Η κοινή παρουσία των ηγετών της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας στον τόπο της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου των χριστιανών στη Νίκαια της Βιθυνίας δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση καλών προθέσεων. Πολύ περισσότερο δημοσίων σχέσεων. Η από κοινού προσευχή με τα λόγια του «Πιστεύω», πιστά όπως συντάχθηκε από την πρώτη σύνοδο της Εκκλησίας των χριστιανών πριν από 17 αιώνες, με την παρουσία τότε του Μεγάλου Κωσταντίνου, αυτοκράτορα του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, δεν είναι απλώς μια πράξη συναδέλφωσης. Ο Πάπας της Ρώμης Λέων ΙΔ΄ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος Α΄, σε μια συνύπαρξη, παρέκαμψαν τις διαφορές του Σχίσματος και απευθύνθηκαν σε όλα τα έθνη και τις θρησκείες στα ελληνικά και τα λατινικά ταυτόχρονα. Η συνύπαρξη στους ιστορικούς χώρους του ναού της Βιθυνίας ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην εκ νέου συνάντηση της Δύσης και της Ανατολής, όχι πλέον στο «τέλος της ιστορίας», αλλά στο σημείο συνάντησης των κεντρικών Εκκλησιών του Χριστού.
Ο κόσμος κινείται με βία και δολιότητα σε μια αντιπαράθεση πολιτισμών και ισχύος. Απέναντι στον κυνισμό αυτόν, που φθάνει την ύβρη, ο Πάπας και ο Πατριάρχης δεν έκρυψαν τα λόγια τους. Στην κοινή τους προσευχή θέλησαν -με τα διεθνή media να αποτυπώνουν κάθε στιγμή τής εκεί παρουσίας τους- να κλείσουν την πόρτα σε αιώνες μίσους, φανατισμού και αντιπαραθέσεων μεταξύ χριστιανών.
Τα μηνύματα από τη Βιθυνία, σε μια αυθεντική βυζαντινή διάσταση, σκορπούν μια κοσμιότητα της ηθικής της ειρήνης των χριστιανών, που επιζητούν το τέλος του διχασμού ο οποίος καθόρισε την ιστορία. Ο χριστιανισμός διά των Εκκλησιών του αναλαμβάνει τις ευθύνες του στον κόσμο των ανθρώπων. Και η Δύση, έτσι όπως αυτή εκπροσωπείται από το Βατικανό, κινείται στη συνάντησή της με την Ανατολή, που εκπροσωπείται από το Φανάρι. Η Νέα Ρώμη αποκτά έρμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
