Η σημασία της Ελλάδας στην αμερικανική στρατηγική για την ενέργεια στην Ευρώπη δικαιολογημένα ανησυχεί την ηγεσία στην Άγκυρα. Αναζητώντας κάποιες εγγυήσεις, η ηγεσία Ερντογάν προβάλλει ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους η Αθήνα επιθυμεί να αποκόψει την Τουρκία από τις εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο. Αυτό φυσικά και δεν ισχύει, με δεδομένο ότι με δηλώσεις του ίδιου του Έλληνα πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη η Αθήνα ήδη συζητά για πολυμερή διάσκεψη των παράκτιων χωρών στην οποία συμπεριέλαβε και την Τουρκία για τον καθορισμό των ΑΟΖ, το Μεταναστευτικό, την ασφάλεια των μεταφορών και την προστασία του περιβάλλοντος. Κάτι που επιδιώκει η Τουρκία για δεκαετίες χωρίς τύχη. Είναι φυσικό ότι μια τέτοια πολυμερής διπλωματία, που χωρίζεται όμως σε διμερείς συγκλίσεις μεταξύ παράκτιων, παρακείμενων ή απέναντι χωρών, στη βάση της «μέσης γραμμής», τουλάχιστον αποκλείει αυθαιρεσίες τύπου μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης ή θεωρήσεων τύπου «γαλάζιας πατρίδας». Σε αυτές τις συζητήσεις σημαντική θα είναι και η παρουσία των ΗΠΑ, που στη βάση των αμερικανικών πετρελαϊκών οι οποίες αναλαμβάνουν το έργο της έρευνας και της εξόρυξης έχουν έννομο συμφέρον ώστε να υπάρξει σταθερότητα συνόρων και ασφάλεια δικαίου για τις επενδύσεις που θα γίνουν αλλά και για τις εξέδρες που θα στηθούν.
Η Τουρκία είναι εγκλωβισμένη στην ενεργειακή εξάρτηση ως προς τους αγωγούς που διατηρεί από τη Ρωσία και ως προς το εξωτερικό εμπόριο και τις επενδύσεις από την Κίνα. Αυτό δεν της επιτρέπει να προσαρμοστεί σε όσα ζητά η Ουάσινγκτον του Ντ. Τραμπ, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που έχει στρατηγικά επενδύσει τον ενεργειακό της σχεδιασμό στη σχέση με το αμερικανικό LNG. Πέραν αυτών, η Τουρκία ανησυχεί για τη συμμετοχή της Κύπρου στις εξελίξεις αλλά και στη συμμαχία «3+1» και γι’ αυτό επαναφέρει τη θεωρία των δύο κρατών για το νησί. Η Ελλάδα κινείται με μεθοδικότητα και ευταξία στη γεωπολιτική σκακιέρα και έτσι πρέπει να συνεχίσει…
Εφημερίδα Απογευματινή
