Με αφορμή την επέτειο του «Όχι» του 1940, που πρόσφατα γιόρτασαν οι Έλληνες, ο Μητροπολίτης Πατρών, Χρυσόστομος, μίλησε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή» για το φρόνημα των Ελλήνων και τα διαχρονικά «Όχι» που πρέπει να λέγονται σε κάθε μορφή τυραννίας. Τόνισε επίσης την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του έθνους, αλλά αναφέρθηκε και στη δύναμη ψυχής που έχουν οι νέοι.
Οι νέοι έχουν ανάγκη από την έμπνευση και τα ερεθίσματα για να σηκώσουν το ανάστημά τους σε κάθε μορφή τυραννίας;
Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από τη βοήθεια της Εκκλησίας, της πολιτείας, των γονέων τους, των εκπαιδευτικών, ώστε αυτό που είναι κρυμμένο στην καρδιά τους κάποια στιγμή να γίνει φλόγα. Και νομίζω ότι είναι η ώρα και γίνεται αυτό φλόγα, γιατί δεν αντέχουν άλλο αυτό το κλίμα, το ήπιο, το γλυκανάλατο θα έλεγα, το οποίο έχει καλλιεργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Είμαστε Έλληνες με τον παλμό που έρχεται από τους προγόνους μας, που αγωνίστηκαν για να παραδώσουν σε εμάς, στα παιδιά μας, αυτή την παρακαταθήκη. Γι’ αυτό και θα χρησιμοποιήσω τους λόγους του ποιητού που λέει, για το χρέος μας απέναντι σε αυτά τα παιδιά, ότι «θα έρθει η ώρα που θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί» (Παλαμάς).
Υπάρχει συνεργασία της Εκκλησίας με την πολιτεία γι’ αυτή την επαγρύπνηση των νέων;
Χρειάζεται η συνεργασία όλων για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα. Και βεβαίως θα έλεγα, χωρίς να είναι υπερβολή αυτό, ότι ο σταυρός αυτός είναι στους ώμους της Εκκλησίας. Είναι ένας ωραίος σταυρός που οδηγεί στην ανάσταση. Είναι μια ωραία διακονία.
Πάντοτε η Εκκλησία είχε αυτό το έργο, αυτή τη διακονία τη δοσμένη από τον Θεό. Αλλά και είναι απαίτηση των καιρών και των ανθρώπων. Είναι η ώρα της Εκκλησίας, θα έλεγα, η οποία πρέπει να ενωτιστεί τους σύγχρονους παλμούς, να ενωτιστεί το σύγχρονο πνεύμα και να το μπολιάσει με το καινούργιο αυτό πνεύμα, το οποίο έρχεται μέσα από τη θυσία και την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γιατί αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος. Έχει ανάγκη από τον Σωτήρα, ο οποίος θα οδηγήσει από την έξοδο, από τον ωκεανό της σύγχρονης απελπισίας.
Εμείς ως Εκκλησία έχουμε άριστη επικοινωνία και συνεργασία και με το Πανεπιστήμιο, με τις πρυτανικές αρχές, με τους καθηγητές, αλλά και με τη Μέση Εκπαίδευση και με τα σχολεία, με την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης στην περιφέρεια της Μητρόπολής μας – και θεωρώ ότι γίνεται μια πολύ καλή δουλειά. Τα παιδιά μας πιστεύω ότι έχουν τέτοια δύναμη ψυχής, που, αν τα βοηθήσουμε, θα κάνουν θαύματα.
Το «Όχι» είναι άραγε επίκαιρο σε κάθε εποχή;
Είναι και πρέπει να λέμε «Όχι» σε κάθε μορφή τυραννίας. Όχι σε κάθε μορφή συμβιβασμού και λοιπά. Πρέπει να λέμε το «Όχι» σε κάθε δύναμη, σε κάθε έναν ο οποίος έρχεται να επιβουλευτεί την πνευματική μας, την εσωτερική ελευθερία, την εδαφική μας ακεραιότητα, ως Έλληνες την εθνική μας υπόσταση και όλα αυτά τα οποία συνθέτουν την ιδιοπροσωπεία μας ως έθνους και ως ελληνικού λαού και ως ανθρώπων.
Σήμερα έχουμε ανάγκη να δώσουμε το μήνυμα της αγάπης και της ενότητας, όχι μόνο ως Έλληνες, που είναι απαραίτητο και πρώτιστο αυτό το μέλημά μας, αλλά γενικά στον κόσμο. Βλέπετε, ο κόσμος σήμερα υποφέρει. Έχουμε πολέμους στον Βορρά, στη Μέση Ανατολή. Ο κόσμος έχει ανάγκη από την ειρήνη που είναι δώρο του Θεού.
Γι’ αυτό αγωνίστηκαν οι Έλληνες, για να εμπεδώσουν αυτό το πνεύμα της ειρήνης και της αγάπης, για να μην αφήσουν τις δυνάμεις οι οποίες ήθελαν να καταλύσουν τα πάντα την εποχή εκείνη, αλλά και τώρα, μέσα από τις ίδιες ιδεολογίες, να καταλύσουν θεσμούς, όρια κ.λπ. Γι’ αυτό είπα ότι πρέπει να πούμε το δικό μας «Όχι» σήμερα, ως συνέχεια αυτού του «Όχι» το οποίο βροντοφώναξαν όλοι οι Έλληνες τότε μαζί.
Στις δύσκολες στιγμές του έθνους έχουμε την παρουσία της Παναγίας και μάλιστα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες.
Θα μου επιτρέψετε να πω ένα περιστατικό το οποίο είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά από έναν μακαριστό ιεράρχη, τον μακαριστό Μητροπολίτη Αργολίδος Χρυσόστομο Δεληγιαννόπουλο, που ήταν ιερέας στο μέτωπο του ’40 και μου έλεγε (έχει γραφεί και σε ένα βιβλίο αυτό που αναφέρεται στην προσωπικότητά του και στη ζωή του) ότι λειτουργούσε σε ένα αντίσκηνο, ότι έξω ήταν γονατιστοί οι στρατιώτες και ότι άρχισαν να βομβαρδίζουν τα εχθρικά αεροπλάνα.
Και ενώ όλοι θα περίμεναν τα παιδιά αυτά να φοβηθούν, να σηκωθούν να τρέξουν, δεν κινήθηκε κανείς και περίμεναν να κοινωνήσουν.
Και με δάκρυα στα μάτια μου έλεγε: «Ήμουν νεαρός κληρικός εγώ, και είδα ότι καμία οβίδα δεν έπεσε πάνω σε αυτά τα παιδιά. Κατά έναν θαυματουργό τρόπο όλες οι οβίδες έπεσαν γύρω από τα παιδιά αυτά χωρίς καμία να πλήξει την ευσέβεια και την προσευχή των παιδιών αυτών που ήταν μέσα από την καρδιά τους».
Της Μαρίας Γιαχνάκη
Κυριακάτικη Απογευματινή
