Ο Στράτος Τζώρτζογλου θα ερµηνεύσει τον απαιτητικό µονόλογο «Βροχή τα βέλη», το νέο έργο του θεατρικού συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη. Ενα κοινωνικό έργο που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα και τον Οκτώβριο θα παρουσιαστεί σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας. Εδώ, ο ηθοποιός µε τη µεγάλη καριέρα µιλά στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» εφ’ όλης της ύλης…
Πρωταγωνιστείτε στο νέο θεατρικό έργο του Μηνά Βιντιάδη «Βροχή τα βέλη». Πόσο σηµαντική είναι αυτή η πρόκληση για εσάς;
Είναι η δεύτερη φορά που θα παίξω µονόλογο. Την πρώτη φορά ήταν η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, στην Αµερική. Αλλά είναι η πρώτη φορά που συνεργάζοµαι στενά µε τον πολύ φίλο µου Μηνά Βιντιάδη, του οποίου τα θεατρικά έργα τα θαυµάζω. Ετυχε και συναντηθήκαµε για εξετάσεις ρουτίνας, σε ένα ιατρικό κέντρο. Και εκεί που καθόµασταν, του κατέβηκε η ιδέα για κάποιον µεσήλικα που περιµένει τα γενέθλιά του και µέχρι να έρθουν οι φίλοι του µοιράζεται µε το κοινό όλη την ιστορία της ζωής του: για τον πατέρα του και τις τρεις γυναίκες του, δηλαδή τη γιαγιά του, τη µαµά του και την κόρη του, που δεν πρόλαβε να γεννηθεί. Για τους έρωτές του, τη δουλειά του, την κοινωνία. Συγκινήθηκα πολύ που µου έδωσε ένα έργο το οποίο το αγαπά πάρα πολύ ο Μηνάς. Μια ιστορία την οποία δεν θα την έδινε εύκολα σε κάποιον που δεν αγαπάει ο ίδιος και που δεν πιστεύει ότι µπορεί να βγάλει µε ειλικρίνεια, µε αυθορµητισµό και µε αυθεντικότητα το ξεδίπλωµα της ζωής του.
Πώς αυτή η παράσταση συνοµιλεί µε το σήµερα;
Συνοµιλεί µε το σήµερα δίνοντας τη σοφία που ο συγγραφέας έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, γιατί είναι µια ώριµη και καλλιεργηµένη ψυχή µε ένα κοφτερό µυαλό: στην ουσία, σου παρουσιάζει µέσα από τις εµπειρίες του ήρωά του όλη την Ελλάδα. Μια πιο αυθεντική Ελλάδα, που δεν την έχουν γνωρίσει οι νεότεροι. Εγώ πρόλαβα τα ασβεστωµένα σπίτια µε την αυλή των θαυµάτων, όπως στο έργο του Καµπανέλλη και τα παιδιά µε τα κοντοπαντέλονα που παίζανε λες και βγήκαν από ταινία του Φελίνι. Αλλά ήµασταν τόσο ευτυχισµένοι, µες στην απλότητα της ζωής. Το έργο δίνει µια αισιοδοξία: ότι µέσα από την απλότητα µπορείς να βρεις τη χαρά.
Η διαδροµή σας στο θέατρο εντυπωσιάζει µε συνεργασίες µε σκηνοθέτες όπως ο Μίνως Βολανάκης και ο Ανδρέας Βουτσινάς. Ολα, όµως,
ξεκίνησαν µε τον Κάρολο Κουν. Πώς διαµόρφωσε την πορεία σας;
Η επαφή µου µε τον πρώτο µου δάσκαλο µε έκανε να δω τον εαυτό µου µε άλλα µάτια. Οταν µπήκα στο Θέατρο Τέχνης µε υποτροφία και ο Κουν µου εµπιστεύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Ηχο του όπλου», της Λούλας Αναγνωστάκη, που ήταν το κύκνειο άσµα του, ήταν πολύ µεγάλη η ευθύνη, ευλογία, αλλά και κατάρα. Γιατί κατάρα; Επειδή µε φθόνησαν πολλοί συνάδελφοι – όλοι θέλανε να δουλέψουν µε τον Κουν.
Τι θυµάστε πιο έντονα από τα γυρίσµατα στο «Τοπίο στην οµίχλη» του Αγγελόπουλου και πώς σας επηρέασε αυτή η εµπειρία;
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος µου έµαθε ότι όλα στον κινηµατογράφο γίνονται, φτάνει να έχεις το πάθος και το όραµα. Ξέρετε, ο Αγγελόπουλος δεν λύγιζε σε καµία δυσκολία. Επίσης, θυµάµαι την αγάπη του για τα παιδιά. Απ’ την άλλη, ό,τι και να ζητούσε ο Θόδωρος θέλανε όλοι να βγάλουν γι’ αυτόν τον καλύτερο εαυτό τους.
Θέλω να µου πείτε και για ακόµα δύο ταινίες: τη «Φανέλα µε το εννιά» του Παντελή Βούλγαρη και το «Πάνω, κάτω και πλαγίως» του Μιχάλη Κακογιάννη. Το «Πάνω, κάτω και πλαγίως» ήταν µια κωµωδία. Αν και δεν είµαι κωµικός ηθοποιός, κατόρθωσα µε τη βοήθεια του Μιχάλη Κακογιάννη να πάρω γι’ αυτήν την ερµηνεία το α’ κρατικό βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου – ο τρόπος που µε χρησιµοποίησε ως ηθοποιό ήταν µαγικός.
Οσο για τη «Φανέλα µε το εννιά», ο πολύ µεγάλος Παντελής Βούλγαρης ήταν ο πρώτος που µε αγάπησε πραγµατικά, µε στήριξε επί πέντε-έξι µήνες, γιατί κατάλαβε ότι δεν ήξερα µπάλα – του είχα πει ψέµατα για να πάρω τον ρόλο! Ηταν σαν ένας γλυκύτατος άγγελος ο Παντελής, γιατί έχει τον τρόπο του να καθοδηγεί τους ηθοποιούς. Και µου έβγαλε στην ταινία την ευαίσθητη, ροµαντική, πειραιώτικη αλητεία που κουβαλούσα.
Επειτα από όλα αυτά, υπάρχει κάτι που θα συµβουλεύατε τον νεαρό Στράτο Τζώρτζογλου που τώρα ξεκινάει;
Να µην παίρνει τη ζωή τόσο σοβαρά. Γιατί είχα µια περίεργη τελειοµανία, για να µπορώ να εκφραστώ στη σκηνή. Και θα του έλεγα να χαρεί περισσότερο τη ζωή µε αγαπηµένα πρόσωπα. Γιατί η τόσo πολλή δουλειά µε έκανε να µη µοιράζοµαι αρκετές στιγµές µε τον πατέρα
µου και τη µάνα µου.
Κυριακάτικη Απογευματινή
