«Στη δουλειά μου οι στίχοι και η μουσική είναι ένα. Και αν υπάρχει ποίηση σε αυτά που κάνω, αυτά δεν βρίσκονται μόνο στα λόγια αλλά στο τραγούδι εν τω συνόλω… Άκουγα εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής, μόνο που με τα χρόνια ένας εσωτερικός, θα έλεγα κρυφός, τεχνίτης τα σμίλευε, ένωνε τα διάφορα είδη δημιουργώντας ένα αμάλγαμα, μια καινούργια μορφή. Ούτε εγώ ο ίδιος πια δεν ξέρω να ξεχωρίσω στα τραγούδια μου ποιο είναι το λαϊκό στοιχείο, ποιο το ελαφρύ, ποιο το έντεχνο, ποιο το παλιό και πιο το νέο». Με αυτά τα λόγια περιέγραφε ο Διονύσης Σαββόπουλος τον εαυτό του και τη διαχρονική, οργανική σχέση με τη δουλειά του, τη μουσική, το τραγούδι, τον στίχο το 2017.
Ο αγαπητός μας Νιόνιος έφυγε από κοντά μας στα 80 χρόνια του. Και εμείς μείναμε ακόμη πιο ορφανοί. Ένας ακόμη από τους μεγάλους. Αυτούς που καθόρισαν ή καλύτερα συντρόφεψαν τις νύχτες και τις ημέρες πολλών ανθρώπων που στο πέρασμα των καιρών, και με βροχή και με ήλιο, χαίρονταν να δηλώνουν Έλληνες. Ο Σαββόπουλος πήγε εκεί που ταξίδεψε ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι ποιητές και καλλιτέχνες που θέλησαν και κατόρθωσαν να ζήσουν το «είναι» μέσα από μελωδίες ή στίχους που καθόρισαν ζωές και όνειρα πολλών άλλων.
Το ανήσυχο παιδί της Φωκίωνος Νέγρη, που με τα ταμπούρλα του, το στιλ και την ελευθεριότητά του σημάδεψε διαφορετικές εποχές και συγκυρίες, δεν είναι πια μαζί μας. Είμαστε ακόμη πιο ορφανοί. Γιατί η κουλτούρα στην Ελλάδα δεν έχει συνέχεια. Οι στιγμές, οι μπουάτ, τα πάρτι, το μεθύσι των ονείρων στις πλατείες και στις γειτονιές των πόλεων και των χωριών μας δεν έχει επόμενα επεισόδια. Κάθε μύθος που φεύγει αφήνει πίσω του μια μεγάλη σιωπή. Μια τεράστια απαξία που είναι η καθημερινότητά μας στους μοντέρνους αυτούς καιρούς.
Εφημερίδα Απογευματινή
