Μία στοιχειώδεις ανάγνωση για το τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες οδηγεί σε ένα αβίαστο συμπέρασμα. Υπάρχει μία πολιτική διαχωριστική γραμμή, η οποία υφίσταται μεν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πλέον έρχεται με ένταση στην επιφάνεια. Αφορά το ίδιο το μέλλον, τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και την ύπαρξη της Δύσης.
Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Από τη μία, η κυρίαρχη τις τελευταίες δεκαετίες αντίληψη της στρεβλής παγκοσμιοποίησης, της κατάργησης των εθνικών ταυτοτήτων, της κατάλυσης των εθνών-κρατών, της βίαιης αλλοίωσης και αντικατάστασης των ευρωπαϊκών πληθυσμών μέσω της οργανωμένης και σκόπιμης ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης, της αποδόμησης της ίδιας της ανθρώπινης ταυτότητας με την παρανοϊκή «διαγραφή» των φύλων και την καινοφανή επιβολή αντιεπιστημονικών θεωριών όπου δεν έχει σημασία τι είσαι βιολογικά, αλλά τι δηλώνεις. Μπορεί να αισθάνεσαι το πρωί άνδρας, το μεσημέρι γυναίκα, το απόγευμα φλαμίνγκο και το βράδυ ορχιδέα. Δεν μιλάμε για σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά για ακύρωση της ανθρώπινης φύσης.
Με την παρότρυνση ανηλίκων σε αλλαγή φύλου, σε μία ηλικία κατά την οποία η αντίληψη είναι ευάλωτη και εύκολο θύμα οργανωμένο συμμοριών που έχουν ως στόχο το μυαλό των παιδιών. Με έναν παροξυσμό επίθεσης στο πρόσωπο του ανθρώπου, όπου τα φύλα μπορεί να είναι 72 ή περισσότερα, αναλόγως του διαταραγμένου ή του διατεταγμένου που διακινεί την εκάστοτε άποψη. Από την άλλη, υπάρχει ένα αναδυόμενο κίνημα, με τις δυτικές κοινωνίες να διεκδικούν την ανάκτηση του χώρου τους, την υπεράσπιση της ταυτότητάς τους, τη διατήρηση των παραδόσεών τους, τον έλεγχο του μέλλοντός τους, την προστασία των απογόνων τους και τη φύλαξη των συνόρων τους από την οργανωμένη εισβολή.
Η πιο ηχηρή αντίδραση ήρθε από την ίδια τη μήτρα εκπόρευσης της προαναφερθείσας στρέβλωσης, τις ΗΠΑ, με τους Αμερικανούς να επιδεικνύουν εντυπωσιακά εθνικά αντανακλαστικά τέτοια που παλαιότερα έθνη, όπως τα ευρωπαϊκά, άργησαν να εκδηλώσουν. Είναι ενδεικτικό ότι παρά τη σαρωτική πολιτική επικράτηση του Τραμπ, το προηγούμενο σύστημα ως φορέας της μέχρι πρότινος επικρατούσας ιδεολογίας δίνει λυσσαλέα μάχη, με κάθε τρόπο, που φθάνει μέχρι και τις δολοφονίες. Όμως και στην Ευρώπη πλέον η εκπυρσοκρότηση είναι γενική, με αιχμή το Μεταναστευτικό, ως προμετωπίδα απαίτησης ευρύτερων αλλαγών.
Το αποτέλεσμα είναι σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη να υπάρχει διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ της βούλησης των κοινωνιών και του πολιτικού συστήματος το οποίο σε πλείστες περιπτώσεις εκπροσωπεί μία και μόνο πολιτική με έναν παραπλανητικό και ψευδεπίγραφο πολυκομματισμό, ενώ στην ουσία πρόκειται για την ίδια παράταξη. Τι θα γίνει στη συνέχεια; Κατά τη γνώμη μας η εσωτερική σύγκρουση θα συνεχιστεί με την απερχόμενη κατάσταση να επιμένει μέχρι τέλους, μετερχόμενη κάθε μέσο. Το βλέπουμε στην Ευρώπη με οργουελικές καταστάσεις, όπως στη Βρετανία. Τι θα γίνει στο τέλος; Κατά τη γνώμη μας το παλαιό σύστημα είναι σε αποδρομή. Το μέλλον ανήκει στους πατριώτες.
