Ευρωβουλευτής από το 2024 µε τον ΣΥΡΙΖΑ και µέλος της Οµάδας της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Νικόλας Φαραντούρης µιλά de profundis για τη µουσική, για τις γλυκόπικρες αποτυχίες, αλλά και τις απώλειες που τον σηµάδεψαν, το κεφαλονίτικο κρασί, την οικογένειά του, αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, όπως λέει, έχει ακόµη πολλά να δώσει στην πολιτική, ενώ για τον εαυτό του κρατά τον τίτλο του ακαδηµαϊκού-εκπαιδευτικού.
Ηταν µονόδροµος για εσάς η ενασχόληση µε τη µουσική;
Με δεδοµένο ότι προέρχεστε από µία µουσική οικογένεια, µε µαµά σολίστ και θεία τη Μαρία Φαραντούρη… Αν κάποιος µε ρωτούσε στο Γυµνάσιο «µε τι θα ασχοληθείς;», θα του έλεγα µε το βιολί ή το πιάνο. Επαιζα βιολί. Πήγαινα στο ωδείο και έπαιζα βιολί. Πιάνο έπαιζα από τότε που γεννήθηκα. Θυµάµαι ένα πιάνο να παίζει στο σπίτι πάντα. Θυµάµαι τη µητέρα µου, τις αδερφές µου. Η µουσική ήταν µια καθηµερινή µας ενασχόληση. Οχι υποχρεωτική, απλά αυτονόητη. Οπότε κι εγώ έβαλα τα χέρια µου στα πλήκτρα. Χαϊδεύοντας τα πλήκτρα, εκφράζεσαι. Είναι ξεκούραση, είναι εκτόνωση, είναι συνοµιλία µε τον εαυτό σου. Κάποια στιγµή λοιπόν έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη Νοµική Αθηνών. Και µετά το ένα έφερε το άλλο. Αλλά η µουσική ήταν πάντα στην καρδιά και στον πυρήνα της καθηµερινότητάς µας. Και συνεχίζει να είναι. Και στα τρία µας παιδιά µαθαίνουµε µουσική και νοµίζω ότι το απολαµβάνουν. Και γι’ αυτό έχω και ένα πιάνο στο γραφείο µου.
Αν η ζωή σας ήταν µουσική, τι νότες θα είχε;
Θα ήταν µατζόρε. Η µατζόρε κλίµακα, η µείζονα, βγάζει µια πιο χαρούµενη αίσθηση. Η µινόρε βγάζει µια πιο µελαγχολική. Υπάρχουν, όµως, και στιγµές µινόρε στη ζωή µας. Και θέλω τις στιγµές µινόρε να τις µοιράζοµαι, όχι µόνο µε τον εαυτό µου και το πιάνο µου και τα πλήκτρα µου, αλλά και µε τους αγαπηµένους ανθρώπους µου.
στιγµές µινόρε να τις µοιράζοµαι, όχι
µόνο µε τον εαυτό µου και το πιάνο
µου και τα πλήκτρα µου, αλλά και µε
την οικογένειά μου»
Ποια ήταν µια τέτοια στιγµή;
Οι απώλειες. Οπως όταν έχασα τον πατέρα µου. Ή οι αποτυχίες. Προσπαθώ να µάθω στα παιδιά µου ότι η ζωή µας είναι γεµάτη αποτυχίες που σε κάνουν σοφότερο, περισσότερο από τις επιτυχίες. Αποτυγχάνεις σε κάτι και σε λίγο ανοίγει µια µεγάλη πόρτα για κάτι άλλο. Και εγώ είχα και έχω πολλές, µικρές και µεγάλες αποτυχίες.
Ποια αποτυχία ήταν αυτή που σας σηµάδεψε;
Μια αποτυχία ήταν όταν κατέβηκα υποψήφιος στην πατρίδα µου, την Κεφαλονιά. Ζήτησα να κατεβώ στη δύσκολη µονοεδρική µε σταυρό και όχι να µπω στο Κοινοβούλιο µε ευκολότερο τρόπο, όπως ενδεχοµένως θα µπορούσα να έχω εξασφαλίσει. Πήγα πάρα πολύ καλά. Πήρα ένα 30% το ’23, στην πολύ µεγάλη καταβύθιση του κόµµατός µου, όπως θα θυµάστε, µε 20 µονάδες διαφορά. Και ήταν µια πολύ γλυκόπικρη γεύση, µε την έννοια ότι είχαµε πάει πάρα πολύ καλά -είχε ψηφίσει πολύς κόσµος από διαφορετικές οµάδες, κοινωνικές αλλά και πολιτικές- αλλά δεν µπορούσα να εκλεγώ λόγω αυτής της τεράστιας βύθισης των ποσοστών του κόµµατός µου. Αυτό ήταν µια αποτυχία, αλλά ταυτόχρονα και µια επιτυχία µέσα στη δυσκολία που σφυρηλάτησε το πείσµα µου να συνεχίσω να µιλάω γι’ αυτά που πιστεύω. Και στη συνέχεια κατέβηκα υποψήφιος ευρωβουλευτής, όπου εξελέγην αρκετά πανηγυρικά!
Είναι πιο ταιριαστός για τον Νίκο Φαραντούρη ο τίτλος του ακαδηµαϊκού, του πολιτικού, του µουσικού ή του οινοπαραγωγού;
Εχουµε µια οικογενειακή επιχείρηση στην ιδιαίτερη πατρίδα µου, την Κεφαλονιά, και παράγουµε εκλεκτούς οίνους. Μια τριλογία κρασιών: λευκό, ροζέ και κόκκινο. Και έχουµε δώσει και τα ονόµατα των παιδιών µας. Ο Ευάγγελος, η Κατερίνα, ο Θεόδωρος. Κάθε ένα έχει διαφορετικές ιδιότητες. Το λευκό είναι πιο πολύ η σκαµπρόζα προσωπικότητα, αλλά «πατάει» και στη βαρύτητα του Βαγγέλη, του µεγάλου µας, που είναι… νοµική φυσιογνωµία. Το ροζέ, από την άλλη, είναι ένα πιο «θηλυκό» κρασί, οπότε ταιριάζει και στη φυσιογνωµία της κόρης µας, Κατερίνας, που έδωσε φέτος Πανελλαδικές και περιµένουµε από στιγµή σε στιγµή τα αποτελέσµατα, αν και είµαστε σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Το κόκκινο, που είναι ένα πολύ δυναµικό κρασί µε τανίνες και πλούσιο «σώµα», νοµίζω ότι ταιριάζει στον µικρότερο, τον 14άχρονο Θεόδωρο, ο οποίος είναι από τη φύση του ένα πολύ ανήσυχο πνεύµα και του εύχοµαι να πάει καλά στη ζωή του, να είναι ευγενής και χρήσιµος στην κοινωνία. Αλλά, για να επανέλθω στο ερώτηµά σας, πρώτα και κύρια θα έβαζα την ακαδηµαϊκή µου ιδιότητα και µάλιστα ούτε καν ακαδηµαϊκή, την εκπαιδευτική. ∆ιότι στο Πανεπιστήµιο συνυπάρχει η εκπαίδευση µε την έρευνα.
Αν η ζωή σας ήταν κρασί, ποιο θα ήταν;
Τα βράδια µου θα ήθελα να έχουν τη γεύση της ξηρής Μαυροδάφνης, της κόκκινης. Οχι της γλυκιάς, της ξηρής. Είναι ένα ιδιαίτερο κρασί του τόπου µου. Ξαδερφάκι της γλυκιάς Μαυροδάφνης, καµία σχέση όµως. Το ένα κρασί είναι γλυκό, το άλλο είναι ξηρό. Πολύ πλούσιο, έντονο κρασί. Μοιάζει λίγο µε το ξινόµαυρο, αλλά πολύ πιο πλούσιο κρασί στη γεύση. Νοµίζω ότι µπορεί να συνοδεύσει όµορφα βράδια, µε όµορφη παρέα ή περισυλλογή. Τα πρωινά µου και τα µεσηµεριανά µου θα ήθελα να έχουν γεύση λευκού, µια λευκή Ροµπόλα. Και τα απογεύµατά µου, εκεί στο λιόγερµα που λέει ο Ρίτσος, εκεί που πέφτει σιγά σιγά ο ήλιος πριν µπούµε στο σκοτάδι, θα θέλω να έχει ροζέ πινελιές, λίγο πιο µελαγχολικές
Είναι το ροζέ µελαγχολικό κρασί;
Οχι, αλλά είναι ένα «θηλυκό» κρασί. Και οτιδήποτε θηλυκό έχει έναν µεγαλύτερο πλουραλισµό, µια µεγαλύτερη ποικιλία και µια µεγαλύτερη εναλλαγή. Μπορεί και κυκλοθυµία. Αρα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Με τον Αλέξη Τσίπρα τι κρασί πίνετε;
Με τον Αλέξη Τσίπρα έχουµε µια εξαιρετική σχέση, η οποία πάει πολύ πίσω, από τότε που µε εµπιστεύθηκε και µου ζήτησε να συνεργαστούµε στα θέµατα εντός του think tank που είχε οργανώσει, αν θυµάστε. Και ανέλαβα ως καθηγητής τα ζητήµατα της Ενέργειας, του Ευρωπαϊκού ∆ικαίου και του ∆ικαίου της Ενέργειας. ∆ιατηρούµε µια εξαιρετική σχέση εµπιστοσύνης και εκτίµησης. Πιστεύω ότι έχει ακόµα πράγµατα να κάνει και να δώσει. Κακά τα ψέµατα. Η εικόνα που έχουµε αυτή τη στιγµή για την Αριστερά είναι µια εικόνα διαλυµένης Αριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο µοναδικός που έχει δώσει και έχει να δώσει πολλά ακόµα. Εχω µιλήσει, κατ’ επανάληψη, για τη δυσκολία των προοδευτικών δυνάµεων των δηµοκρατικών πολιτών να εκφραστούν σε έναν φορέα δυνατό, στιβαρό, που θα αποτελέσει µια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Μικρά κόµµατα µε χαµηλά ποσοστά δεν µπορούν να εγγυηθούν επάνοδο σε µια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, εάν δεν υπάρχουν κάποιου άλλου είδους συνεννοήσεις και συζητήσεις. Και σε αυτή τη συζήτηση και τη συνεννόηση νοµίζω ότι δεν περισσεύει κανείς, πολύ δε περισσότερο ο Αλέξης, έχοντας κυβερνήσει µε τις δικές του προσωπικές και πολιτικές επιτυχίες και δύσκολες στιγµές. Νοµίζω ότι έχει την ωριµότητα και το σθένος, αλλά και την ηλικία να προσφέρει ακόµη αρκετά. Και νοµίζω ότι θα το κάνει και ελπίζω να το κάνει. ∆εν βλέπω πάντως να έχει επιλέξει τον αναχωρητισµό. Είναι παρών, παρεµβαίνει και µε χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό.
Ποιος θα ήταν αυτός που θα µπορούσε να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας; Αυτό που επείγει αυτή τη στιγµή στην Ελλάδα είναι να αντιληφθούµε ότι ο κόσµος έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Και το αδιέξοδο αυτό τροφοδοτείται και από συγκεκριµένες επιλογές. ∆εν θέλω να κάνω κοµµατική συζήτηση, αλλά νοµίζω ότι όλοι βλέπουν τα αδιέξοδα. Ακόµα και µε φίλους µου, συντηρητικούς ψηφοφόρους που τίµησαν κατ’ επανάληψη τη Νέα ∆ηµοκρατία ή ανήκουν στο κοµµατικό περιβάλλον, συζητάµε και µοιραζόµαστε αυτά τα αδιέξοδα. Νοµίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που µπορούν να ενώσουν δυνάµεις, υγιείς δυνάµεις, άνθρωποι που µπορούν βεβαίως να σύρουν την Ελλάδα µπροστά.
Λένε ορισµένοι ότι όσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο πέφτουν τα ποσοστά του, µεγαλώνει το ανάστηµα του Παύλου Πολάκη. Συµφωνείτε;
∆εν ασχολούµαι µε τέτοια πράγµατα και µε τέτοιες σταθµίσεις και µε τέτοιες αξιολογήσεις. Πιστεύω ότι πρέπει να είµαστε πιο κοντά στον αδύνατο. Πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη και πιστεύω ότι αυτό για το οποίο αξίζει να αγωνίζεται κανείς είναι όχι µόνο το προσωπικό ιδιοτελές ατοµικό του συµφέρον. Γι’ αυτό κατέβηκα υποψήφιος µε τον ΣΥΡΙΖΑ και νοµίζω πως έχω τιµήσει το κόµµα στις τάξεις του οποίου εντάχθηκα. Και το έχω τιµήσει επανειληµµένως µε προσωπικούς αγώνες πολιτικούς και εκλογικούς. ∆εν έχω πάρει ένα φράγκο ποτέ από το κόµµα ούτε έχω ζητήσει τίποτα ούτε περιµένω τίποτα ούτε θέλω τίποτα. Κατά τα άλλα, εάν δεν αφυπνιστούµε όλοι και στην αντιπολίτευση και στην κυβέρνηση, η χώρα δεν θα πάει µπροστά. Εγώ είµαι εδώ για να τσιγκλάω πού και πού το πολιτικό σύστηµα και από τη θέση ευθύνης που µου έχουν εµπιστευθεί και να υπηρετήσω το κέντρο λήψης των αποφάσεων. Και να υπενθυµίζω ότι ο Ελληνισµός είναι κάτι πολύ σηµαντικότερο από δυο-τρεις οικογένειες που ουσιαστικά βρίσκονται στα πράγµατα τα τελευταία 200 χρόνια.
Τσιγκλάτε γιατί είστε και τρελοκεφαλονίτης!
Ισχύει, το αποδέχοµαι.
Και τι χαρακτήρας είναι ο τρελοκεφαλονίτης Νικόλας;
Το «γνώθι σαυτόν», όπως έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες, το να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να µιλήσεις για σένα είναι το πιο δύσκολο πράγµα. Αρα ας αφήσουµε τους άλλους να µιλήσουν για µας. Εγώ µπορώ να σας πω τι πράγµατα απολαµβάνω και βγάλτε εσείς τα συµπεράσµατα! Μου αρέσει η συναναστροφή µε ανθρώπους. Μου αρέσει να απολαµβάνω τη φύση. Μου αρέσουν οι οικογενειακές στιγµές. Μου αρέσει να χαίρεται κάποιος ή κάποια που είναι απέναντί µου µε τη συναναστροφή µας. Μου αρέσει να µην παίρνω τίποτα. «Μακάριον εστί µάλλον διδόναι ή λαµβάνειν» λέει ο Απόστολος Παύλος. Σε κάνει πολύ πιο χαρούµενο η χαρά του άλλου όταν του δίνεις κάτι, παρά όταν παίρνεις. Μου αρέσει να ζω τέτοιου είδους χαρές προσφοράς. Κατά τα άλλα, είµαι ένας απλός καθηµερινός άνθρωπος που µπήκα στην πολιτική και θα προσφέρω κάτι για τις επόµενες γενιές. *∆είτε τη συνέντευξη στη νέα εκποµπή του parapolitika.gr «Secret»
Κυριακάτικη Απογευματινή
