Αυτό που ξεκίνησε τα ξηµερώµατα της Παρασκευής µε τη σαρωτική ισραηλινή επιχείρηση κατά του Ιράν θα αποδειχθεί σηµείο καµπής στην εξέλιξη της µεσανατολικής κρίσης.
Είναι εξαιρετικά αµφίβολο αν το καθεστώς της Τεχεράνης θα µπορέσει να συνέλθει από το πλήγµα διαρκείας που του επιφέρουν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις, το οποίο θα έχει συνέχεια και κλιµάκωση το επόµενο διάστηµα.
Τα «πλοκάµια του χταποδιού», οι τροµοκρατικές οργανώσεις proxies του Ιράν, έχουν κοπεί και είναι το κεφάλι που δέχεται πλέον θανάσιµα χτυπήµατα.
Η επιχείρηση η οποία εξελίσσεται είναι πολυεπίπεδη µε προεργασία ετών. Το αεροπορικό σκέλος είναι µέρος µόνο του συνολικού σχεδιασµού, το οποίο περιλαµβάνει βαθιά διείσδυση στο έδαφος του Ιράν σε ανύποπτο χρόνο, δράση οµάδων κάτω από τη µύτη των ιρανικών υπηρεσιών και πολλές άλλες παραµέτρους, από δορυφορικές δυνατότητες, µέχρι υπονόµευση υποδοµών, παγίδευση οικιών αξιωµατούχων, παραπλάνηση της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, αλλά και του επιστηµονικού προσωπικού υπεύθυνου για το πυρηνικό πρόγραµµα, ώστε να εξοντωθούν µαζικά, όπως και έγινε.
Τα ανελέητα πλήγµατα από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις και µυστικές υπηρεσίες έχουν οδηγήσει το ιρανικό καθεστώς σε αποσταθεροποίηση και στα πρόθυρα της ανατροπής, που είναι και ο τελικός στόχος του όλου σχεδιασµού.
Επιδίωξη, η οποία εξάλλου είναι και δηµόσια εκπεφρασµένη από την ισραηλινή ηγεσία, είναι η επαναφορά του σάχη, ώστε να επανενταχθεί το Ιράν σε µία λειτουργική σχέση µε την ∆ύση. Κάτι που, ειρήσθω εν παρόδω, θα έχει αποτέλεσµα µεταξύ άλλων την αποµείωση της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας.
Το ισραηλινό σχέδιο είχε εξαρχής πολύ συγκεκριµένη λογική και µεθόδευση. Πρώτον, η εξουδετέρωση, η αδρανοποίηση των «πλοκαµιών του χταποδιού», του περιφερειακού συστήµατος προστασίας και παρέµβασης που είχε οικοδοµήσει το Ιράν µε τις τροµοκρατικές οργανώσεις, όπως η «Χεζµπολάχ», η «Χαµάς» και οι σιιτικές πολιτο φυλακές του Ιράκ, όπερ και εγένετο. Στη συνέχεια, αποφασιστικό χτύπηµα στη µήτρα του λεγόµενου «άξονα της αντίστασης», στο ίδιο το Ιράν.
Η επιχείρηση των Ισραηλινών θα πάει µέχρι τέλους και για όσο χρειαστεί. Αν το Ιράν απαντήσει µε τις βαλλιστικές δυνατότητες που του αποµένουν τότε θα εµπλακούν ευθέως και οι ΗΠΑ, ώστε να δοθεί το τελειωτικό χτύπηµα.
Οι ισραηλινές δυνάµεις έχουν πλήξει µέρος των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν κυρίως στην επιφάνεια ή τις οχυρωµένες µέχρι ενός σηµείου. Για να καταστραφούν οι πυρηνικές υποδοµές, οι οποίες είναι προστατευµένες δεκάδες µέτρα κάτω από τη γη, θα χρειαστούν οι ισχυρές βαθιάς διάτρησης αµερικανικές βόµβες τις οποίες λόγω του όγκου τους µπορούν να φέρουν µόνο αεροσκάφη της αµερικανικής αεροπορίας, που θα χρησιµοποιηθούν εάν φτάσουµε σε άµεση εµπλοκή των ΗΠΑ, κάτι το οποίο είναι πολύ πιθανό.
Αξιολογώντας τη συνολική εικόνα µπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι τελικά, παρά τις αντιδράσεις είτε των Αµερικανών είτε των Ευρωπαίων, ο αρχικός σχεδιασµός του Ισραήλ προχωρά και σε αυτό βοηθά η αδιαλλαξία των αντιπάλων του, διότι στο τέλος δικαιώνεται η ισραηλινή επιχειρηµατολογία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον οι Αµερικανοί έχουν εγκαταλείψει την ιδέα των δύο κρατών σε σχέση µε το Παλαιστινιακό. Οι εξελίξεις στην περιοχή θα βαίνουν κλιµακούµενες.
Το Ισραήλ θεωρεί ότι µεγαλύτερη απειλή από τον σιιτικό άξονα, ο οποίος σταδιακά αποδυναµώνεται, αποτελεί το ριζοσπαστικό σουνιτικό Ισλάµ, το οποίο είναι µεγαλύτερο σε όγκο, ευρύτερο σε γεωγραφική έκταση, πιο φανατικό και πιο επικίνδυνο, και σε αυτό, σύµφωνα µε την ισραηλινή αξιολόγηση, περιλαµβάνονται τόσο η Τουρκία όσο και προοπτικά η Αίγυπτος. Και βέβαια ο βασικός χρηµατοδοτικός -και όχι µόνο- σπόνσορας, το Κατάρ. Κάτι που σηµαίνει ότι τα επόµενα µέτωπα που θα ανοίξουν, όποτε αυτό γίνει, θα αφορούν αυτό το πεδίο…
Κάτι που προφανώς αφορά και ενδιαφέρει άµεσα τη χώρα µας. Η Ελλάδα έχει πολλά να αποκοµίσει από τον τρόπο που δρα το Ισραήλ, διότι υπάρχουν αναλογίες. Εχει περίπου τον ίδιο πληθυσµό µε εµάς, αρκετά µικρότερη έκταση και ακόµα πιο πολυπληθείς εχθρούς οι οποίοι το περιβάλλουν από παντού. Κι όµως, καταφέρνει να τους αντιµετωπίζει, να τους καταβάλλει και να τους εξοντώνει.
Η διαφορά βρίσκεται στην αντίληψη του πολιτικού συστήµατος, στη συνολική κουλτούρα ασφαλείας και στην αποφaσιστικότητα του έθνους και του κράτουςόχι µόνο να επιβιώσει, αλλά να επικρατήσει νικώντας και όχι να συµβιβαστεί εκχωρώντας. Οπως δηλαδή κάποτε σκεπτόταν η Ελλάδα.
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
