Ο ταλαντούχος και πολυπράγµων σκηνοθέτης Γρηγόρης Αποστολόπουλος, λίγο πριν από την πρεµιέρα του έργου «Το τέλος του έρωτα», που θα παρουσιάζει από τις 22.10 στο ΚΘΒΕ, µε τη µουσική των Tiger Lillies να διαδραµατίζει καθοριστικό ρόλο στην παράσταση, δίνει στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» µία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Σκηνοθετείτε το θεατρικό έργο «Το τέλος του έρωτα», του Πασκάλ Ραµπέρ. Ποιες είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που αντιµετωπίσατε στο ανέβασµα αυτού του έργου;
Το έργο είναι γραµµένο µε όρους θεάτρου του παραλόγου: όταν το διάβασα, θυµήθηκα λίγο τα µεγάλα έργα του Πίντερ και του Μπέκετ. Και είναι γραµµένο χωρίς τελείες, χωρίς θαυµαστικά, χωρίς ερωτηµατικά. Ενας χείµαρρος λέξεων, δηλαδή. Τώρα, ως προς τη δυσκολία του έργου, να πω ότι δεν πολυπιστεύω σε αυτήν. Ολα είναι δύσκολα και όλα είναι εύκολα, ειδικά στην Τέχνη. Ο,τι και να κάνεις ως σκηνοθέτης, το συγκεκριµένο είναι από τα έργα που τελικά καταλήγουν σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που είναι πάνω στη σκηνή. Είναι ένα έργο για δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πάρα πολύ. Εκαναν δύο παιδιά και κάποτε υπήρξαν καταπληκτικοί εραστές και φτάνουν σε ένα αδιέξοδο, µπαίνουν σε ένα δωµάτιο και βλέπουµε σχεδόν σε live µετάδοση, σε µιάµιση ώρα περίπου, τι συµβαίνει σε αυτήν την τελική τους µάχη.
Στην παράσταση, η µουσική των παγκοσµίου φήµης Tiger Lillies αναµφίβολα τραβά την προσοχή. Πώς προέκυψε η σχέση και η συνεργασία σας µαζί τους;
Με τους Tiger Lillies έχουµε µια προϊστορία. Εχω τη χαρά και την τιµή να τους έχω κάνει δύο βιντεοκλίπ. Και πέρυσι κάναµε ένα ντοκιµαντέρ, που λέγεται «Along with the Moon», µια πραγµατική εξοµολόγηση του Martyn Jacques που δεν έχει ξανακάνει ποτέ, όπως λέει και ο ίδιος. Εκανε πρώτη φορά παγκόσµια πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης και τώρα ετοιµάζεται για πορεία στα φεστιβάλ του κόσµου. Οταν λοιπόν ζήτησα από τον Martyn να γράψει τη µουσική γι’ αυτό το έργο, µου έκανε την τιµή: το διάβασε, το συζητήσαµε και η αλήθεια είναι ότι έχει φτιάξει µια πραγµατικά στοιχειωµένη µουσική, η οποία καθορίζει και την έκβαση της παράστασης. Είναι πραγµατικά ακόµα ένας µεγάλος πρωταγωνιστής σε αυτήν την παράσταση.
Υπάρχει µια ενιαία καλλιτεχνική µατιά που συνδέει την ενασχόλησή σας µε τον κινηµατογράφο, το θέατρο, τα διαφηµιστικά και τα βιντεοκλίπ που σκηνοθετείτε;
Κοιτάξτε, το θέατρο είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω, ο κινηµατογράφος είναι κάτι που µου αρέσει πολύ να κάνωκαι οι διαφηµιστικές και τα κλιπ είναι
κάτι που κάνω µε χαρά, γιατί µε βοηθάει να έχω την υγεία µου και τα µυαλά µου καλά, την κόρη µου υγιή και τα µέσα όλα καλά. Εγώ πιστεύω στην οµορφιά συνολικά. Και προσπαθώ να βρω την οµορφιά είτε πάνω στη σκηνή είτε σε µια ταινία ή σε ένα κλιπ. ∆ηλαδή, µου αρέσει λίγο η µαγεία στην Τέχνη. ∆εν µου αρέσει πολύ ο ρεαλισµός, ειδικά στην Τέχνη, γιατί τον ρεαλισµό τον βλέπω κάθε µέρα γύρω µου. Μου αρέσει ο θεατής να ταξιδεύει όταν βλέπει ένα έργο, λίγο πέρα από την πραγµατικότητα. Να πηγαίνει σε έναν κόσµο πιο όµορφο, πιο µαγικό, πιο παράξενο. Και παρόλο που αυτή η παράσταση παίζεται στο Φουαγέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, που σηµαίνει ότι είναι 120 άνθρωποι γύρω γύρω από µια σκηνή σε απόσταση που αν απλώσεις το χέρι σου µπορείς να πιάσεις τον θεατή, νοµίζω ότι δηµιουργείται µια τέτοια εµπειρία.
Παραµένετε πιστός στη Θεσσαλονίκη σε µια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες µετακινούνται στην Αθήνα. Ποιες είναι οι καθοριστικές στιγµές της διαδροµής σας και τι σας συνδέει βαθιά µε την πόλη αυτή;
Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει πολλά χρόνια και στην Αθήνα, έχω βρεθεί στο εξωτερικό, στο Λονδίνο όπου έκανα σπουδές, στο Ζάγκρεµπ. Εχω γυρίσει πολύ τον κόσµο, αλλά πριν από 13 χρόνια γεννήθηκε η κόρη µου, η οποία είναι ο παράγοντας που καθορίζει τα πάντα στη ζωή µου – δεν αντέχω ούτε µια µέρα να µην τη βλέπω. Και µου αρέσει, επίσης, να κοιτάζω από το σπίτι µου τους τρούλους της Μητρόπολης και τη θάλασσα.
Εχετε κάποιο απωθηµένο, κάποια συνεργασία που θέλατε και δεν έγινε, κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Εχω άπειρα απωθηµένα για συνεργασίες µε καλλιτέχνες που έχουν µείνει ανεκπλήρωτα όνειρα, για τα οποία ελπίζω και εύχοµαι, έστω και ελάχιστα από αυτά, να γίνουν πραγµατικότητα τα επόµενα χρόνια. Αφού δεν µπόρεσα να κάνω καµία δουλειά µε τον Ντέιβιντ Μπάουι ή τον Πίντερ ή τον Οσκαρ Ουάιλντ, θα ήθελα να κάνω πράγµατα µε διάφορους… εν ζωή – αλλά δεν θα αναφέρω ονόµατα τώρα για να µην παρεξηγηθεί κανένας.
Πώς βλέπετε το θέατρο σήµερα και πώς την επόµενη µέρα;
Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στο θέατρο. ∆εν είναι τυχαίο ότι, σε περιόδους δύσκολες, πάντα το θέατρο συγκέντρωνε κόσµο. Πιστεύω ότι είναι ένα λαϊκό θέαµα, που µαλακώνει τις ψυχές και εξυψώνει το µυαλό: µια ασφαλής διέξοδος για να σκεφτούµε λίγο παραπάνω. Αλλά το θέατρο είναι και ένα από τα λίγα µέρη όπου ο κόσµος κάνει ησυχία.
Υπάρχει κάτι που απολαµβάνετε περισσότερο ως σκηνοθέτης;
Απολαµβάνω την κάθε στιγµή, όταν βλέπω ανθρώπους, τους οποίους τους θαυµάζω, να συνδιαλέγονται µε κάποιο από τα όνειρά µου.
Κυριακάτικη Απογευματινή
