Θα ήταν παράλογο να εξελιχθούν συζητήσεις μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για ένα ειρηνευτικό σχέδιο που θα υπαγόρευε την επόμενη ημέρα στην Ουκρανία χωρίς τη συμμετοχή της Ουκρανίας. Δεν θα μπορούσε εν ολίγοις να υπάρξει τελεσίγραφο από την πλευρά της Δύσης προς το Κίεβο και την ηγεσία Ζελένσκι «take it or leave it» χωρίς να ληφθούν υπόψη έστω κάποιες βασικές ενστάσεις από την πλευρά της Ευρώπης. Αυτές τις εμπλοκές αντιμετώπισαν σε κάποιο βαθμό οι επίπονες και επίμονες συζητήσεις μεταξύ διπλωματικών αντιπροσωπειών που εξελίχθηκαν το Σαββατοκύριακο στη Γενεύη.
Χωρίς να αλλάξουν δομικές παραδοχές που θα έκαναν απαγορευτική την ειρηνευτική διαδικασία, υπάρχει παρασκήνιο εκλογίκευσης. Αν δεχθούμε τα δεδομένα που παρουσιάζουν οι «Financial Times», το πλαίσιο των 28 σημείων, που είχε παρουσιαστεί ως βάση διαπραγμάτευσης, έχει περιοριστεί σε 19 σημεία. Είναι σαφές ότι η δύναμη των δυτικών ουκρανικών δυνάμεων θα κινηθεί περί τις 800.000 αντί 600.000 που υπολογίζονταν αρχικά. Επίσης στο σύστημα εγγυήσεων ασφαλείας την επόμενη ημέρα θα πρέπει να λογίζεται ένα πλαίσιο αντίστοιχο του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ βασισμένο σε διακρατικές αμυντικές συμφωνίες. Σε αυτές θα συμπεριλαμβάνονται, για παράδειγμα, κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά το κρίσιμο είναι αν θα συμμετάσχουν οι ΗΠΑ.
Υπάρχουν οικονομικά ζητήματα που χωρίζουν την Ευρώπη από τις ΗΠΑ σε σχέση με την Ουκρανία, που ετέθησαν στο περιθώριο των συζητήσεων στη Γενεύη. Πέραν αυτών, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οι κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία θα παραμείνουν σε ισχύ για πολλά χρόνια.
Στην Ευρώπη, ειδικά στο τρίγωνο Γερμανία – Πολωνία – Βαλτικές, υπάρχει ανησυχία πολέμου με τη Ρωσία σε επόμενα μέτωπα μετά την Ουκρανία. Η Ευρώπη όμως χρειάζεται χρόνο και η Ουκρανία δεν έχει τόσο χρόνο. Η εκεχειρία και η ειρήνη αποτελούν ευκαιρία για μια νέα, πιο ατλαντική Ευρώπη, που μπορεί να επιβάλει μια λιγότερο επιθετική Ρωσία.
Εφημερίδα Απογευματινή
