Ο κόσµος έχει αρχίσει να βαδίζει σε τεντωµένο σχοινί. Είναι µία κατάσταση την οποία επιβάλλουν καθαρά για προσωπικούς λόγους πολιτικής επιβίωσής τους ηγέτες που, αφ’ ενός, µπορεί να κάνουν τον πλανήτη άνω κάτω, αλλά εµφορούνται και από αυταρχικές αντιλήψεις. Το επιβεβαιώνουν µε την πολιτική τους και οι δύο πρόεδροι, ο Ρώσος και ο Αµερικανός. Κοντά τους ένας, ιστορικά, περιστασιακός τους σύµµαχος, ανάλογα προς τα συµφέροντά του, ο Τούρκος πρόεδρος.
∆εν είναι τυχαίο ότι ο Αµερικανός πρόεδρος θαυµάζει τον αυταρχισµό και των δύο ούτε επίσης τυχαίο είναι ότι και οι τρεις είναι θιασώτες ενός
αναθεωρητισµού, µε πρόθεση να διευρύνουν τα σύνορά τους, µε τον Πούτιν και τον Ερντογάν να θέλουν να επανασυστήσουν τις αυτοκρατορίες που
ήταν κάποτε οι χώρες τους.
Για να υλοποιηθούν οι επιδιώξεις τους θα πρέπει να χρησιµοποιήσουν πολεµική βία. Γνωρίζουν βεβαίως ότι η πολεµική τους τακτική δεν έχει συνήθως τα αποτελέσµατα που επιδιώκουν. Οι Αµερικανοί το έζησαν στο Βιετνάµ. Ο Πούτιν το ζει στην Ουκρανία, ενώ η εµπειρία του εκάστοτε Τούρκου προέδρου µε τους Κούρδους δεν είναι και η πλέον ευχάριστη. Παρ’ όλ’ αυτά βλέπουµε ότι ο Πούτιν επιµένει στον πόλεµο που έχει ανοίξει, ενώ δοκιµάζει και τις αντοχές παλαιών κρατών της Σοβιετίας, αλλά και της ίδιας της Ευρώπης, προς την οποία προσβλέπουν τα υποτελή τότε αυτά κράτη στο Ερυθρό Παραπέτασµα.
Συγχρόνως ο Τραµπ, αλλάζοντας τακτική, από εκεί που ξεφτίλιζε τον Ζελένσκι τώρα τάσσεται µε την πλευρά του, ενώ καλεί και την Ευρώπη να απαντήσει στις ρωσικές προκλήσεις. Με άλλα λόγια, προτρέπει ακόµη και σε έναν ευρωπαϊκό πόλεµο.
Ζούµε την παράνοια ισχυρών ηγετών που απλώς θέλουν να θεµελιώσουν τη θέση εξουσίας στις χώρες τους µέσα από έναν τεχνητό µεγαλοϊδεατισµό, ώστε να µπορούν να βρουν ερείσµατα στο εσωτερικό τους. Σε κάτι τέτοιες παρανοϊκές καταστάσεις η Ιστορία έχει δείξει ότι τα µόνα θύµατα είναι οι αθώοι λαοί..
Κυριακάτικη Απογευματινή
