Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στον παρόν Κοινοβούλιο είναι πολλά και φλύαρα. Πέραν των κομμάτων υφίστανται δεκάδες ανεξάρτητοι βουλευτές. Αυτοί οι οποίοι έχουν μετακινηθεί από τα κόμματα που εξελέγησαν ή άλλοι που έχουν διαγραφεί από τα κόμματα με τα οποία συμμετείχαν στις διαδοχικές εκλογές του 2023. Είναι δεδομένο ότι μετά το φετινό καλοκαίρι και όσο θα κινούμεθα στο 2026, τα κόμματα και τα πρόσωπα της αντιπολίτευσης θα καταληφθούν από μια νευρικότητα. Η πολυδιάσπαση και τα ελλείμματα προοπτικής θα αρχίσουν να φαίνονται στα μάτια τους και στο μυαλό τους δικαίως πολύ πιο σημαντικά και κρίσιμα.
Σε επίπεδο κομμάτων από τα μικρά, το εκλογικό όριο του 3% για να βρεθούν στο επόμενο Κοινοβούλιο της περιόδου 2027-2031 θα μοιάζει πλέον υπαρξιακής σημασίας. Όσον αφορά τους ανεξάρτητους κοινοβουλευτικούς που σήμερα περιδιαβαίνουν τους διαδρόμους του Κοινοβουλίου, κουτσομπολεύοντας και υποστηρίζοντας διάφορα σενάρια για την κατάσταση του πολιτικού συστήματος της χώρας, η ανάγκη να βρουν πολιτική στέγη θα γίνει καθοριστική για την πολιτική και την επαγγελματική τους επιβίωση. Για τα μεσαία κόμματα της αντιπολίτευσης, μεγάλα ούτως ή άλλως δε διαθέτουμε, είναι επίσης υπαρξιακός ο πήχυς του 10% στην περίπτωσή τους. Πόσο κοντά σε αυτόν θα βρεθούν και πόσο μπορούν να τον ξεπεράσουν. Ποιο θα είναι το δεύτερο κόμμα στην αφετηρία της προεκλογικής περιόδου και ποιο τρίτο; Σημειωτέον ότι αυτό δεν το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Αυτές κάνουν προβλέψεις στη βάση της στατιστικής. Το δείχνει ο αριθμός των βουλευτών που θα διαθέτει το 2026 και όχι σήμερα το κάθε κόμμα. Ειδικά όταν μιλάμε για κάποια βασικά που διεκδικούν την αξιωματική αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία δοκιμάζει εισοδισμό στα ρετιρέ της αντιπολίτευσης, αλλά θα πρέπει να βρει βουλευτές επιπλέον και προφίλ ανταγωνιστικό -με το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον- που θα της εξασφαλίσει τη δυνατότητα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τους πολίτες για να αναλάβει στο επόμενο Κοινοβούλιο ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης που τόσο επιθυμεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, στην παρούσα φάση δείχνει να καταρρέει με ποσοστά στις δημοσκοπήσεις κάτω από εκείνα της Ελληνικής Λύσης και του ΚΚΕ, με τη Νέα Αριστερά -μία από τις διασπάσεις του- να βλέπει πολύ ψηλά τον πήχυ του 3%, ενώ ετοιμάζεται και για νέα διάσπαση.
Διαβάζουμε και βλέπουμε στην καθημερινότητα σειρά πολιτικών αναλυτών και σχολιαστών να αναδεικνύουν την ανυπαρξία ισχυρής ή συγκροτημένης αντιπολίτευσης, ισχυριζόμενοι ότι αυτό αποτελεί δυστύχημα για την Ελλάδα. Μπορεί. Αλλά όχι όσο νομίζουν. Η πραγματική δυστυχία για μια χώρα, ειδικά όπως η Ελλάδα, είναι να μην έχει ισχυρή και συγκροτημένη κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τη χώρα μας. Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους καταγράφονται από διάφορες κοινωνικές έρευνες ως απαισιόδοξοι, παρά το γεγονός ότι οι δείκτες της οικονομίας και το διεθνές προφίλ θα έπρεπε να τους δίνει καλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτοί οι πολίτες, όμως, κατά πλειοψηφία δίνουν με την ψήφο τους σταθερή διακυβέρνηση. Προφανώς το ίδιο θα κάνουν και το 2027. Στην αντιπολίτευση, όμως, οι ηγεσίες και οι επιτελικές ομάδες των κομμάτων δεν ενδιαφέρονται για τα θέματα της διακυβέρνησης. Πάσχουν από αυτοαναφορικότητα. Νομίζουν ότι επειδή οι σχολιαστές απασχολούνται μαζί τους, μια δουλειά είναι και αυτή, ενδιαφέρουν και τους πολίτες οι προσωπικές ματαιοδοξίες τους και οι μικροπολιτικές καντρίλιες τους, π.χ., για τα Τέμπη. Πρόκειται περί αυταπάτης.
Τα αδιέξοδα οπτικής και πολιτικής στρατηγικής που τους καθορίζουν, δεν απασχολούν τους πολίτες. Αυτούς τους ενδιαφέρουν τα ζητήματα διακυβέρνησης. Ή το κατά πόσον κινδυνεύει η Ελλάδα από τις διεθνείς ανακατατάξεις. Επίσης, το αν ο Μητσοτάκης υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του και αν ανακοινώσει νέες θετικές πολιτικές. Η αντιπολίτευση βρίσκεται σε μια λάθος διαδρομή. Το να χαζεύεις από τα σόσιαλ μίντια μια ωραία παράσταση ενός τσίρκου, δεν είναι πολιτική. Είναι διασκέδαση ή επί το λαϊκότερο, χαβαλές…
Εφημερίδα Απογευματινή
