Έχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνα από την ιστορική εξέγερση των φοιτητών στη Νομική και το Πολυτεχνείο. Ήταν η απαρχή μιας πολυκύμαντης πορείας για την πτώση των διαδοχικών στρατιωτικών καθεστώτων που με εκτροπή κατέλαβαν την εξουσία το 1967. Ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι η τελική πτώση της δικτατορίας υπό τον Ιωαννίδη ακολούθησε την εισβολή και κατοχή μέρους της Κύπρου, με τον Αττίλα 1, που θεωρήθηκε ότι συνέβη με την ανοχή της τότε κυβέρνησης των ΗΠΑ, υπήρξε ως έθιμο, από τη μεταδικτατορική ιδιαίτερα επιδραστική Αριστερά η πορεία μνήμης για την εξέγερση του Πολυτεχνείου να φθάνει μέχρι την αμερικανική πρεσβεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας.
Τα χρόνια έχουν περάσει. Η συγκυρία έχει διαφοροποιηθεί. Η συμμαχία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ στους παρόντες καιρούς είναι όχι μόνον στενή και παραγωγική, αλλά είναι η πλέον παραγωγική για την εθνική μας ασφάλεια και τη γεωπολιτική μας δεινότητα και απέναντι στην Τουρκία. Ακόμη και την τόσο προβληματική περασμένη δεκαετία που βρεθήκαμε σε κατάσταση δημοσιονομικής χρεοκοπίας, οι Αμερικανοί ήταν από τους πλέον σημαντικούς υποστηρικτές μας στην ανάσχεση των οικονομικών μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας που μας επιβάλλονταν.
Οι νεότερες γενιές σκέπτονται, ζουν και αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα τελείως διαφορετικά. Η ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μοιάζει περισσότερο από ποτέ ως αναχρονισμός. Ειδικά στο πεδίο της κατάληξής της, που παραμένει η πρεσβεία των ΗΠΑ. Φέτος δε, περισσότερο από ποτέ: Μετά την πανηγυρική συνεδρίαση, στο Ζάππειο, της Συνόδου Διατλαντικής Συνεργασίας όπου υπεγράφησαν σημαντικές συμφωνίες, η πορεία του Πολυτεχνείου με αναφορές στο απώτατο παρελθόν .
Μάλλον ήρθε ο καιρός η πορεία να καταλήγει στο Κοινοβούλιο. Για τη Δημοκρατία αγωνίσθηκαν οι φοιτητές τότε. Η επαναλειτουργία του Κοινοβουλίου ήταν ο στόχος του αγώνα τους. Τα υπόλοιπα είναι απλώς κομματική καπηλεία και ανάρμοστα με το παρόν έθιμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
