Οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη μετά την επίσκεψή του στην Ανατολική Λιβύη και τη συνάντηση με τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και δύο από τους γιους του που κατέχουν θεσμικά αξιώματα, για όσους αντιλαμβάνονται τις διπλωματικές διατυπώσει, εκπέμπουν μία κεκαλυμμένη (όσο γίνεται…) αγωνία.
Η τοποθέτηση του Έλληνα υπουργού ότι «με τη Λιβύη μας συνδέει επίσης η προσήλωσή μας στο Διεθνές Δίκαιο» και ότι «θα συνεχίσουμε στο πλαίσιο αυτό την αδιατάρακτη σχέση μας και ευελπιστούμε ότι στο εγγύς μέλλον θα έχουμε και απτά αποτελέσματα», μαρτυρά περισσότερα από όσα λέει.
Κατ’ αρχάς, δείχνει αμηχανία και ότι η Ελλάδα παρουσιάστηκε ως αυτή που βρίσκεται σε ασθενή θέση. Το Διεθνές Δίκαιο ελάχιστα μπορεί να μας συνδέει με έναν φύλαρχο-πολέμαρχο ο οποίος ελέγχει de facto τη μισή χώρα και είναι το τελευταίο που μπορεί να ενδιαφέρει τον ίδιο στις σχέσεις του με τρίτους.
Ούτε η Ρωσία ούτε η Τουρκία (εννοείται για αμφότερες), αλλά ούτε η Ιταλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες έσπευσαν να αποκαταστήσουν σχέσεις με τον Χαφτάρ έχουν ως έννοια τους την αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο. Κλείνουν συμφωνίες μαζί του, πρακτικές και αμοιβαία ωφέλιμες, στη βάση του δούναι και λαβείν, κάνουν συναλλακτική πολιτική την οποία έχει… αποκηρύξει το ελληνικό ΥΠΕΞ (μοναδική περίπτωση παγκοσμίως) και μιλάνε στη γλώσσα και στον κώδικα που καταλαβαίνουν όλοι στην περιοχή.
Έχουμε φιλοξενήσει στην εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά 90,1FM συνεργάτες του Χαφτάρ οι οποίοι έχουν τελειώσει τις παραγωγικές σχολές των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μιλούν ελληνικά και έχουν σχέσεις με τη χώρα. Για να το πούμε απλά και ευθέως, η συνάντηση δεν πήγε πολύ καλά. Μπορεί στην πορεία να φτιάξει. Η Ελλάδα έχει στα χέρια της και καρότο και μαστίγιο. Εξαρτάται αν είναι διατεθειμένη και σε ποιον βαθμό να τα χρησιμοποιήσει. Αν μείνει στις φιλοσοφίες περί Διεθνούς Δικαίου το οποίο υποτίθεται ο Χαφτάρ για κάποιον λόγο είναι «υποχρεωμένος» να αποδεχθεί, χωρίς καρότο για να έχει κάτι να κερδίσει και δίχως μαστίγιο που θα τον προβληματίσει, επειδή απλά έτσι πρέπει, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.
Οι καραβιές χιλιάδων λαθρομεταναστών που φτάνουν καθημερινά στη χώρα από την ανατολική Λιβύη απολύτως κατευθυνόμενες και ελεγχόμενες από εκεί είναι μήνυμα. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το Διεθνές Δίκαιο. Άλλο είναι το περιεχόμενο…
Eφημερίδα Απογευματινή
