Ενώ η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ βρίσκονται επί ποδός για ακόµα µία φορά,µε αφορµή τη µαζική εισβολή ρωσικών µη επανδρωµένων αεροσκαφών στον εναέριο χώρο της Πολωνίας, στη Μέση Ανατολή τα πράγµατα συνεχίζουν τον δρόµο τους. Αυτόν της κάθετης καιοριζόντιας κλιµάκωσης.
Μετά το εντυπωσιακό (και από άποψη επιλογής στόχου) χτύπηµα του Ισραήλ στην Ντόχα του Κατάρ, µε στόχο την πολιτική ηγεσία της «Χαµάς», είναι προφανές ότι ποιοτικά κάτι έχει αλλάξει. Το Κατάρ είχε µια ιδιότυπη ασυλία, παρότι είναι γνωστός χορηγός του ακραίου Ισλάµ, καθώς αφ’ ενός πλασάρεται ως διαµεσολαβητής όλων προς όλους, αφ’ ετέρου -και κυρίως η πολυπλόκαµη οικονοµική του διείσδυση σε Ευρώπη και ΗΠΑ του επιτρέπει να στηρίζει και ενισχύει τον ρόλο του µεσολαβητή-µπαλαντέρ.
Το µήνυµα του χτυπήµατος είναι ότι δεν υπάρχει ασυλία για όποιον φιλοξενεί τροµοκράτες. Και µπορεί το Κατάρ να είναι εκείνο το οποίο υπέστη το πλήγµα και το σοκ, αλλά αυτός ο οποίος έχει σοκαριστεί περισσότερο είναι η Τουρκία. ∆ιότι και η ίδια όχι µόνο φιλοξενεί την ηγεσία της «Χαµάς», αλλά συχνά-πυκνά ο Τούρκος πρόεδρος και ο υπουργός Εξωτερικών φωτογραφίζονται µαζί της. Ειδικά µετά τη διαρροή ότι η αρχική σκέψη των Ισραηλινών ήταν να πληγούν τα στελέχη της «Χαµάς» που βρίσκονταν στην Τουρκία και όχι αυτά που ήταν στο Κατάρ, το σοκ για τους Τούρκους έγινε µεγαλύτερο.
∆ιότι καταλαβαίνουν ότι ο δρόµος πλέον έχει ανοίξει. Ο λόγος που τελικά δεν επελέγη η Τουρκία για την επιχείρηση ήταν επειδή είναι (ακόµα) µέλος του NATO και επειδή το χτύπηµα θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον Αµερικανό πρόεδρο και τις ΗΠΑ γενικά.
Αυτό βέβαια δεν προδικάζει ότι αυτός ο προβληµατισµός θα αποτρέπει εσαεί ένα χτύπηµα στην Τουρκία, ειδικά αν συνεχίζει να στηρίζει ποικιλοτρόπως τη «Χαµάς». Το Ισραήλ έχει µπει σε µία διαδικασία χωρίς επιστροφή εξουδετέρωσης όλων των απειλών στον περίγυρό του και αναµόρφωσης του χάρτη στη Μέση Ανατολή. Αναλαµβάνοντας συνειδητά το όποιο κόστος και υφιστάµενο όλη τη διπλωµατική πίεση, κυρίως από µία Ευρώπη η οποία βρίσκεται σε στρατηγικό vertigo, πολιτισµική παρακµή, διανοητική σύγχυση και µε ηγεσίες που κινούνται µεταξύ ανικανότητας, διαφθοράς και εξαναγκασµού.
Ο λόγος είναι ότι αποτελεί υπαρξιακό ζήτηµα για το Ισραήλ η ολοκληρωτική αδρανοποίηση του ισλαµικού κινδύνου που το περιβάλλει. Οπως εξάλλου το ίδιο ισχύει και για τη ∆ύση, ανεξαρτήτως αν για τους προαναφερθέντες λόγους οι ηγεσίες της δεν το αντιλαµβάνονται ή προσποιούνται. ∆ιότι είναι χωµένες µέχρι τον λαιµό στη διαπλοκή και στην εξάρτηση από ισλαµοδολάρια ή τελούν υπό εκβιασµό για εσωτερική αναταραχή, επειδή άφησαν να πληθύνουν και να διεισδύσουν
δοµικά µουσουλµανικοί πληθυσµοί που λειτουργούν ως µοχλοί πολιτικής πίεσης και απειλής ασφαλείας.
Το αποτέλεσµα είναι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να τελούν υπό µία διαρκή οµηρία, η οποία σε πλείστες περιπτώσεις έχει µετατραπεί σε συνενοχή εις βάρος των ευρωπαϊκών πληθυσµών. Εν πάση περιπτώσει η αναµόρφωση της Μέσης Ανατολής θα συνεχιστεί µε τη συνδροµή είτε εµφανώς είτε «διακριτικά» των ΗΠΑ.
Συνοψίζοντας όσα έχουµε γράψει κατά καιρούς. Η Συρία θα κατατµηθεί σε τουλάχιστον τέσσερις κρατικές οντότητες: Κούρδων, ∆ρούζων, Αλαουιτών-Χριστιανών και Σουνιτών. Η κρατογένεση των Κούρδων θα υπερβεί τα όρια της Συρίας και θα συµπεριλάβει στη συνέχεια τις κουρδικές περιοχές του Ιράκ, µε ό,τι αυτό σηµαίνει σε επόµενο χρόνο για την Τουρκία και το τουρκικό Κουρδιστάν.
Ο Λίβανος θα αναγκαστεί µε έξωθεν βοήθεια να ξεκαθαρίσει τη «Χεζµπολάχ» µε µεταβολή ενδεχοµένως και των δικών του συνόρων, ώστε να γίνει ένα κατά κύριο λόγο χριστιανικό κράτος, δίχως να αποκλείεται συν τω χρόνω κάποιου είδους ένωσή του µε το µελλοντικό παραλιακό κράτος Αλαουιτών-Χριστιανών στις µεσογειακές ακτές της Συρίας.
Το Ιράν κατά πάσα πιθανότητα θα αποτελέσει εκ νέου στόχο για την πλήρη καταστροφή του πυρηνικού του προγράµµατος µε το ερώτηµα της αλλαγής καθεστώτος να αιωρείται.
Ο ελέφαντας στο δωµάτιο παραµένει η Τουρκία. Στην Ουάσινγκτον έχει ήδη ξεκινήσει συζήτηση για το µέλλον τής µέχρι πρότινος αναντικατάστατης «συµµάχου»
και για το ποιο πρέπει να είναι το καθεστώς της στις συµµαχικές δοµές, δεδοµένου του ιστορικού της των τελευταίων ετών. Από τη συµπόρευση µε τη Ρωσία
και την Κίνα µέχρι την ανοιχτή στήριξη των ισλαµικών τροµοκρατικών οργανώσεων και του αντιαµερικανισµού, αντισηµιτισµού και εν γένει αντιδυτικισμού που κυριαρχεί στο εσωτερικό της.
Τα σημάδια του νέου ” Ανατολικού Ζητήματος” είναι ήδη ορατά…
Κυριακάτικη Απογευματινή
