Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, Γιάννης Μπρατάκος, σε µία διαφορετική και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο «Secret», τη νέα εκποµπή του parapolitika.gr, µιλά για τον πατέρα του Αγγελο και περιγράφει το πώς είχε στο µυαλό του την πολιτική, αλλά και όλα όσα του µετέδωσε, ενώ αναφέρεται στη Νέα ∆ηµοκρατία και τη συνεργασία του µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρακτηρίζοντάς τον έξυπνο, εργατικό και δίκαιο. Παράλληλα αναλύει τους στόχους του για την ανάπτυξη της οικονοµίας µέσα από το ΕΒΕΑ.
Θα σας γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που ο πατέρας σας, ο Αγγελος Μπρατάκος, ήταν ένας σπουδαίος, µάχιµος πολιτικός. Το γεγονός ότι πρωταγωνίστησε για µεγάλη περίοδο στην πολιτική σκηνή σάς επηρέασε να ασχοληθείτε µε την πολιτική;
Εγώ µεγάλωσα σε ένα πολιτικό σπίτι. Μεγάλωσα κοντά σε πολιτικούς, γύρω µου είχα πολιτικούς από πολύ νέος. Οµως στην πολιτική, όπως ξέρετε, µπήκα αργά. Ο πατέρας µου είχε πάντα στο µυαλό του την πολιτική µε την εξής έννοια: µε την έννοια του πορτατίφ. Και µου το είχε µεταφέρει αυτό. Ο πατέρας µου είχε πει ότι «η πολιτική, ξέρεις, είναι σαν το πορτατίφ. Οταν το ανοίξεις το πορτατίφ, έχει φως, έχει λάµψη, οπότε όλοι µαζεύονται γύρω από το πορτατίφ». Το θέµα, εάν µπεις στην πολιτική, είναι να µπεις έτοιµος να µπορείς να διαχειριστείς το σκοτάδι, όταν θα κλείσεις το πορτατίφ. Αυτό λοιπόν εµένα δεν µου άρεσε. Οπότε δεν ήθελα να κάνω κάτι για να διαχειριστώ το σκοτάδι του κλεισίµατος του πορτατίφ. Και γι’ αυτό µε απέτρεψε να µπω νωρίς στην πολιτική, παρότι ήµουν πολιτικό ον. Ηµουν πολύ ενεργός στα πολιτικά, στις νεολαίες κ.λπ. Το… πορτατίφ µε έκανε να µπω αργά και τυχαία στην πολιτική.
Ναι, µπήκατε τυχαία, µπήκατε αργά, µπήκατε όµως µε αυτή τη συµβουλή του πατέρα σας στο µυαλό σας.
Πάντα ήµουνα έτοιµος να κλείσω το πορτατίφ, από την πρώτη στιγµή που µπήκα στην πολιτική.
Εχει κλείσει το πορτατίφ;
Το πορτατίφ έχει κλείσει. Κοιτάξτε, η πολιτική είναι κάτι συνεχές, δεν σταµατά. Μπορείς να είσαι κοντά στην πολιτική, χωρίς να είσαι απαραίτητα µέσα στην κεντρική σκηνή, να παράγεις πολιτική γύρω γύρω, περιφερειακά, κάτι που θα έλεγα πως είναι ακόµα πιο σηµαντικό.
Οπως κάνετε και τώρα…
Οπως κάνω σήµερα, ναι, στο ΕΒΕΑ.
Ποιος είναι ο στόχος σας, το όραµά σας;
Το ΕΒΕΑ είναι ο µεγαλύτερος επιχειρηµατικός οργανισµός της χώρας. Εχει 125.000 επιχειρήσεις και αντιστοιχεί περίπου στο 50% του ΑΕΠ της χώρας. Εχει από τις πολύ µικρές, µέχρι τις πάρα πολύ µεγάλες, κολοσσιαίες εταιρείες της χώρας. Και σκοπός µου είναι
να συνεχίσουµε να προσφέρουµε ποιοτικές υπηρεσίες στα µέλη µας. Αλλά σήµερα, ένας ακόµα πιο σηµαντικός στόχος για µένα είναι να µπορέσουµε να βάλουµε τα θεµέλια για να αλλάξουµε το παραγωγικό µοντέλο της χώρας, βασιζόµενοι στους πρωταρχικούς πυλώνες της ελληνικής οικονοµίας, όπως ο τουρισµός, η βιοµηχανία, η πρωτογενής παραγωγή, η υψηλή βιοτεχνία. Και να µπορέσουµε να αλλάξουµε τα δεδοµένα, να αλλάξουµε τη χώρα στο πώς παράγει και πώς επιχειρεί, έτσι ώστε να δηµιουργήσουµε περισσότερο εθνικό πλούτο για την καλύτερη ζωή και την ευηµερία των πολιτών.
Μεγαλώσατε σε ένα σπίτι µε πολλούς πολιτικούς. Τι ιστορίες και ποιες προσωπικότητες θυµάστε;
Ιστορίες έχω πάρα πολλές από πολιτικούς µε τους οποίους µεγάλωσα. Θα ξεκινήσω µε έναν από τους µεγαλύτερους που έχουν περάσει από τα ελληνικά πολιτικά πράγµατα, που είναι ο Παναγής Παπαληγούρας, ο οποίος ήταν και ο νονός της αδερφής µου. Μια µεγάλη πολιτική προσωπικότητα. Θυµηθείτε τους πολιτικούς -εσείς είστε πολύ νεότεροι, δεν θα τους θυµάστε, αλλά έχετε διαβάσει γι’ αυτούς- της γενιάς του πατέρα µου: ο Εβερτ, ο Βαρβιτσιώτης, ο Σαψάλης ο συγχωρεµένος, ο Κώστας Γιατράκος, ο Χάρης Καρατζάς, όλοι αυτοί ήταν σπουδαίοι άνθρωποι. Οπως και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, λίγο µεγαλύτερος από την ηλικία του συγχωρεµένου πατέρα µου… Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι που έζησα κοντά τους, τους παρακολούθησα, ήταν τεράστια εµπειρία για µένα να κάθοµαι νεαρός και να ακούω τις συζητήσεις τους. ∆υσκολευόµουν όταν µε βάζανε µέσα στη συζήτηση, ήταν απαιτητικοί στις δικές µου πολιτικές θέσεις.
Τι έχετε κρατήσει από αυτές τις εµβληµατικές προσωπικότητες;
Κατ’ αρχάς, την απλότητά τους στην καθηµερινότητά τους. Ηταν πάρα πολύ απλοί άνθρωποι, αλλά κυρίως έχω κρατήσει το βάθος και την πολιτική τους σκέψη και επίσης έχω κρατήσει αυτό που σας είπα, δεν είναι τυχαίο: Το ότι µε βάζανε στις συζητήσεις τους είναι
το γεγονός ότι έδιναν αξία στο τι µπορεί ένας νέος άνθρωπος να έχει να προσφέρει σε αυτούς, να τους προτείνει.
Και αυτό είναι πάρα πολύ σηµαντικό.
Πού µεγαλώσατε;
Μεγάλωσα στην Αθήνα, στη Νέα Σµύρνη. Είµαι γέννηµα-θρέµµα Νεοσµυρνιός. Πήγα σχολείο, βέβαια, εδώ στο κέντρο. Το ∆ηµοτικό Σχολείο το έκανα στο Μαράσλειο, που είναι στο Κολωνάκι. Και µετά συνέχισα στο Γυµνάσιο και Λύκειο της Νέας Σµύρνης. Καλά παιδικά χρόνια, ευτυχισµένα παιδικά χρόνια.
Ποιος έκανε το κουµάντο στο σπίτι, η µαµά ή ο µπαµπάς;
Ο πατέρας µου ήταν µια µεγάλη, ηγετική φιγούρα στο σπίτι. Αλλά δεν σας κρύβω ότι το αφεντικό στο σπίτι ήταν πάντα η µάνα µου. Η πρώτη και τελευταία κουβέντα ήταν της µάνας.
Ησασταν από πολύ µικρός στην πολιτική, στις νεολαίες. Τι σηµαίνει για σας η Νέα ∆ηµοκρατία;
Εχω µεγαλώσει στη Νέα ∆ηµοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας µου µε βεβαιότητα πέρναγε περισσότερες ώρες στη Ρηγίλλης, απ’ ό,τι πέρναγε στο σπίτι µας. Εχω πολλά να θυµηθώ κι εγώ από εκεί. Η Νέα ∆ηµοκρατία για µένα είναι οι άνθρωποι οι οποίοι µοιράζονται µία κοινή ιδεολογία, κοινές σκέψεις και κοινό όραµα για την πατρίδα µας.
Τελικά πολιτική ή επιχειρήσεις ή και τα δύο µαζί;
Αν ήταν να κάνω τικ σε ένα από τα δύο, το χέρι µου θα πήγαινε γρήγορα στις επιχειρήσεις.
Στην πολιτική αποκτήσατε φίλους;
Μεγάλωσα µε ανθρώπους οι οποίοι σήµερα είναι στην πολιτική, οπότε όταν µπήκα στην πολιτική αρκετοί από αυτούς που βρεθήκαµε και στην κυβέρνηση µαζί ή ήταν στην Κοινοβουλευτική Οµάδα τους ήξερα από πολύ νεότερους. Για παράδειγµα, ο Σπήλιος Λιβανός, ο κουµπάρος µου. Ξέρω 35- 40 χρόνια του Σταύρο Παπασταύρου, τον Οικονόµου. Πολλούς… Να µην αδικήσω, λέγοντας µόνο κάποιους. Αλλά γνώρισα και ανθρώπους µες στην πολιτική που δεν τους ήξερα πριν, όλους τους συνεργάτες µου, στο Μέγαρο Μαξίµου, όλο αυτό το διάστηµα που ήµουν εκεί. Εντάξει, για µένα ένα ξεχωριστό πρόσωπο από τους ανθρώπους που γνώρισα στην πολιτική, πολύ νεότερος και πραγµατικά πολύ αξιόλογος, είναι ο Παύλος Μαρινάκης, ένα εξαιρετικό παιδί. Τον γνώρισα όντας στην πολιτική και δεν τον γνώριζα πριν.
Τώρα µε πήγατε στο Μέγαρο Μαξίµου. ∆εν µπορώ να µη σας ρωτήσω για τη συνεργασία µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τι άνθρωπος είναι…
Κατ’ αρχάς θεωρώ τεράστια ευκαιρία για µένα τη συνεργασία µου µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίµου και είµαι ευγνώµων γι’ αυτή τη συνεργασία. Ο Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι πολύ έξυπνος, ευφυής, πολύ εργατικός, πολύ
απαιτητικός, αλλά δίκαιος και επίσης είναι άνθρωπος ο οποίος εάν κάνεις το λάθος ή αν αµελήσεις κάτι, δεν θα σε ψέξει µε την πρώτη. Θα σου δώσει τη δυνατότητα να βελτιωθείς και να είσαι καλύτερος την επόµενη φορά. Είναι εξαιρετικός συνεργάτης ο Μητσοτάκης.
Εχει κοινά µε τον πατέρα του;
Εντάξει, ο πατέρας του ήταν µια προσωπικότητα εµβληµατική και τον βλέπαµε σε µεγάλη απόσταση. Νοµίζω το στοιχείο του δικαίου, της δικαιοσύνης, είναι κάτι το οποίο έχει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που το είχε και ο πατέρας του επίσης. Αλλο ένα στοιχείο που
νοµίζω πως είναι κοινό µεταξύ τους είναι το ότι στην πολιτική ανοίχτηκαν σε χώρους που δεν ήταν «παραδοσιακοί», της δικής τους πολιτικής φιλοσοφίας. ∆ηλαδή, για παράδειγµα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ένας πιο κεντρογενής πολιτικός, ανοίχτηκε σε πολιτικούς της ευρύτερης ∆εξιάς και της Λαϊκής ∆εξιάς ακόµα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανοίχτηκε περισσότερο και σε ανθρώπους που είναι από
το Κέντρο. Αυτό το στοιχείο της πολυσυλλεκτικότητας νοµίζω ότι είναι που συνδέει και τους δύο.
Πριν από µερικά χρόνια περάσατε µια περιπέτεια υγείας. Φοβηθήκατε ότι θα πεθάνετε…
Πέρασα όντως µια δύσκολη περιπέτεια µε την υγεία µου. ∆εν φοβήθηκα ότι θα πεθάνω, αλλά αυτή η περιπέτεια της υγείας µε βοήθησε στο να επαναπροσδιορίσω τις αξίες που πρέπει να έχουµε ως άνθρωποι ή τέλος πάντων τις αξίες που πρέπει εγώ να έχω. Και θέλω να σας πω ότι δίνω πλέον πολύ µεγάλη σηµασία και βάζω πολύ ψηλά τις προτεραιότητές µου στον χρόνο. Στον χρόνο που δίνουµε στους ανθρώπους µας, στους οικείους µας, στους αγαπηµένους µας ανθρώπους, στην οικογένειά µας. Στον χρόνο που δίνω εγώ στα παιδιά µου, που δίνω στη γυναίκα µου, που δίνω στη µάνα µου και στη αδερφή µου, στους καλούς µου φίλους. Ο χρόνος είναι πολύ σηµαντικός. Είναι πολύτιµος για τους ανθρώπους.
Μπάσκετ ή ποδόσφαιρο;
Λόγω του γιου θα έλεγα µπάσκετ, διότι τον παρακολουθώ, γιατί παίζει στο κολεγιακό πρωτάθληµα στην Αµερική που σπουδάζει, µε την οµάδα του Πανεπιστηµίου του, οπότε παρακολουθώ αρκετά το µπάσκετ. Αλλά µε συναρπάζει περισσότερο το ποδόσφαιρο.
Ο µικρός ο γιος;
Ο µικρός είναι περισσότερο στο ποδόσφαιρο.
Αυτοκίνητο ή βέσπα;
Το αυτοκίνητο το βαριέµαι, αλλά τώρα ο γιος µου έχει κλείσει στα 18, οπότε τον βάζω και µε πηγαίνει αν θέλω να πάω κάπου. ∆εν χρησιµοποιώ πολύ το αυτοκίνητο, γιατί µένω στο κέντρο, εργάζοµαι στο κέντρο, οπότε όλα είναι εδώ γύρω, σε απόσταση 500-600
µέτρων το σπίτι µου, η δουλειά µου και πριν και στην πολιτική και το Μαξίµου. Τη βέσπα δεν νοµίζω ότι τη βλέπω πολύ. Την παίρνει περισσότερο η γυναίκα µου, οπότε την έχει ψιλοκλέψει…
Ισχύει ότι ετοιµάζετε ένα βιβλίο;
Οχι, δεν ισχύει. Να σας πω αυτό γιατί το λένε. Ο συγχωρεµένος ο πατέρας µου είχε γράψει την ιστορία της Νέας ∆ηµοκρατίας. Το είχαν εκδώσει οι Εκδόσεις Λιβάνη που έφτανε πίσω, στην αρχή της Νέας ∆ηµοκρατίας, από την ίδρυσή της, ίσως και πιο νωρίς. Νοµίζω ξεκινάει από την ιστορία της ΕΡΕ και έφτασε µέχρι τα χρόνια του Κώστα Καραµανλή. Οπότε µετά διάφοροι φίλοι και πολιτικοί µου είχαν πει ότι θα πρέπει να το συνεχίσω εγώ, να γράψω τον δεύτερο τόµο της ιστορίας της Νέας ∆ηµοκρατίας. Αλλά αυτό, όπως
καταλαβαίνετε, απαιτεί χρόνο. Και όπως σας είπα πριν, τον χρόνο θέλω να τον διαθέσω αλλού και όχι σε συγγραφή βιβλίων. Οπότε όχι, δεν ισχύει αυτό. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Πώς είναι τα καλοκαίρια στη Μάνη;
Να σας πω, δεν είναι µόνο τα καλοκαίρια στη Μάνη. Η Μάνη είναι πολύ όµορφη και τις υπόλοιπες εποχές. Eιδικά το φθινόπωρο. Οµως τα παιδικά µου καλοκαίρια στη Μάνη ήταν απίθανα. ∆ηλαδή, σκεφτείτε ότι µαζευόµασταν καµιά τριανταριά, σαρανταριά παιδιά πάνω σε µια εκκλησίτσα, που έχει πάνω από το σπίτι µου, µέχρι αργά το βράδυ που αρχίζανε οι µανάδες να φωνάζουνε: Γιώργο έλα πίσω, Γιάννη έλα πίσω, Κώστα έλα πίσω κ.λπ. Ηταν ανέµελα, χωρίς αυτοκίνητα… Να τρέχεις, να παίζεις, να κάνεις ξέγνοιαστα ό,τι θέλεις. Ητανπολύ όµορφο.
*Ολόκληρη η συνέντευξη προβλήθηκε στη νέα εκποµπή του parapolitika.gr «Secret»
Κυριακάτικη Απογευματινή
