Αν το 2019-2020 εξελισσόταν μια συζήτηση για την ολοκλήρωση της θητείας στην πρωθυπουργία του κ. Μητσοτάκη από φιλικές σε αυτόν δυνάμεις και όχι παράγοντες της αντιπολίτευσης, είναι βέβαιο ότι θα προβλεπόταν μια συνέντευξη ανάλογη με αυτήν στο «Πρώτο Θέμα» το φετινό καλοκαίρι, στην οποία ο επικεφαλής της Κεντροδεξιάς θα έλεγε ότι ο δικός του κύκλος στη διακυβέρνηση κλείνει με τις εκλογές του 2027 και ανοίγει τον δρόμο της διαδοχής του, ούτως ώστε η Νέα Δημοκρατία να αποκτήσει νέα ηγεσία και νέο υποψήφιο πρωθυπουργό για την τετραετία 2027-2031.
Ο κ. Μητσοτάκης από την πλευρά του θα έμενε στη θέση του και θα συνέχιζε τη στρατηγική του και την υλοποίηση του προγράμματός του μέχρι την ώρα που θα παρέδιδε τα κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου στον επόμενο ένοικο. Αυτομάτως ο κ. Μητσοτάκης θα έβγαινε από το περιβάλλον της τοξικότητας και θα εγγυάτο ένα κλίμα συναίνεσης για τα όσα καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα την επόμενη κρίσιμη διετία, ενώ θα συνέχιζε χωρίς το άγχος του πολιτικού ανταγωνισμού να υλοποιεί πολιτικές και πλάνα ανασυγκρότησης για τα όποια έχει δεσμευθεί προς τους πολίτες από το 2023 ή προκύπτουν ως ανάγκες για τα συμφέροντα της χώρας στους απροβλέπτους καιρούς στους όποιους έχει εμπλακεί ο παγκόσμιος και περιφερειακός συσχετισμός.
Οι εξελίξεις όμως ήταν διαφορετικές και αυτό οφείλεται στην πολιτική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα και στις περιορισμένες επιλογές που προκύπτουν ως προς την πρωθυπουργία της χώρας. Με δεδομένη την πολυδιάσπαση και την πολυμέρεια στην αντιπολίτευση, με τον κ. Ανδρουλάκη, για παράδειγμα, ή τον κ. Βελόπουλο ή τον κ. Φάμελλο ή τον κ. Κουτσούμπα να καταγράφονται ως πολύ αδύναμες υποψηφιότητες για την πρωθυπουργία της χώρας την επόμενη τετραετία όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και αντικειμενικά, καθώς και την ηγετική θέση από πλευράς δημοφιλίας που διατηρεί τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και προσωπικά ο πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης ενθαρρύνθηκε να δηλώσει υποψήφιος και για μια τρίτη θητεία στην ηγεσία της διοίκησης της χώρας. Μια φιλοδοξία θεμιτή, με δεδομένο ότι από την αφετηρία της Μεταπολίτευσης, μισό αιώνα πριν, ουδείς άλλος πρωθυπουργός βρέθηκε σε πιο πλεονεκτική θέση από τον κ. Μητσοτάκη να διεκδικήσει 12 χρόνια στην πρωθυπουργία.
Όμως η διακηρυγμένη πλέον αυτή πολιτική φιλοδοξία έχει και τα αντικειμενικά προβλήματά της, έστω και αν βρισκόμαστε περίπου δύο χρόνια πριν από τις επόμενες εθνικές εκλογές. Πρώτον ο κ. Μητσοτάκης είναι σαφές ότι νιώθει άνετα στην άσκηση των καθηκόντων του, εφόσον προΐσταται κυβερνήσεων κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αυτοδύναμων. Η φθορά του χρόνου στη διοίκηση της χώρας και κάποια λανθάνοντα αποτελέσματα σε διάφορές πολιτικές που ασκούνται, μαζί με την απογοήτευση ως προς κάποιες προσδοκίες που υπήρχαν, μπορεί να κοστίσουν στον ίδιο και τη Νέα Δημοκρατία την απώλεια της αυτοδυναμίας. Σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να αποδεχθεί το πολύ πιο στενό κοστούμι μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Άραγε με ποιο κόμμα, με ποια σύνθεση υπουργικού συμβουλίου και στη βάση ποιας προγραμματικής συμφωνίας;
Δεύτερον και σημαντικό. Ο κ. Μητσοτάκης ως πολιτικός, ως άνθρωπος, ως φορέας ιδεών και προσεγγίσεων, είναι εκπρόσωπος μιας άλλης εποχής. Αυτής που τελείωσε λίγο πριν και σίγουρα μετά την εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Αυτό που για τον ηγέτη Μητσοτάκη ορίστηκε ως κανονικότητα, ως κυρίαρχη αντίληψη παγκόσμιου και ευρωπαϊκού συσχετισμού, τα εθνικά «στοιχήματα» στρατηγικής που έθεσε από την εποχή που αναλάμβανε την ηγεσία της Κεντροδεξιάς, μια δεκαετία πριν, δεν ισχύουν. Ούτε καν η «πράσινη ανάπτυξη» και ο φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός και ευρωκεντρισμός που πίστεψε και πιστεύει σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μη πολέμων. Για να διεκδικήσει με αξιώσεις αυτοδυναμίας μια τρίτη θητεία, θα πρέπει να προκύψει ξαφνικά ένας άλλος Κυριάκος Μητσοτάκης, με άλλα επιτελεία και στρατηγικές. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
Εφημερίδα Απογευματινή
