Ο Δημήτρης Καταλειφός δεν χρειάζεται συστάσεις: Είναι ένας από τους πλέον σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς, με μια διαδρομή γεμάτη θαυμαστές ερμηνείες. Με αφορμή το πολυαναμενόμενο έργο «Πριν ανοίξουμε φτερά» (από τις 9/10, στο Ίδρυμα Κακογιάννη), που το σκηνοθετεί η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, ανοίγει την καρδιά του στην «Α» μιλώντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Πρωταγωνιστείτε στο θεατρικό έργο «Πριν ανοίξουμε φτερά» του Φλοριάν Ζελέρ, το οποίο σκηνοθετεί η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ήταν ένα έργο που εγώ δεν το γνώριζα – μου το έφερε η Άννα-Μαρία που δεν τη γνώριζα ιδιαίτερα. Μου άρεσε το έργο, μιλάει για θέματα που με συγκινούν, και έτσι δέχτηκα την πρότασή της. Γιατί είχε κάτι το έργο που με αφορούσε και με αφορά.
Πώς σας αφορούσε; Τι έχουμε να περιμένουμε από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Είναι ένα έργο που πραγματεύεται πολύ σημαντικά θέματα, όπως είναι ο χρόνος, όπως είναι η φθορά του ανθρώπου, όπως είναι ένα ζευγάρι που ζει μια ζωή μαζί και μετά ο ένας από τους δύο φεύγει. Και ο άλλος που μένει δεν μπορεί να το αποδεχτεί εύκολα αυτό και τα παιδιά δεν ξέρουν πώς να χειριστούν το ζήτημα με αυτόν που μένει μόνος του. Είναι, δηλαδή, πράγματα από τη ζωή γύρω μας. Αλλά ο Ζελέρ τα προσεγγίζει με έναν τρόπο πολύ ξεχωριστό, γιατί αυτός ο συγγραφέας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι επηρεασμένος από τον Πίντερ. Οπότε όλα έχουν κάτι αντιφατικό, ο θεατής σκόπιμα πρέπει να μπερδευτεί για το ποιος από τους δύο συζύγους έχει πεθάνει: δηλαδή ο συγγραφέας δεν αφηγείται την ιστορία με έναν ορθόδοξο τρόπο. Υπάρχει μια πρωτοτυπία που κάνει το έργο πιο αποσπασματικό και πιο ποιητικό, υπάρχει μια αφαίρεση, δεν τα εξηγεί όλα αυτά που σας είπα σε ένα πρώτο επίπεδο. Τώρα, σε σχέση με τη διαχείριση των δύσκολων καταστάσεων όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, το έργο αναδεικνύει τις λειτουργίες με τις οποίες μας έχει τροφοδοτήσει το σύμπαν στην προσπάθειά μας να αναπληρώσουμε το κενό. Αλλά από τη στιγμή που υπάρχει θάνατος, ή τον αποδέχεσαι ή τον αντιπαλεύεις: δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις.
Αλήθεια, έπειτα από τόσα χρόνια, ποιες ερωτήσεις που σας κάνουν δεν θα θέλατε να χρειαστεί να απαντήσετε;
Με ενοχλεί πάρα πολύ που όλοι (από τις τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι τις συνεντεύξεις σε έντυπα) προσπαθούν να περάσουν με το ζόρι ένα φορεμένο αισιόδοξο μήνυμα – είναι κάτι που εμένα με εκνευρίζει πάρα πολύ. Προτιμώ να αποδέχομαι ότι η ζωή έχει και σκοτεινά πράγματα από το να πρέπει ντε και καλά να δίνουμε μηνύματα αισιοδοξίας. Είναι τόσο ψέμα όλο αυτό.
Τι απολαμβάνετε περισσότερο ως ηθοποιός;
Την αλήθεια, την αλήθεια και στη ζωή, και στο θέατρο, και παντού. Μόνο όταν είναι κάτι αληθινό και αυθεντικό, μου φέρνει μια παρηγοριά και μια απόλαυση. Όλα τα δήθεν τα απεχθάνομαι.
Έχετε, κατά γενική ομολογία, μια θαυμαστή καριέρα. Υπάρχει κάποιο απωθημένο παρ’ όλα αυτά, κάποια συνεργασία που θα θέλατε και δεν έγινε;
Συνεργασίες επιθυμώ πιο πολύ, παρά ρόλους ή έργα. Δηλαδή, αν συνεχίσω, γιατί είμαι κι εγώ πια 71 ετών, με ενδιαφέρει η επικοινωνία επί της ουσίας με τους ανθρώπους, η οποία όλο και περισσότερο χάνεται. Μετά τον κορωνοϊό, πιστεύω ότι έχει βγει στους πάντες ίσως η χειρότερη πλευρά που διαθέτουμε. Και θα ήθελα να επανέλθει ή τέλος πάντων να εμπεδωθεί κάτι λίγο καλύτερο στις ανθρώπινες σχέσεις.
Μια και φέρατε το θέμα της ηλικίας σας, να το αντιστρέψω λίγο. Τι συμβουλή θα δίνατε στον νεαρό Δημήτρη Καταλειφό που μόλις τώρα ξεκινάει την καριέρα του;
Να ήταν πιο τολμηρός! Και να είχε κάνει μια δική του ομάδα από την αρχή. Αν ξαναξεκινούσα και επιθυμούσα φυσικά να ασχοληθώ με αυτή την υπέροχη τέχνη, αλλά και το τόσο ανυπόφορο επάγγελμα…
Παρ’ όλα αυτά, την τέχνη σας ο κόσμος την τιμάει, τα θέατρα γεμίζουν. Πώς βλέπετε το θέατρο σήμερα και πώς την επόμενη μέρα;
Κοιτάξτε, σήμερα υπάρχουν πάρα πολλά νέα ταλέντα, υπάρχει ελπίδα. Αυτό που λείπει, όμως, είναι μια εποχή που θα εκτιμήσει πραγματικά το ταλέντο, θα το αναδείξει και θα το κάνει βαθύτερο. Υπάρχει μια έλλειψη ρομαντισμού, ιδεολογίας και πνευματικότητας και τα περισσότερα έργα υπακούουν στους νόμους της αγοράς: υποβιβάζονται σε προϊόντα που θα πουλήσουν λιγότερο ή περισσότερο. Η εποχή είναι, δηλαδή, πολύ δύσκολη.
Εφημερίδα Απογευματινή
