Την ώρα που η επικαιρότητα καταναλώνεται σε γρήγορα αποσπάσματα, σε τίτλους που αλλάζουν μέσα σε λίγα λεπτά και σε εικόνες που αντικαθιστούν η μία την άλλη προτού προλάβουν να εγγραφούν στη μνήμη, το ραδιόφωνο, στα μάτια κάποιων, μοιάζει σχεδόν αναχρονιστικό. Κι όμως, δηλώνει πεισματικά το «παρών». Ένα Μέσο που δεν απαιτεί να το κοιτάς, αλλά να το ακούς. Που δεν σε διακόπτει, αλλά σε συνοδεύει. Που αφήνει χώρο στη σιωπή, στη φωνή, στη σκέψη. Σε έναν κόσμο όπου όλα επιταχύνονται, το ραδιόφωνο επιλέγει έναν διαφορετικό ρυθμό – και γι’ αυτό κρατά ψηλά τον πήχη της επικοινωνίας. Και της αμεσότητας.
Σε αυτήν τη συχνότητα της επιβράδυνσης και της ουσιαστικής ακρόασης συναντά φέτος το μικρόφωνο των Παραπολιτικών 90,1 ο Γιώργος Λαμπίρης. Δημοσιογράφος με μακρά πορεία στον έντυπο και ψηφιακό Τύπο, δοκιμάζει πρώτη φορά επαγγελματικά τη ραδιοφωνική διαδρομή, μεταφέροντας στο στούντιο την ανάγκη του για συνομιλίες που δεν υπακούν στο άγχος της είδησης και δεν χωρούν σε αυστηρά χρονικά όρια. Η φωνή, απαλλαγμένη από το βάρος της εικόνας, γίνεται εδώ το βασικό εργαλείο αφήγησης.
Οι «Αερολογίες», που μεταδίδονται κάθε Σάββατο και Κυριακή από τις 11.00 έως τις 13.00, λειτουργούν σαν ένα ηχητικό καταφύγιο από τον καθημερινό θόρυβο. Μια εκπομπή που δεν βιάζεται να καταλήξει, που επιτρέπει στις συζητήσεις να ξεδιπλωθούν, στις ιστορίες να πάρουν τον χρόνο τους και στους ανθρώπους να μιλήσουν χωρίς να συμπιεστούν σε έναν τίτλο. Πρόσωπα από διαφορετικά πεδία, αφηγήσεις που αφήνουν ίχνος και λόγια που αιωρούνται -όπως εξάλλου και ο τίτλος της εκπομπής- συνθέτουν ένα ραδιοφωνικό τοπίο όπου η ακρόαση γίνεται πράξη ουσίας. Έτσι, ο Γιώργος Λαμπίρης μιλάει στην «Απογευματινή» για τη μετάβαση στο ραδιόφωνο, τη φιλοσοφία πίσω από τις «Αερολογίες» και για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται σήμερα την αξία της φωνής, σε μια εποχή απόλυτης κυριαρχίας της εικόνας και της ταχύτητας.
Πώς είναι η εμπειρία σας φέτος που συνεργάζεστε με τον Παραπολιτικά 90,1 και ποιες οι πρώτες σας εντυπώσεις;
Με το ραδιόφωνο μού δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω το μοναδικό μέσο ενημέρωσης στο οποίο μέχρι σήμερα δεν είχα εργαστεί επαγγελματικά. Έχω όμως ταυτόχρονα και την ελευθερία να καλώ ανθρώπους που κινούνται -και- εκτός «σκληρής» επικαιρότητας, γεγονός που προσωπικά λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Το ραδιόφωνο έχει αμεσότητα και ζεστασιά. Απ’ όλα τα μέσα ενημέρωσης είναι το μοναδικό που χαρακτηρίζεται από αυτά τα δύο στοιχεία: μπορώ να αφήσω τον χώρο σε κάποιον να εκφραστεί, να αφουγκραστώ τις παύσεις και τις ανάσες του. Το ραδιόφωνο ανοίγει τον δρόμο για ένα ταξίδι χωρίς εικόνα. Συγχρόνως απελευθερώνει τη φαντασία για να πλάσει χιλιάδες εικόνες για όλα όσα δεν είναι ορατά.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την εκπομπή «Αερολογίες» και ποια είναι τα στοιχεία που θεωρείτε ότι κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον των ακροατών σας;
Ψάχνοντας τίτλο για την εκπομπή, τέθηκε το δίλημμα: «Αερολογίες» ή «Λόγια του αέρα»; Από κοινού με τη διεύθυνση του σταθμού καταλήξαμε στο πρώτο. Προσβλέποντας σε ένα ηχητικό ερέθισμα, το οποίο αιωρείται. Και που τώρα βρίσκεται στην Αθήνα, αύριο στη Θεσσαλονίκη, μεθαύριο κάπου αλλού… Όπως και οι άνθρωποι που κάθε Σαββατοκύριακο τιμούν με την παρουσία τους την εκπομπή. Είτε μιλώντας τηλεφωνικά, είτε ερχόμενοι στο στούντιο.
Ποιες τάσεις και ποια ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας θεωρείτε ότι αξίζει να αναδειχθούν περισσότερο από την εκπομπή;
Όσα θα μπορούσαν να αφήσουν στο κοινό τη χαραμάδα να αναπνεύσει. Πρόσωπα που προκαλούν αισιοδοξία και αφήνουν τη δική τους επίνευση, αφηγούνται μια ιστορία ή θυμούνται ένα γεγονός.
Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα θέλατε να φιλοξενήσετε στις «Αερολογίες» και γιατί;
Αν ζούσε, θα ήθελα τον Μάνο Χατζιδάκι. Για τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα, τη συνέπεια, και για την αιχμηρή του σκέψη. Αλλά και τον Γιάννη Αγγελάκα: μεγάλωσα με τα τραγούδια του.
Πώς βλέπετε την εξέλιξη του ελληνικού ραδιοφώνου, την επίδραση των podcasts και των ψηφιακών μέσων στην παραδοσιακή μορφή;
Πλέον τα ψηφιακά μέσα είναι άρρηκτα συνδεμένα με τα παραδοσιακά. Τα πάντα είναι εικόνα. Και ταχύτητα. Είτε κάποιοι το αποδέχονται είτε όχι!
Εφημερίδα Απογευματινή
