Ο κ. Τσίπρας είναι εμφανές, από τις κινήσεις και τις τοποθετήσεις του, ότι στη διαδρομή από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» στον «προοδευτικό πατριωτισμό» που επιχειρεί θα χρησιμοποιήσει ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό μοτίβο απέναντι σε κύριους αντιπάλους του. Θα τους επιτίθεται με στόχο την αποδόμησή τους, έτσι: «Εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα και την παρέδωσαν στο έλεος των δανειστών και εκτίναξαν την ανεργία στο 27%, κατέστρεψαν το 1/4 της οικονομίας, κατάργησαν τον 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο, κατάργησαν τη 13η και 14η σύνταξη, βούλιαξαν στην ντροπή του “Γερούν γερά” και του “βάστα Σόιμπλε” όταν η κοινωνία αιμορραγούσε, τώρα μας ζητούν τον λόγο».
Η τοποθέτησή του αυτή έχει μια αδυναμία σε ό,τι αφορά τον κ. Μητσοτάκη. Μερίδιο στις ευθύνες της χρεοκοπίας της χώρας αλλά και στη διαχείρισή της, όπως και αν υπολογίσουμε τα γεγονότα, δεν φέρει ο σημερινός πρωθυπουργός. Και αυτό επειδή εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στις εκλογές του 2004. Πριν, μάλιστα, απουσίαζε για πολλά χρόνια στο εξωτερικό όπου εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα. Πρώτη φορά υπουργικό χαρτοφυλάκιο ανέλαβε το 2013-2015, εν μέσω δηλαδή του δεύτερου μνημονίου και αυτό ήταν της Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Η βασική δουλειά του ως πολιτικός προϊστάμενος και στη βάση της πίεσης της τρόικας προς τη χρεοκοπημένη Ελλάδα ήταν να καταμετρηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Καμία σχέση δηλαδή με τις ευθύνες διαπραγμάτευσης που φέρουν άλλοι πολιτικοί και αξιωματούχοι, τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη Νέα Δημοκρατία για την πορεία προς τη χρεοκοπία ή για αποδοχή της βάσης των μνημονίων. Ο κ. Μητσοτάκης αναλαμβάνει αναβαθμισμένες ευθύνες από το 2016 και μετά ως εκλεγμένος πρόεδρος της ΝΔ και επικεφαλής της αντιπολίτευσης και φυσικά από το 2019 και μετά ως πρωθυπουργός. Άρα, τέτοιου τύπου πυρά από τον κ. Τσίπρα δεν «στοχοποιούν» καν τον σημερινό πρωθυπουργό, ως πολιτικό.
Εφημερίδα Απογευματινή
