Ενα µουσικό ταξίδι µε πάθος και ψυχή θα κάνει για ακόµα µια Παρασκευή, στις 5 ∆εκεµβρίου στο Stage 7, στο Μεταξουργείο, ο Μάνος Πυροβολάκης, παρέα µε πέντε µουσικούς που ενώνουν το συναίσθηµα µε τον ηλεκτρισµό της σκηνής. Ο αγαπηµένος Κρητικός µουσικός, µε τη χαρακτηριστική λύρα του και τη βαθιά του φωνή, παρουσιάζει το δικό του «κρητικό-ροκ πάλκο» και ανάµεσα στα αγαπηµένα του τραγούδια -«Το Χαµόγελό σου», «Τι µας ενώνει», «Αν η αγάπη», «Μπορεί να βγω»- και σε παραδοσιακές αναφορές, όπως τα «Συρτά του Ροδινού» και «Στης Γραµβούσας τ’ Ακρωτήρι», δηµιουργεί µια µουσική εµπειρία γεµάτη ένταση και συναίσθηµα. Ο Μάνος Πυροβολάκης µιλά στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» γι’ αυτήν τη σκηνική γιορτή και αποκαλύπτει ιστορίες από τα πασίγνωστα τραγούδια του.
Πώς συνδυάζεις το κρητικό µε το ροκ;
Υπάρχουν κοµµάτια του Ψαραντώνη που τα ακούω και νοµίζω ότι ακούω Iron Maiden. Η παραδοσιακή µουσική έχει µέσα της πολύ ροκ, γιατί µε έναν
τρόπο έχει τη σκληράδα και την ταχύτητα του ροκ. Εµένα αυτό µου προέκυψε πολύ φυσικά, µιας και µεγάλωνα στην Αθήνα, στα δυτικά προάστια, από
Κρητικούς γονείς. Ακουγα κι εγώ ό,τι άκουγαν και οι συµµαθητές µου στο σχολείο. Τότε ήµασταν στη φάση των eighties και τα ροκ γκρουπ ήταν πάρα πολύ δυνατά. Οταν άρχισα να κάνω τη δική µου µουσική, µοιραία άρχισα να τα παντρεύω όλα αυτά.
Πώς έµαθες να γράφεις µουσική από µικρός;
Τα τραγούδια µου ήταν αποτέλεσµα της συνεργασίας µου µε τον Γιάννη Στίγκα, που ήταν τότε συµµαθητής του αδερφού µου στο σχολείο και δύο
χρόνια µεγαλύτερός µου. Επαιζε κιθάρα και του άρεσε κυρίως η ποπ µουσική. Ηταν µανιακός µε τους Beatles. Ετσι δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, ο Γιάννης µε κιθάρα και εγώ µε τη λύρα, αρχίσαµε να παίζουµε στο σπίτι κάποια τραγούδια, όπως το «Careless Whisper» του Τζορτζ Μάικλ. Εγώ έκανα το θέµα του σαξόφωνου µε τη λύρα. Το κάναµε σαν παιχνίδι, αλλά ο Γιάννης έβαζε µια ερµηνεία που είχε να κάνει περισσότερο µε ποπ µουσική. Και αφού αυτό το τεστάραµε στους γείτονές µας, είπαµε µετά να γράψουµε ταδικά µας τραγούδια. Πώς δηµιουργήθηκε το τραγούδι
«Στης εκκλησιάς την πόρτα»;
Το τραγούδι αυτό το γράψαµε µαζί µε τον Γιάννη και θα έλεγα πως ήταν προφητικό, γιατί είναι πολύ πιθανό να χωρίσεις από µια σχέση και ο άλλος άνθρωπος να προχωρήσει και να παντρευτεί. Αυτό το τραγούδι όµως, ενώ έχει κάπως βαρύ θέµα, έχει εύθυµη µουσική. Σαν να θέλαµε, όταν το γράφαµε, να διασκεδάσουµε αυτό που περιέγραφαν οι στίχοι. Το γράψαµε το 1998, ήταν ένα κοµµάτι που πιστεύαµε πολύ. Αλλά η δισκογραφική εταιρεία δεν το πίστευε. Και είχαµε πει πως θα το κάνουµε και βιντεοκλίπ. Τα πρώτα λεφτά που πήραµε ως ποσοστά από τον δίσκο είπαµε να µην τα κρατήσουµε και τα δώσαµε για το βιντεοκλίπ. Το κοµµάτι όµως έγινε πολύ µεγάλη επιτυχία στην εκτέλεση που κάναµε λίγο αργότερα µαζί µε τονΝίκο Πορτοκάλογλου, το 2004.
Το «Χαµόγελό σου» τι ιστορία έχει;
Κι αυτό το τραγούδι έχει µια παράξενη ιστορία. Το γράψαµε τη µέρα του µεγάλου σεισµού στην Αθήνα, το 1999. ∆εν είχε σχέση µε τον σεισµό, δεν γνωρίζαµε το κακό που είχε γίνει. Είχα πει στον Γιάννη να έρθει σπίτι µου να βρούµε στο πιάνο ένα ρεφρέν σε ένα κουπλέ που είχα γράψει. Στους µετασεισµούς που γίνονταν αφήναµε το πιάνο και πηγαίναµε κάτω από την πόρτα να προστατευθούµε. Μετά πάλι στο πιάνο. Φαντάσου δύο τύπους που µίλαγαν για ακόρντα, βάθος, νότες, και όταν έκανε σεισµό σταµάταγαν για λίγο. Ηταν η µέρα που οι γείτονές µου επιβεβαίωσαν ότι τα δύο αυτά παιδιά δεν ήταν και πολύ καλά (γέλια)… Το 1999 ήµουν
29 ετών. Μας είχε πιάσει ο οίστρος. Με αυτό το τραγούδι είχα ταυτιστεί πολύ. Το λατρεύω, γιατί µε κράτησε ζωντανό στον χώρο της µουσικής, όταν ήµουν
φαντάρος και δεν µπορούσα να κάνω συναυλίες. Επαιζε πολύ στο ραδιόφωνο γιατί είχε αγαπηθεί πολύ και αυτό µου έδωσε µετά το δικαίωµα να προσπαθήσω ξανά, να κάνω έναν επόµενο δίσκο.
Η µουσική στηρίζει τη ζωή σου;
Ναι, φυσικά. Η µουσική είναι ένας συνοδοιπόρος της ζωής µου. Είναι το επάγγελµά µου, το οποίο στηρίζει εµένα και την οικογένειά µου. Αλλά είναι
και µια γιατρειά για µένα. Οταν δεν αισθάνοµαι καλά, αν πω δυο τραγούδια αλλάζει η διάθεσή µου. Γιατί όταν τραγουδώ βγάζω από την ψυχή µου κάποια
πράγµατα που ίσως έχω µέσα µου και µε πειράζουν. Τα εκτονώνω. Κάνω ένα µοίρασµα µε τον κόσµο και µετά υπάρχει µια λύτρωση. Γι’ αυτό το µοίρασµα ο
κόσµος πάει να ακούσει µουσική. Εµείς οι καλλιτέχνες είµαστε υποχρεωµένοι να δώσουµε από σκηνής στον κόσµο αυτήν τη συγκίνηση. Οταν κάποιος τραγουδάει παίρνει και καλύτερη ανάσα και µιλάει πιο αργά. Αν ο κόσµος τραγουδούσε πιο πολύ, χόρευε ή έπαιζε ένα µουσικό όργανο θα είχε λιγότερη ανάγκη την ψυχολογική υποστήριξη και τα φάρµακα. Θα είχε λιγότερες ασθένειες. Σκεφτείτε πως στον χορό πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου για να κάνουµε κύκλο. Πόσο πιο ωραίο είναι αυτό από το chat στο Facebook…
Κυριακάτικη Απογευματινή
