Χθες είχαμε μία γενική απεργία. Πέραν της ταλαιπωρίας, θα πρέπει να μας απασχολήσει η αιτία αυτής της απεργίας. Αυτή συνίσταται ότι σε ένα νέο εργασιακό νομοσχέδιο δίδεται το δικαίωμα σε κάποιον εργαζόμενο να απασχολείται μέχρι 13 ώρες σε έναν και μόνον εργοδότη. Είναι ένα δικαίωμα ελεύθερης επιλογής που διορθώνει κενά στη νομοθεσία. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος μέχρι σήμερα μπορούσε να εργάζεται σε δύο εργοδότες για 13 ώρες σωρευτικά αλλά όχι σε έναν. Με τη νέα νομοθεσία αποκτά αυτήν τη δυνατότητα. Μάλιστα θα πληρώνεται υπερωρίες με 40% επιπλέον αμοιβή του οκταώρου. Η ψηφιακή κάρτα, που έχει επεκταθεί και καλύπτει πλέον την πλειονότητα των επιχειρήσεων, τον προστατεύει και η ευχέρεια να εργασθεί τέσσερις ημέρες αντί για πέντε είναι ένα γεγονός. Η θέσπιση αυτής της ελευθερίας για τον εργαζόμενο αναγγέλθηκε ως κύρια αιτία της απεργίας. Γιατί στο ίδιο νομοσχέδιο υπήρχε σειρά από θετικές ρυθμίσεις που λύνουν χρονίζοντα προβλήματα.
Στην Ελλάδα πλέον οι απεργίες, ακόμη και αυτού του μαζικού χαρακτήρα όπως η χθεσινή, δεν έχουν συμμετοχή και ουσιαστικά δεν αποτελούν είδηση πέραν της ενημέρωσης για την αναστάτωση που θα προκληθεί. Παραμένουν όμως ως προς την προκήρυξή τους ένα όπλο των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς για να υποδηλώσουν την παρουσία τους. Η κατάχρηση προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε την απεργία στο «απόσπασμα» των εργαζομένων, για τους οποίους τάχα προκηρύσσεται.
Πέραν αυτών, θα πρέπει να σημειωθεί ότι με τις γενικές αυτές απεργίες τα συνδικάτα επιχειρούν να διατηρήσουν την εξουσία τους στην εκπροσώπηση των εργαζομένων. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας αλλά και η πλήρης αναποτελεσματικότητα να διατηρήσουν έστω βασικά κεκτημένα τις εποχές του μνημονίου τα έχουν θέσει στο περιθώριο. Το ερώτημα γιατί (;) η χθεσινή απεργία παραμένει χωρίς να υπάρχει απάντηση. Τα συνδικάτα διατηρούν σοβαρό ρόλο στις διαπραγματεύσεις και στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Εφημερίδα Απογευματινή
