Κάθε φορά που ως κοινωνία και χώρα κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας και ασχολούμαστε με καταστάσεις και γεγονότα τα οποία λειτουργούν σαν ένα εθνικό… ναρκωτικό και μας αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά διακυβεύματα της εποχής και τις προκλήσεις του μέλλοντος, έρχεται ένα «καμπανάκι» που μας επαναφέρει -ενίοτε ομαλά, σε άλλες στιγμές πιο απότομα- στη δύσκολη και εξαιρετικά απαιτητική διεθνή συγκυρία, εν μέσω της οποίας καλείται η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα συνολικά αλλά και εμείς οι πολίτες να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα και την όποια αναπτυξιακή προοπτική έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια.
Την ώρα που στο εγχώριο σκηνικό αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για το νέο κόμμα Σαμαρά ή το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα, στην παγκόσμια σκακιέρα παίζεται μια ιδιαίτερα κρίσιμη παρτίδα, από την οποία δεν μπορούμε να είμαστε απόντες ούτε να αφήσουμε τη μοίρα μας στους ισχυρούς αυτού του κόσμου χωρίς να ακουστούν η φωνή και οι θέσεις μας. Χθες αυτό το «καμπανάκι», για το οποίο μιλάμε, χτυπήθηκε από τον πρόεδρο Τραμπ για ένα θέμα τεράστιας εθνικής σημασίας όπως το Μεταναστευτικό, το οποίο συνιστά πια ένα μόνιμο ανοιχτό μέτωπο για την Ευρώπη και δη για τις πύλες εισόδου όπως η Ελλάδα.
Φυσικά, ο πλανητάρχης επιδίωξε -μέσω του ελληνικού παραδείγματος- να απευθυνθεί στο μεγάλο πια ακροατήριό του εντός των ΗΠΑ, ωστόσο εξέπεμψε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, και βεβαίως στην Αθήνα, υπονοώντας σαφώς ότι βρισκόμαστε για τα καλά -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- στο μικροσκόπιο των υπερδυνάμεων και των απανταχού κέντρων αποφάσεων. Και όλα αυτά ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει κανείς για τη σημερινή αμερικανική ηγεσία ή για την εν γένει μεταναστευτική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι σε μια συνθήκη σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για ιδεοληψίες ούτε για «κολλήματα» του παρελθόντος, όσον αφορά τη διπλωματική στρατηγική μας και την εθνική οπτική για το μέλλον. Βλέπετε, την περίοδο που στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές και στην Ευρώπη αμφισβητούνται παραδοσιακές και διαχρονικές σταθερές και αξίες, με τρανταχτό παράδειγμα την κρίση που περνά σήμερα η πλέον κραταιά ευρωπαϊκή χώρα, η Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, απαιτείται στην Ελλάδα να αντιληφθούν οι πάντες -κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι- το συνολικό περιβάλλον καθώς και όσα πρόκειται να έρθουν πολύ νωρίτερα από όσο νομίζουμε. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να υπάρξουν οι συνθήκες εκείνες που θα οδηγήσουν στο μίνιμουμ της συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων προκειμένου να υλοποιηθούν οι γενναίες πρωτοβουλίες και οι αντίστοιχοι σχεδιασμοί που χρειάζονται.
Για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να στηθεί ένα ενιαίο και αποτελεσματικό μέτωπο απέναντι στον λαϊκισμό που μοιραία θα τορπιλίσει τις σχετικές διεργασίες. Για αυτό και είναι μεγάλη η ευθύνη των εκπροσώπων της θεσμικότητας, της σταθερότητας και της ομαλότητας, ανεξαρτήτως προέλευσης και διελκυστίνδων του παρελθόντος, να μη δημιουργήσουν χαραμάδες επικράτησης της ανευθυνότητας στην ελληνική κοινωνία. Προσωπικά γινάτια, κόντρες και φιλοδοξίες θα πρέπει μέχρι νεωτέρας να πουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η οποία πια θα είναι αμείλικτη για όλους.
Θα πρέπει λοιπόν οι δυνάμεις της κανονικότητας, όψιμες και διαχρονικές, να αντιληφθούν τις εναλλακτικές και αντιστοίχως να προχωρήσουν. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, την ευθύνη για τα ανοίγματα θα πρέπει να έχει η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός και από κει και πέρα ο καθένας να δώσει το στίγμα του από το μετερίζι που του αναλογεί. Όσοι θεωρούν ότι μπορούμε ακόμη να προσεγγίζουμε τα εθνικά θέματα, τις συμμαχίες της χώρας και την τακτική σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική με όρους παρελθόντος, μικροκομματικές λογικές και εθνικές εξάρσεις χάριν του χαϊδέματος των αυτιών μιας εκλογικής δεξαμενής που αρέσκεται σε αυτήν τη συνθηματολογία, πολύ φοβάμαι ότι θα ξεπεραστούν από την ίδια την πραγματικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στον αντίποδα, κάθε ένδειξη αδυναμίας και υποχωρητικότητας από την πλευρά μας, πέραν της εμπλοκής του Διεθνούς Δικαίου στην όλη εξίσωση, θα ήταν επίσης καταστροφική.
Εφημερίδα Απογευματινή
