Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν χρειάζεται συστάσεις: είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης, απλώς ξεχωρίζει. Εδώ, µε αφορµή δύο παραστάσεις και δύο τηλεοπτικές σειρές που έχουν πρεµιέρα αυτές τις µέρες και στις οποίες συµµετέχει (ως πρωταγωνιστής ή σκηνοθέτης), παραχώρησε στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» µία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Συµπρωταγωνιστείτε στο έργο «Ολική άµεση συλλογική επικείµενη επίγεια σωτηρία» του Tim Crouch (η πρεµιέρα είναι σήµερα, στον πρώην βιοµηχανικό χώρο της ΦΙΑΤ). Τι να περιµένουµε από αυτήν την παράσταση;
Είναι πολύ ιδιαίτερο έργο. Το περιεχόµενό του έχει να κάνει µε µία αίρεση, όπου µια οµάδα ανθρώπων συνασπίζεται απόλυτα κάτω από έναν αρχηγό και τον ακολουθούν τυφλά. Εχει πολύ να κάνει και µε το πώς ο καθένας από εµάς µπορεί να χειραγωγείται, χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Το ίδιο το έργο οδηγεί από την κατασκευή του, αλλά και από τη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ραπτοτάσιου, µε έναν νοµίζω έξυπνο τρόπο, τους θεατές να γίνουν κατά κάποιον τρόπο και αυτοί σιγά σιγά µέλη αυτής της αίρεσης…
Πώς το έργο συνοµιλεί µε το σήµερα;
Το έργο δεν είναι ευθέως επίκαιρο. ∆εν µιλά, ας πούµε, για τον Ντόναλντ Τραµπ, ο οποίος όσα κάνει και όσα λέει δεν σηκώνουν απολύτως καµία αµφισβήτηση – κάτι που για µένα είναι τροµερό. Ούτε µιλά ευθέως για τις ολιγαρχίες. Αλλά περιγράφει πάρα πολύ αυτά τα κοινωνικά φαινόµενα που µας αφορούν όλους.
Σκηνοθετείτε, επίσης, και τη γαλλική κωµωδία «Το όνοµα»… Πρώτη φορά το είχα κάνει πριν από δέκα χρόνια και τώρα, σ’ αυτή την εκδοχή της παράστασης,
πρωταγωνιστές είναι η Ρένια Λουιζίδου, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο Κρατερός Κατσούλης. Είναι ένα πολύ έξυπνο γαλλικό µπουλβάρ, που σε κάνει να γελάς µε κάτι που έχει περιεχόµενο, βάθος και ευφυές χιούµορ.
Και ακόµη, πρωταγωνιστείτε στη νέα τηλεοπτική σειρά «Ο δικαστής».
Αυτό το τριήµερο είναι κάπως γιορτινό για µένα, γιατί την Παρασκευή ξεκίνησε στον Alpha ο τρίτος κύκλος του «Γιατρού». Το Σάββατο είχαµε την πρεµιέρα της «Σωτηρίας» και σήµερα έχουµε στον ANT1 την πρεµιέρα του «∆ικαστή», µια ιστορία για έναν άτεγκτο δικαστή, του οποίου ο γιος προξενεί ένα ατύχηµα και έτσι εκείνος αντιµετωπίζει ένα µεγάλο ηθικό δίληµµα. Είναι ένα ηθικό ζήτηµα, από αυτά που αντιµετωπίζουν οι ήρωες στο αρχαίο δράµα.
Εχετε κάνει επιτυχίες και στο θέατρο και στην τηλεόραση και στον κινηµατογράφο. Ποιο µέσον είναι πιο κοντά σε εσάς;
Εδώ και χρόνια δεν κάνω τίποτα χωρίς να το πιστεύω και χωρίς να το επιθυµώ. ∆εν έχω καθόλου µειωµένο ενθουσιασµό είτε όταν σκηνοθετώ µία παράσταση στην Επίδαυρο είτε ένα γαλλικό µπουλβάρ ή όταν παίζω σε µία σειρά τηλεοπτική. Οπότε, είµαι πολύ περήφανος και για τα τρία.
Ενας καλλιτέχνης τόσο πολυπράγµων, όσο εσείς, έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο; Υπάρχει κάτι που σας αποφορτίζει;
Με αποφορτίζουν οι φίλοι µου, αλλά και το να αθλούµαι. Εχω βρει µάλιστα έναν τρόπο, ειδικά φέτος, όχι µόνο να βρίσκω, αλλά να γεννάω τον χρόνο για όλα εκείνα που µε ευχαριστούν. Το µυστικό είναι η πολύ καλή οργάνωση και κατανοµή του χρόνου. Ξεκινά η µέρα µου στις 7 και τελειώνει στις 12 πολλές φορές. Αλλά σε αυτό
το διάστηµα θα πάω να γυµναστώ, θα δω τους φίλους µου, θα βρω χρόνο για να διαβάσω. Και µέσα σε αυτά που µε ευχαριστούν, είναι και η δουλειά µου. Ετσι, βρίσκοµαι σε µια περίοδο που δεν έχω στρες.
Τι θα συµβουλεύατε τους νέους ανθρώπους που ψάχνονται να δουν τι θα κάνουν;
Τα πράγµατα που τους ευχαριστούν, να µην τα χάνουν. Αλλά και να µη δουλεύει κανείς ποτέ τόσο πολύ, ώστε να µην του µένει χρόνος να σκέφτεται.
Ποιο είναι το καλύτερο που ακολουθεί µία αναγνώριση, αλλά και ποιο είναι το χειρότερο τίµηµα της επιτυχίας;
Το καλύτερο µιας αναγνώρισης είναι να αισθάνονται οι άνθρωποι ότι συνδέονται µαζί σου. Τότε σου φέρονται ζεστά, σου χαµογελούν. Το χειρότερο είναι όταν αισθάνονται ότι θα πρέπει να είσαι αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι είσαι.
Υπάρχει κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Οχι, δεν υπάρχει. Αλλά η βαθύτερη επιθυµία µου είναι να µπορέσω να εκφράσω µέσω των ιστοριών, µε όποιο µέσο και να τις διηγηθώ, αυτό που καταλαβαίνω για τον κόσµο γύρω µου.
Οπότε, έχετε ως καλλιτέχνης κάποιο όφελος σε σχέση µε το πώς αντιλαµβάνεστε
τον κόσµο;
Θεωρώ ότι είναι πολύ µεγάλο προνόµιο να είναι κάποιος καλλιτέχνης. Και νοµίζω ότι έχει αξία να το θυµόµαστε και να µην είµαστε αχάριστοι. Το να βιοπορίζεται και να ζει τη ζωή του κάποιος ως καλλιτέχνης είναι µεγάλο προνόµιο. Είµαστε τυχεροί άνθρωποι.
Σας φοβίζει κάτι σήµερα, έχετε αισιοδοξία για την επόµενη µέρα;
Ο κόσµος είναι πολύπλοκος και γίνεται όλο και περισσότερο. Και δεν ξέρουµε τι θα µας συµβεί: είτε είναι οι συγκρούσεις είτε η κλιµατική κρίση είτε αυτή η περίφηµη A.I., η οποία κρέµεται από πάνω µας, σαν δαµόκλειος σπάθη – στην οποία εγώ δεν έχω καµία εµπιστοσύνη. Από την άλλη, αισθάνοµαι ότι πρόκειται για µια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα εποχή και ας µου προκαλεί αµηχανία. Ζούµε το τέλος των βεβαιοτήτων. Και το καταλαβαίνουµε σιγά σιγά. Είµαστε λίγο σαν τον βάτραχο που βράζει µαζί µε το νερό του και δεν το έχει καταλάβει. Ελπίζω να καταφέρουµε να πεταχτούµε έξω από την κατσαρόλα, κάποια στιγµή.
Κυριακάτικη Απογευματινή
