Το µέγιστο αγαθό της Ειρήνης, αλλά και την τραγωδία του Πολέµου µέσω της παγκόσµιας γλώσσας της µουσικής, θα αναδείξει το 13ο Φεστιβάλ Μουσικής ∆ωµατίου Χανίων 2025, που φέτος έχει τίτλο «Πόλεµος και Ειρήνη» και θα διεξαχθεί από τις 24 Αυγούστου έως τις 4 Σεπτεµβρίου. Το Φεστιβάλ παρουσιάζει οκτώ ξεχωριστές συναυλίες σε τρεις µοναδικούς χώρους, όπου το κοινό θα απολαύσει 13 επιλεγµένες συνθέσεις από το κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο, µε τη συµµετοχή 20 χαρισµατικών µουσικών από κάθε γωνιά του κόσµου.
Ο Γεράσιµος Γεννατάς θα αφηγηθεί στη σκηνή τη συγκλονιστική «Ιστορία του Στρατιώτη» του Igor Stravinsky, την Τετάρτη 3 και την Πέµπτη 4 Σεπτεµβρίου, στον εµβληµατικό Αρχαιολογικό Χώρο της Αρχαίας Απτέρας, που είναι µια αλληγορία για τον πειρασµό, την απληστία και τις συνέπειες των ανθρώπινων επιλογών, µε θέµα έναν στρατιώτη που ανταλλάσσει το βιολί του µε τον πλούτο, για να καταλήξει να χάσει τα πάντα. Ο γνωστός ηθοποιός, µιλώντας στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή», µας ταξιδεύει τόσο στη λεβεντογέννα Κρήτη όσο και στον µαγικό κόσµο της µουσικής και του θεάτρου.
∆ώστε µας κλίµα από Κρήτη και Αρχαία Απτέρα.
Η Αρχαία Απτέρα στον όρµο της Σούδας είναι µια µοναδική τοποθεσία µε µια υπέροχη φύση γύρω. Εχει φανταστική πανοραµική θέα. Πας εκεί και αγαλλιάζεις. Ολα τα µεγέθη εκεί είναι εντελώς ανθρώπινα, µέσα στη φύση.
Η «Ιστορία του Στρατιώτη», του Igor Stravinsky, τι µας λέει;
Το έργο αυτό είναι ένα απλό παραµυθάκι, που όµως είναι γραµµένο µε πολύ συµβολισµό και αλληγορία. Εχει τέσσερα πρόσωπα και εγώ ως αφηγητής θα διηγηθώ την ιστορία και των τεσσάρων. Είναι µια σκηνική αφήγηση µε µουσική. Το έργο του Stravinsky έχει µια ιδιαίτερη δυναµική, µια υπέροχη µουσικότητα, που σε συνδυασµό µε το παραµυθάκι αφήνει τον θεατή να ταξιδέψει πολύ µακριά. Η «Ιστορία του στρατιώτη» είναι γραµµένη στον Α’ Παγκόσµιο Πόλεµο, τότε που οι άνθρωποι ήταν σε µια πολύ κρίσιµη στιγµή, όπως είναι και σήµερα. Εάν πάµε πολύ πίσω όλες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίες, οι τέχνες, οι επιστήµες συγκλίνουν και λένε το ίδιο πράγµα. Οτι µόνο ο εσωτερικός εαυτός µπορεί να δώσει µορφή, περιεχόµενο, υπόσταση στον εξωτερικό εαυτό. Ολα ξεκινούν από µέσα µας και πώς εµείς το καλλιεργούµε. Βεβαίως υπάρχει και το αντίθετο, που όταν γίνεται είναι καταστροφικό. Και δυστυχώς ζούµε σε µια εποχή που συµβαίνει αυτό.
Το έργο µιλά για τον διάβολο, τον πειρασµό. Πόσο ανοχύρωτος είναι ο άνθρωπος µπροστά στην εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυµιών του;
Νοµίζω πως ο άνθρωπος, αυτό το περίεργο, πανέξυπνο πλάσµα, δεν χρειάζεται πολλά πράγµατα για να είναι ευτυχισµένος. Τα πράγµατα που χρειάζεται είναι ελάχιστα. Λίγη τροφή, νερό και µια σκεπή πάνω από το κεφάλι του. Και βέβαια επαφή µε άλλους ανθρώπους για να χαίρεται η ψυχή του. Ολες οι άλλες ανάγκες είναι ο διάβολος που συνέχεια τον διαολίζει. Τον ωθεί στην απληστία. Οτιδήποτε χρειαζόµαστε πραγµατικά είναι δωρεάν. Ενώ όλα τα υπόλοιπα τα πληρώνουµε πολύ ακριβά.
Ο πόλεµος που γίνεται µέσα µας σήµερα ποιος είναι;
Είναι ένας αρχαίος πόλεµος και αυτή τη στιγµή νικάει ο σκοτεινός εχθρός. Είναι ο πόλεµος των ιδεών, της σκέψης και ο πόλεµος των πραγµάτων. Και αυτή τη στιγµή θριαµβεύουν τα πράγµατα σε υπερθετικό βαθµό. Και όλες µας οι ερωτήσεις πια είναι ποσοτικές και όχι ποιοτικές. Ρωτάµε πόσο κάνει, πόσο τρέχει, πόσο χωράει, πόσο µεγάλο είναι.
Γιατί πιστεύετε ότι στην Ελλάδα, αν και αλλάζουν οι κυβερνήσεις, οι µεγάλες παθογένειες παραµένουν οι ίδιες;
Γιατί δεν έχουµε µάθει να είµαστε κοινωνικοί, αλλά κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του. Και πριµοδοτείται αυτό στον καθένα µας. Οτι δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει µόνο το άτοµο. Και αυτό είναι πολύ καταστροφικό ακόµα και να το λες. Και η Τέχνη κινδυνεύει να γίνει εµπορικό προϊόν, ενώ δεν είναι. Οι καλλιτέχνες δεν βγάζουν χρήµατα, αλλά βγάζουν οι µεσάζοντες. Και όχι αυτοί που πραγµατικά δουλεύουν.
Η τηλεόραση έχει επανέλθει στις παλιές, καλές αµοιβές;
Οχι, γιατί δεν µπορεί. Οµως η τηλεόραση πληρώνει πολύ περισσότερα λεφτά απ’ ό,τι το θέατρο. Το θέµα είναι τι παράγει. ∆εν έχει τη δυνατότητα να επενδύσει όσα χρήµατα θα έπρεπε.
Από ποια ηλικία βρεθήκατε στον χώρο της Τέχνης;
Με την υποκριτική ασχολήθηκα σχετικά µεγάλος, καθώς πήγα στη ∆ραµατική Σχολή Βεάκη στα 27 µου και την τελείωσα στα 30 µου. Μέχρι τότε σπούδαζα Βιολογία, που δεν την τελείωσα. Μετά υπήρξε µια περίοδος τεµπελιάς που δεν έκανα τίποτα και κάποια στιγµή, µε κάποιο µαγικό τρόπο, κατευθύνθηκα στο θέατρο, το οποίο στη συνέχεια έγινε η ζωή µου. Ηταν ένα τυχαίο γεγονός, που µε έσπρωξε εκεί που δεν φανταζόµουν.
Το χειροκρότηµα σας λυτρώνει;
Το χειροκρότηµα είναι αµφίδροµο. Βεβαίως είναι µια λύτρωση που αποτελεί µια µικρή αποσυµπίεση από την προηγούµενη ενέργεια. Γιατί ο άνθρωπος της Τέχνης είναι µια ψυχή που θέλει να υπάρχει στη σκιά, στο ηµίφως, όχι στο λαµπερό φως. Μετά την παράσταση στη σκηνή θέλει να κατοικεί στο ηµίφως για να ξαναφορτιστεί. Για εµένα η γκλαµουριά δεν είναι αληθινή. Ο αστραφτερός κόσµος είναι αστραφτερός µόνο κατά την πραγµάτωση της δηµιουργίας. Μετά η ψυχή θέλει ηρεµία για να ξαναγεµίσει.
Κυριακάτικη Απογευματινή
