Ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστεί στην περίφημη «Κουζίνα» του Άρνολντ Γουέσκερ, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, στο θέατρο «Κιβωτός». Πρόκειται για πολύ δυνατό έργο, που «μιλάει στην καρδιά» του κόσμου, αγγίζοντας εξίσου κριτικούς και κοινό. Τώρα λοιπόν, ο ταλαντούχος ηθοποιός (που στο παλμαρέ του έχει και το Βραβείο Χορν το 2015) μιλάει στην «Α» για την παράσταση-μικρόκοσμο των εργασιακών σχέσεων και για τον ρόλο του σε αυτήν την «κόλαση» όπου βράζει προαναγγέλλοντας την έκρηξη!
«Το έργο πραγματεύεται τη ζωή ανθρώπων από διαφορετικές εθνικότητες που δουλεύουν σε κουζίνα εστιατορίου β’ κατηγορίας. Σε αυτήν την εργασιακή γαλέρα, με το άγχος και την πίεση, παρότι έχουν μετατραπεί σε εξαρτήματα καπιταλιστικής μηχανής που παράγει ασταμάτητα, αλέθοντας τους ανθρώπους σαν κιμά, κάνουν όνειρα, έχουν φιλοδοξίες… Ενώ η ανθρωπιά παραμένει. Η παραβολή είναι πολύ έντονη γιατί ουσιαστικά μιλάει για οποιονδήποτε εργασιακό χώρο και αντίστοιχα εργαζόμενο των καιρών μας: δυστυχώς, οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν, γίνονται ολοένα και πιο δυσβάσταχτες, οι άνθρωποι δεν δουλεύουν για να ζουν, αλλά ζουν για να δουλεύουν. Το έργο μιλάει για όνειρα, για ματαίωση, για τη δύσκολη ψυχολογική κατάσταση των πρωταγωνιστών. Και για τις παθογένειες μιας κοινωνίας που τραβάει ό,τι τραβάει. Για να καταλήξει στο ότι όλοι είμαστε λίγο πριν από τον βρασμό της χύτρας ταχύτητας!».
Εστιάζοντας στον δικό του ρόλο, τονίζει: «Υποδύομαι έναν από τους μάγειρες, Πολωνό μετανάστη χωρίς χαρτιά που, παρά τις αντιξοότητες, διεκδικεί το δικαίωμα να ζήσει. Σε αυτήν την κουζίνα λοιπόν, μπορεί και ονειρεύεται και ερωτεύεται… Γιατί υπάρχουν πάντα περιθώρια για αισιοδοξία, για ανθρωπιά, για φως. Ο θεατής δεν αντικρίζει μόνο τα απάνθρωπα που μας ζώνουν, αλλά και τη χαρά – την ανάγκη για χαρά, για χαμόγελο, για αγάπη. Καθρεφτίζεται και η ανάγκη μας για κατάθεση προσωπική, ψυχική, για εξομολόγηση, όλες αυτές οι ποιότητες… Αλίμονο, εξάλλου, αν παραδώσουμε τα όπλα: τότε να μπούμε στο χώμα μόνοι μας!».
Εφημερίδα Απογευματινή
