Η Μαριέττα Καραµανλή είναι Γαλλίδα πολιτικός, ελληνικής καταγωγής και βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόµµατος (P.S.). Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» αναφέρεται στην πολιτική κρίση στη Γαλλία, καθώς και στις επιπτώσεις της στην Ευρώπη. Μας εξηγεί επίσης πώς αντιλαµβάνεται τη διπλή της ταυτότητα (γαλλική και ελληνική) και πώς ο συνδυασµός των δύο πολιτισµών διαµορφώνουν τις αξίες της στη ζωή και στην πολιτική.
Πώς βλέπετε την επιστροφή του Σεµπαστιάν Λεκορνί στη θέση του πρωθυπουργού; Πιστεύετε ότι θα µπορέσει να βγάλει την Εθνοσυνέλευση από το πολιτικό αδιέξοδο; Αν ναι, µε ποιον τρόπο;
Ίσως να υπάρχει µια κοινοβουλευτική λύση, αλλά αυτό προϋποθέτει να γίνουν τα πράγµατα διαφορετικά, τόσο στη µορφή όσο και στην ουσία. Αυτό απαιτεί σεµνότητα και αναθεώρηση ορισµένων δογµάτων. Προς το παρόν, ο νέος πρωθυπουργός έχει προτείνει να παγώσει τη µεταρρύθµιση του συνταξιοδοτικού, που είχε υιοθετηθεί πριν από δύο χρόνια χωρίς ψηφοφορία, στο τέλος µιας κοινοβουλευτικής διαδικασίας που θα οδηγούσε στην ανατροπή της κυβέρνησης, αν το κείµενο δεν είχε εγκριθεί (το γνωστό άρθρο 49.3 του Συντάγµατος). Ο πρωθυπουργός οφείλει επίσης να αποδείξει ότι τα νοµοσχέδια για τον κρατικό προϋπολογισµό και τη χρηµατοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης δεν θα στηρίζονται αποκλειστικά στη λιτότητα εις βάρος των πιο ευάλωτων.
Ποιοι πολιτικοί συµβιβασµοί θα ήταν αναγκαίοι για να αποφευχθεί ένα νέο αδιέξοδο; Και πώς θα µπορούσε το Σοσιαλιστικό Κόµµα, στο οποίο ανήκετε, να συµβάλει σε αυτό;
Για να υπάρξει πραγµατική λύση πρέπει να εγκαταλειφθεί η λογική της αυταρχικής διακυβέρνησης και να επιδιωχθεί ένας ειλικρινής κοινοβουλευτικός διάλογος. Χρειάζεται σεβασµός στη διαφορετικότητα και διάθεση για συµβιβασµό γύρω από προοδευτικά και κοινωνικά ζητήµατα: την επένδυση στις δηµόσιες υπηρεσίες, την οικολογική µετάβαση, τη δίκαιη φορολογία. Το Σοσιαλιστικό Κόµµα µπορεί να συµβάλει προτείνοντας ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό και οικολογικό πρόγραµµα, ανοίγοντας δρόµους συνεργασίας µε άλλες προοδευτικές δυνάµεις. Η σταθερότητα δεν θα έρθει µε τεχνητές πλειοψηφίες, αλλά µε µια πολιτική κουλτούρα συνεννόησης.
Φοβάστε ότι µια ενδεχόµενη παραίτηση του προέδρου Μακρόν ή νέες εκλογές θα µπορούσαν να φέρουν την Ακρα ∆εξιά στην εξουσία; Υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές για να αποφευχθεί αυτό;
Υπάρχει κρίση νοµιµοποίησης της εκτελεστικής εξουσίας. Οι σηµερινοί θεσµοί είναι ανεπαρκείς
Η συγκέντρωση εξουσίας ενισχύει το αίσθηµα ότι η πολιτική επιβάλλεται από τα πάνω, ενώ η άρνηση να συµµετάσχουν οι «πολύ, πολύ πλούσιοι» στην προσπάθεια δηµοσιονοµικής εξυγίανσης δηµιουργεί την αίσθηση διπλής οικειοποίησης: της πολιτικής εξουσίας και της οικονοµίας. Αυτό τροφοδοτεί την Ακρα ∆εξιά, η οποία περιµένει την ώρα της.
Πώς η τρέχουσα πολιτική αστάθεια στη Γαλλία επηρεάζει τον γαλλογερµανικό άξονα και τη στρατηγική λήψη αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιες θα µπορούσαν να είναι οι συνέπειες για τον ευρωπαϊκό Νότο;
Σε περίπτωση νίκης της Εθνικής Συσπείρωσης και της Ακρας ∆εξιάς η πορεία θα είναι, µεταξύ άλλων, το τέλος των πολιτικών οικολογικής και ενεργειακής μετάβασης, το τέλος της στήριξης προς την Ουκρανία, και η ευθυγράμμιση με τις τραμπικές πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να στηριχθεί μια κυρίαρχη Ευρώπη, προσανατολισμένη στην επιστήμη, την πράσινη και αποδοτική οικονομία και την αλληλεγγύη. Σημειώνω ότι στο 25ο Γαλλογερμανικό Υπουργικό Συμβούλιο (29 Αυγούστου), Παρίσι και Βερολίνο ξεκίνησαν μια κοινή πρωτοβουλία για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, της άμυνας και της ανταγωνιστικότητας. Υπάρχει επομένως ανάγκη για ένα προοδευτικό, δημοκρατικό μέτωπο στο εσωτερικό.
Η Ευρώπη συχνά κατηγορείται ότι λειτουργεί περισσότερο ως οικονοµικός µηχανισµός παρά ως πολιτική ένωση. Πώς βλέπετε τον ρόλο της Γαλλίας και της Ελλάδας σε αυτήν την «ισορροπία δυνάµεων»;
Το εµπόριο είναι παράγοντας ειρήνης και ανάπτυξης. Αυτό υποστήριξαν τα ευρωπαϊκά κράτη µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Όµως το εµπόριο χωρίς αλληλεγγύη και φορολογική δικαιοσύνη δεν αρκεί για να δηµιουργήσει µια Ευρωπαϊκή Ένωση που προστατεύει και είναι δηµοφιλής. Πρέπει να αναπροσανατολιστούν οι πολιτικές προς περισσότερη αλληλεγγύη και ισότητα. Η Γαλλία και η Ελλάδα µοιράζονται κοινές αξίες, που τις οδηγούν να στηρίζουν τον πολυµερή διάλογο σε πολλούς τοµείς. Μαζί πρέπει να υποστηρίξουµε την Ευρώπη ως παράγοντα διαρκούς ειρήνης και ότι µπορεί να είναι πιο δίκαιη και ωφέλιµη για όλους σε έναν όλο και πιο αλληλοεξαρτώµενο κόσµο, όχι µόνο µέσα από τις οικονοµικές και ανθρώπινες ανταλλαγές, αλλά και απέναντι στις επιστηµονικές και κοινωνικές προκλήσεις που ήδη αντιµετωπίζουµε, όπως η κλιµατική αλλαγή και η βιώσιµη ανάπτυξη.
Ως Γαλλίδα πολιτικός ελληνικής καταγωγής πώς βιώνετε αυτή τη διπλή ταυτότητα;
Οι κοινωνίες µας βγαίνουν από µια εποχή όπου η ταυτότητα των ανθρώπων ήταν αποκλειστικά βασισµένη σε µόνο µία ιδιότητα, κατά κάποιον τρόπο δοσµένη µία φορά και για πάντα από τον τόπο γέννησης, τη γλώσσα ή τη θρησκεία. Η Γαλλική Επανάσταση (1789) προώθησε ιδανικά, όπως η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα, και όποιος προσχωρούσε σε αυτές τις αξίες µπορούσε να γίνει Γάλλος. Το να «γίνεσαι» κάτι δεν σηµαίνει να απορρίπτεις τον πολιτισµό, την οικειότητα ή τις καλές συνήθειες που σε διαµόρφωσαν. ∆εν αφαιρείς, προσθέτεις. Αυτό ισχύει τόσο για τους Έλληνες που γίνονται Γάλλοι όσο και για τους Γάλλους που γίνονται Έλληνες. Όπως γράφει ο ιστορικός Γκόµπριχ, η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας ποταµός που διασχίζει διαφορετικά τοπία, ποτέ τα ίδια. Πρέπει, λοιπόν, να δεχτούµε ότι οι αξίες µας – ακόµη και οι εθνικές – κινούνται µέσα σε αυτόν τον ποταµό και ανανεώνονται.
Κυριακάτικη Απογευματινή
