Είναι αναμφίβολα από τους σημαντικότερους θεατρανθρώπους των ημερών μας. Τώρα λοιπόν, ενόψει της «Ήμερης» του Ντοστογιέφσκι που σκηνοθετεί και του «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ όπου παίζει, ο Γιάννης Νταλιάνης μιλάει εκ βαθέων στην «Α» για όλα: για τα δύο έργα, τα χόμπι του, τη σχέση του με τον σπουδαίο Λευτέρη Βογιατζή, την επόμενη μέρα του θεάτρου, την τεχνητή νοημοσύνη, τη φρενίτιδα της επιτυχίας, αλλά και για την προσωπική του ζωή που δεν θέλει να εκθέτει…
Η «Ήμερη» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον (από τις 22/12) σε διασκευή και σκηνοθεσία δική σας. Τι να περιμένουμε από την παράσταση;
Η συγκεκριμένη νουβέλα είναι ο παραληρηματικός μονόλογος ενός συζύγου πάνω από το σώμα της γυναίκας του που έπεσε από τον τρίτο όροφο. Επιχειρεί ανατομία αυτής της πτώσης, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εμμονικό τρόπο με τον οποίο σκέφτεται. Έχει αντικοινωνικά στοιχεία, δεν μπορεί να επικοινωνήσει, να δώσει αγάπη, να ανταποκριθεί στη σχέση του με τη γυναίκα αυτή. Αντίθετα, εκείνη είχε όλη τη διάθεση, μέσα σε αυτόν τον γάμο, κάνοντας απεγνωσμένες προσπάθειες να επικοινωνήσει… Έτσι έχουμε έναν άνδρα που μονολογεί και μια γυναίκα που παλεύει απεγνωσμένα -μέχρι τελικής πτώσεως- για διάλογο. Εδώ είχα την τύχη να έχω μια ιδανική διανομή: την Ιώβη Φραγκάτου σε αυτόν τον πολύ απαιτητικό ρόλο που πρέπει να εξελιχθεί από την αθωότητα και την ανεκτικότητα στη συνειδητότητα. Από την άλλη, στον πολύ προκλητικό ρόλο του συζύγου έχουμε τον Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη, που εμβαθύνει στη δουλειά του – μάλιστα, πριν από λίγες μέρες ήταν ο νικητής των φετινών Βραβείων Κουν και μας κέρασε λεμονόπιτα!
Είστε και ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τι απολαμβάνετε περισσότερο;
Με ενδιαφέρουν εξίσου, τα χαίρομαι αμφότερα. Επειδή τα βλέπω και από τη σκοπιά του σκηνοθέτη ως ηθοποιός και αντίστροφα, ελπίζω ότι βελτιώνομαι και στα δύο.
Ετοιμάζεστε και για το ανέβασμα του «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ (από τις 23/1, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά…
Ο «Ιβάνοφ» είναι από τα πρώτα έργα του Τσέχοφ και παρουσιάζεται σε σύλληψη Γιάννη Χουβαρδά, που νομίζω ότι θα μας δείξει κάτι σημαντικό. Ο υπότιτλος είναι «Μια σπουδή πάνω στην ισορροπία της μέθης». Εδώ η μέθη έχει χαρακτηριστικό ρόλο, ενώ ο Ιβάνοφ έχει ειδικό ενδιαφέρον καθώς όλοι έχουμε έναν Ιβάνοφ μέσα μας. Έναν άνθρωπο που θα ήθελε να κάνει πολλά, αλλά δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα οράματα και τις αρχικές του προοπτικές.
Ένας καλλιτέχνης τόσο δραστήριος όσο εσείς έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο;
Ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος αλλά αποσκοπώ στο να κατεβάσω σιγά σιγά λίγο τις μηχανές και να παίρνω ανάσες. Με αποφορτίζει η σχέση μου με τα παιδιά, ο αθλητισμός, που μου αρέσει -παρακολουθώ και παίζω μπάσκετ-, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να επικοινωνώ με άλλες περιοχές της επιστήμης.
Κάποια συνεργασία ή γνωριμία που αισθάνεστε ότι σας καθόρισε ή σας προχώρησε στην τέχνη σας;
Η επικοινωνία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή ήταν καταλυτική – αρχικά τον είχα δάσκαλο και μετέπειτα υπήρξα από τους βασικούς του συνεργάτες στη σκηνή, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Με έχει σημαδέψει και -δεν το έχω πει ποτέ αυτό- υπάρχουν φορές που τον βλέπω στον ύπνο μου. Όταν κάτι με απασχολεί, έρχεται ως σύμβουλος και με ενθαρρύνει.
Έπειτα από τόσα χρόνια πορείας, με ποιες ερωτήσεις ενοχλείστε;
Υπάρχει μια τάση να σκαλίζουν τα ΜΜΕ πράγματα τελείως προσωπικά. Δεν θεωρώ ότι είμαι κάποιο πρότυπο, ένα παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή. Είμαστε όλοι άνθρωποι και έχουμε τις αδυναμίες μας και στις σχέσεις μας και στην ιδιωτική μας ζωή. Αυτά, λοιπόν, είναι καλύτερα να μη βγαίνουν προς τα έξω.
Τι συμβουλή θα δίνατε στον νεαρό Γιάννη Νταλιάνη που μόλις τώρα ξεκινάει την καριέρα του;
Να τολμάει περισσότερο, να ρισκάρει, με όποιο κόστος.
Υπάρχει κάποιο απωθημένο, κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Όχι, αλλά υπάρχουν πολλά έργα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ. Αισθάνομαι, πάντως, ότι πολλοί στόχοι έχουν μπει στη ζωή μας τελευταία, ότι έχουν αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία στην κατάσταση όπως τη βιώνουμε όλοι: κυνηγάμε το sold out, την αναγνωρισιμότητα, κυνηγάμε πάρα πολλά! Όταν ξεκινούσα, είχαμε άλλες προτεραιότητες. Βλέπετε και τον αριθμό των θεάτρων και την ταχύτητα με την οποία πρέπει να γίνονται όλα: έχει χαθεί η δυνατότητα να κάνεις λάθος. Μάλιστα αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο μιας τέχνης που πρέπει κανείς να δοκιμάζει. Είμαστε, όμως, καταδικασμένοι να πετύχουμε – αυτό είναι εφιαλτικό!
Το θέατρο σήμερα και την επόμενη μέρα;
Τώρα δημιουργείται μια νέα πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται περισσότερο το παγκόσμιο θέατρο, ένα κλίμα πολύ μεγάλης διακίνησης ιδεών. Σε λίγα χρόνια θα γίνονται πράγματα που θα μας ξαφνιάζουν ευχάριστα. Από εκεί και πέρα, μπορεί με το AI να καταργηθούν πολλά… Ωστόσο, δεν μπορεί, αποκλείεται να καταργήσει τη ζωντανή επαφή: το θέατρο είναι αναντικατάστατο!
Εφημερίδα Απογευματινή
