Δεν χρειάζεται να διαθέτεις… ντοκτορά στην οπαδική προπαγάνδα για να αντιληφθείς ότι η «εργαλειοποίηση» των εθνικών ομάδων αποτελεί λατρεμένο χόμπι της αθλητικής κοινωνίας μας εδώ και πολλά χρόνια, είτε στο ποδόσφαιρο είτε στο μπάσκετ. Το οξύμωρο, βέβαια, είναι ότι την ώρα που η «γαλανόλευκη» της γενιάς των wonderkids και του Ιβάν Γιοβάνοβιτς καταφέρνει όλο και περισσότερο να απομονώνεται και να μην επηρεάζεται από τη «δηλητηριώδη» καθημερινότητά μας, η «επίσημη αγαπημένη» του Βασίλη Σπανούλη εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σαν… πιόνι στον «εμφύλιο σπαραγμό» που μαίνεται ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό AKTOR.
Δηλώνει αδυναμία ο Σλούκας να βοηθήσει την Εθνική ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, «τον έβαλε ο Γιαννακόπουλος για να κάνει πόλεμο στον Λιόλιο».
Καλείται ο Γουόκαπ να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για να δώσει λύση στο πρόβλημα της μέσης του σε ειδικό θεραπευτήριο, «αδιαφορεί για την Εθνική, πάρτε του το διαβατήριο». Και στις δύο περιπτώσεις, βέβαια, άπαντες γνώριζαν και γνωρίζουν τα προβλήματα υγείας των δύο παικτών, αλλά και τις εξαιρετικές προσωπικές σχέσεις που διατηρούν με τον Βασίλη Σπανούλη. Και λοιπόν; Γιατί να αφήσεις μια μικρή λεπτομέρεια να σου… χαλάσει το αφήγημα που βολεύει την «πράσινη», «κόκκινη», «κίτρινη» ή «μαυρόασπρη» προπαγάνδα σου;
Σε κάθε περίπτωση η εθνική μας ομάδα μπάσκετ έχει μπροστά της μια μεγάλη πρόκληση, και αυτή είναι η μόνη που πρέπει να απασχολεί όσους την αγαπούν πραγματικά: Την κατάκτηση ενός μεταλλίου στο προσεχές Eurobasket, 16 ολόκληρα χρόνια μετά την άνοδο στο βάθρο του Κατοβίτσε. Και επειδή η ομάδα που μας έκανε να πιστέψουμε στο θεωρητικά αδύνατο το 1987, δεν ανήκει σε κανέναν Λιόλιο, κανέναν Βασιλακόπουλο, κανέναν πρόεδρο ομοσπονδίας και κανέναν παράγοντα παρά μόνο στον αγνό Έλληνα φίλαθλο, οι ίδιοι οι Έλληνες διεθνείς θα πρέπει να είναι εκείνοι που οφείλουν να βάλουν ένα τέλος στις σκιές και να εμφανιστούν ενωμένοι σαν μια γροθιά απέναντι στη μιζέρια και τον τυφλό οπαδισμό που κυριαρχεί σε media και social media.
Ο τελευταίος χορός
Το χρωστούν στον εαυτό τους, το άθλημα που τους χάρισε δόξα και εκατομμύρια, αλλά και σε έναν πρώην συμπαίκτη τους που μια φορά κι έναν καιρό αποτέλεσε έναν από τους λόγους για τους οποίους κράτησαν την πορτοκαλί μπάλα στο χέρι.
Ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Μήτογλου, ο Λαρεντζάκης, ο Καλαϊτζάκης και όλοι οι Έλληνες διεθνείς οφείλουν να υψώσουν ασπίδα προστασίας γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη και να είναι οι πρώτοι που δεν θα επιτρέψουν στο μικρόβιο της τοξικότητας να εισχωρήσει στα αποδυτήρια της Εθνικής. Κατανοητή η ένταση που έχει προκληθεί στις σχέσεις των δύο «αιωνίων» -με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν στους πρόσφατους τελικούς της Basket League- αλλά κάποια στιγμή σ’ αυτήν τη χώρα πρέπει να μάθουμε να αφήνουμε την εθνική ομάδα μακριά από τα οπαδικά μας ξεκατινιάσματα.
Αφήστε που για παιδιά όπως ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου ο φετινός ενδεχομένως να είναι ο… ύστατος ή ένας από τους τελευταίους χορούς της «γαλανόλευκης» διαδρομής τους. 19 χρόνων ήταν και οι δύο όταν θαύμαζαν τον Σπανούλη, τον Φώτση, τον Σχορτσανίτη, τον Μπουρούση και τον Ζήση να νικούν στο θρίλερ του μικρού τελικού του 2009 τη Σλοβενία.
Από τότε αμφότεροι μεγαλούργησαν στα παρκέ σε συλλογικό επίπεδο, έγιναν… μπαμπάδες εκτός γηπέδων, ετοιμάζονται να γράψουν το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας τους, και μετάλλιο με την εθνική ομάδα δεν έχουν κατακτήσει.
Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο πιο αποφασισμένο από ποτέ και τον Βασίλη Σπανούλη να ωριμάζει πλέον ως προπονητής επιπέδου Euroleague, ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για να το πράξουν!
Εφημερίδα Απογευματινή
