρικής ενέργειας που θα συνδέσει την Ελλάδα με την Κύπρο και θα καταλήγει στο Ισραήλ, δεν είναι πλέον ένα ενεργειακό ζήτημα. Ούτε επίσης ένα γεωπολιτικό μόνον ζήτημα. Είναι ένα καθοριστικό θέμα που ακουμπά κυριαρχικά την αξιοπιστία στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές σχέσεις την Ελλάδα και την Κύπρο.
Γιατί είτε το έργο θα προχωρήσει και θα λειτουργήσει, είτε η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος θα απολέσουν την αξιοπιστία τους να συμμετέχουν σε συζητήσεις για διπλωματικά, οικονομικά, ενεργειακά και επιχειρηματικά θέματα. Δεν θα έχουν το κύρος να λαμβάνουν αποφάσεις με άλλους πολυμερώς ή διμερώς, αφού αυτές θα είναι αμφίβολο αν θα υλοποιηθούν.
Στην αντίθετη περίπτωση που δεν προχωρήσει αυτή η υποθαλάσσια ηλεκτρική διασύνδεση η Τουρκία θα έχει αποδείξει στην πράξη και όχι πλέον με μεγαλοστομίες επιθυμίας ότι για ό,τι συμβαίνει ή αποφασίζεται στη ζώνη της Ανατολικής και της Νοτίου Μεσογείου θα πρέπει να ερωτάται και να συμφωνεί για να εξελιχθεί.
Η σύμφωνη γνώμη της μάλιστα θα πρέπει να αποτελεί προαπαιτούμενο είτε πρόκειται για περιοχές ή διαδρομές όπου ασκεί κυριαρχική δικαιοδοσία ή δικαιώματα οικονομικής εκμετάλλευσης, είτε όχι. Θα πρέπει να ζητείται εν ολίγοις σε κάθε περίπτωση.
Το γεγονός ότι η ηλεκτρική αυτή υποθαλάσσια διασύνδεση χρηματοδοτείται με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ και αποτελεί και ευρωπαϊκό έργο, αλλά και όλες οι κινήσεις που έχουν γίνει και από πλευράς Γαλλίας και της εμπλεκόμενης κατασκευαστικής εταιρείας σχετικά για να αντιμετωπισθεί το γεωπολιτικό ρίσκο που απασχολούσε σε βαθμό απαγορευτικό τους Κυπρίους, τα πήγαινε-έλα της ελληνικής διπλωματίας μπροστά στις επιθετικές δηλώσεις των Τούρκων, τα ψυχροπολεμικά παιχνίδια με τα πολεμικά πλοία ανοιχτά της Κάσου και ούτω καθεξής, κάνουν το ζήτημα να φαντάζει θεμελιώδες για την αξιοπιστία Αθήνας και Λευκωσίας.
Η εμπλοκή της ευρωπαϊκής Εισαγγελίας για έρευνες περί κακοδιαχείρισης στο έργο μετατρέπει το όλο ζήτημα κυριολεκτικά σε ναρκοπέδιο…
Εφημερίδα Απογευματινή
