Είναι διεθνώς καθολική η διαπίστωση ότι τα δύο θέατρα των στρατιωτικών συγκρούσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, αποτελούν εργαστήρια πολέμου, από τα οποία εξάγονται ζωτικής σημασίας συμπεράσματα.
Το πρώτο και βασικό είναι ότι δεν υπάρχουν γρήγοροι πόλεμοι που θα τελειώσουν σε λίγες ημέρες, αν οι δύο πλευρές είναι αποφασισμένες να αγωνιστούν.
Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον συσχετισμό δυνάμεων αλλά κυρίως με την εκατέρωθεν βούληση, κυρίως της πλευράς που έχει δεχθεί την επίθεση, να επιβάλει δυσβάσταχτο κόστος στον αντίπαλο και ει δυνατόν να επικρατήσει.
Το δεύτερο είναι ότι ο πόλεμος έχει αλλάξει, διότι έχουν υπεισέλθει καινούργιες παράμετροι, όπως τα μη επανδρωμένα σε αέρα, θάλασσα και ξηρά και η τεχνητή νοημοσύνη, αλλά ταυτόχρονα οι βασικοί πολεμικοί κανόνες και η αξία των παραδοσιακών όπλων παραμένουν. Ο πόλεμος έχει γίνει υβριδικός συνδυάζοντας και τα δύο στοιχεία.
Η ψευδαίσθηση ότι οι κλασικές στρατιωτικές πλατφόρμες, όπως τα μαχητικά αεροσκάφη, οι ναυτικές μονάδες επιφανείας, τα άρματα και τεθωρακισμένα δεν χρειάζονται πλέον ή έχουν μειωμένη αξία ακυρώνεται από την πραγματικότητα.
Μπορεί να έχει αυξηθεί η τρωτότητά τους από την είσοδο νέων μέσων, αλλά κανένα από αυτά τα νέα μέσα δεν μπορεί να υποκαταστήσει πλήρως τα κλασικά οπλικά συστήματα. Το αντίθετο. Λειτουργούν συμπληρωματικά αυξάνοντας τις δυνατότητές τους και αυτή είναι μια διαδικασία μετασχηματισμού της τέχνης και της επιστήμης του πολέμου, η οποία μόλις ξεκίνησε.
Τρίτον, φάνηκε με σοκαριστικό τρόπο η κατανάλωση πυρομαχικών που χρειάζεται στο σύγχρονο πεδίο της μάχης. Καταρρίπτεται κάθε εύκολο σενάριο που προϋπήρχε, ότι υπερεξελιγμένα όπλα και πυρομαχικά υψηλής τεχνολογίας και αποτελεσματικότητας σε μικρούς αριθμούς αρκούν για να κρίνουν την έκβαση του πολέμου.
Η ανάλωση πυρομαχικών είτε παραδοσιακών, όπως οι οβίδες 155 χιλιοστών, είτε εξελιγμένων βλημάτων, όπως αυτά που χρησιμοποιεί το «Iron Dome», είναι θηριώδης.
Η όψιμη συνειδητοποίηση από την Ευρώπη ότι ο πόλεμος μπορεί να άλλαξε σε επιμέρους πτυχές αλλά ταυτόχρονα παραμένει ο ίδιος στις υπόλοιπες, και κυρίως η κατανόηση πλέον του αβυσσαλέου αριθμού πάσης φύσεως πυρομαχικών που θα χρειαστεί η Γηραιά Ήπειρος αν επιβεβαιωθούν παραδείγματος χάρη τα σενάρια περί στρατιωτικής αντιπαράθεσης στο εγγύς μέλλον με τη Ρωσία, είναι το απότομο ξύπνημα στον πραγματικό κόσμο.
Η Ελλάδα είναι μία από τις κατεξοχήν χώρες που οφείλουν να αφομοιώσουν γρήγορα τα διδάγματα και να τα μετουσιώσουν σε νέα αντίληψη και προσαρμοσμένους εξοπλισμούς. Και για να είμαστε δίκαιοι, καταβάλλεται προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση με πρωτοβουλία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Εξάλλου η απειλή για τη χώρα μας δεν είναι θεωρητική. Είναι εκδηλωμένη και κλιμακούμενη, πολυδιάστατη, υβριδική, με ασύμμετρα στοιχεία σε ένα ολιστικό δόγμα που έχει υιοθετήσει και εφαρμόζει η Τουρκία.
Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά όμως που η Ελλάδα, αν το αποφασίσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να ακυρώσει. Αρκεί να μεταβάλουμε συνολικά ως κοινωνία και ως πολιτική και στρατιωτική ηγεσία την κουλτούρα ασφαλείας. Στόχος μας σε μια σύγκρουση δεν μπορεί να είναι απλώς να επιβιώσουμε, διότι τότε απλώς θα ηττηθούμε. Για την Ελλάδα ήττα ισοδυναμεί με καταστροφή. Δεν αποτελεί «επιλογή».
Σκοπός μας πρέπει να είναι η πλήρης επικράτηση και η ολοκληρωτική συντριβή του αντιπάλου αν αποπειραθεί αυτό που έχει στο μυαλό του.
Εφόσον αυτό καταστεί σαφές ως εθνική γραμμή προς τον εχθρό, τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η σύγκρουση να αποφευχθεί δίχως εκπτώσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία, που ούτως ή άλλως είναι εκτός συζήτησης και κανείς δεν μπορεί να τολμήσει ούτε καν να τις διανοηθεί.
Εφημερίδα Απογευματινή
