Ο αντισυστηµισµός και ο λαϊκισµός αποτελούν δύο από τα δυνατά χαρτιά των ακροδεξιών κοµµάτων σε όλα τα µήκη και πλάτη στην Ευρώπη. Οµως όσο τα κόµµατα αυτά πλησιάζουν ή αναλαµβάνουν κυβερνητικές ευθύνες τόσο το µέτωπο κατά των «ελίτ» και της «διεφθαρµένης» Ευρωπαϊκής Ενωσης αµβλύνεται… Το σύµπτωµα αυτό εµφανίζεται στην πορεία της Εθνικής Συσπείρωσης της Γαλλίας. Οπως αποκάλυψε ο «Economist», ο νέος ισχυρός άνδρας του κόµµατος, Ζορντάν Μπαρντελά, καλεσµένος από την Ενωση των εργοδοτών, εµφανίστηκε εσχάτως µε απροσδόκητα φιλοεπιχειρηµατική γλώσσα. Προέτρεψε τη Γαλλία να µάθει να αγαπά εκείνους «που δηµιουργούν, που καινοτοµούν, που παίρνουν ρίσκα». ∆εν σταµάτησε όµως εδώ. Την ώρα που στη Γαλλία τα πνεύµατα έχουν οξυνθεί από την πρόταση για την επιβολή του φόρου Ζουκµάν στους περίπου 2.000 πλουσιότερους ανθρώπους στη χώρα, ο κ. Μπαρντελά δεν δίστασε να δηλώσει πως «η χώρα έχει πάρα πολλές νόρµες, πάρα πολλούς φόρους» που εµποδίζουν την επιχειρηµατικότητα. «Χρειαζόµαστε περισσότερη ελευθερία για τα αφεντικά των επιχειρήσεων».
Τι συµβαίνει λοιπόν; Μήπως δεν έχουµε απλώς µια αλλαγή φρουράς στο κόµµα της κ. Λεπέν, αλλά η πληθωρική παρουσία του κ. Μπαρντελά σηµατοδοτεί µια πιο ρεαλιστική στροφή προς τον πραγµατισµό; Μήπως ο 30χρονος ηγέτης της Εθνικής Συσπείρωσης, εκτός από τους 2 εκατοµµύρια followers στο TikTok, αναζητεί
γέφυρες πρόσβασης προς τους δύσπιστους και απαιτητικούς επιχειρηµατίες; Το ενδιαφέρον είναι πως δεν είναι µόνο οι εργοδότες που κάνουν ανοίγµατα στην Εθνική Συσπείρωση, αλλά και παράγοντες της ∆εξιάς, που αναζητούν τις δικές τους γέφυρες. Ο «Economist» αποκάλυψε πως ο Νικολά Σαρκοζί υποδέχθηκε τον κ. Μπαρντελά στο γραφείο του, σε µια σαφή πρωτοβουλία «αποποινικοποίησης» της Συσπείρωσης, εκτιµώντας ότι το κόµµα αυτό πλέον ανήκει στο «δηµοκρατικό τόξο». Ο πρώην Ευρωπαίος επίτροπος Τιερί Μπρετόν είπε πως είναι καιρός να κληθεί η Εθνική Συσπείρωση να σχηµατίσει κυβέρνηση!
Αυτά τα περίεργα ραντεβού και οι αδιανόητες µέχρι πρόσφατα πολιτικές ωσµώσεις µε παράγοντες της συντηρητικής ∆εξιάς δίνουν τα τελευταία 24ωρα τον τόνο στις πολιτικές διεργασίες, στο έδαφος της αστάθειας και της αβεβαιότητας. Αν έχουν βάση όλα αυτά, η Εθνική Συσπείρωση φαίνεται πως βάζει νερό στο κρασί
της, µετριάζει τον αντισυστηµικό της λόγο και αφήνει νεφελώδεις τις πληθωρικές εξαγγελίες για τα λαϊκά στρώµατα, προκειµένου να πείσει ότι είναι έτοιµη για να κυβερνήσει τη Γαλλία.
Οι Μαρίν Λεπέν και Μπαρντελά δεν είναι βέβαια οι µόνοι που επιχειρούν µια κωλοτούµπα ολκής, οραµατιζόµενοι την εξουσία. Υπάρχει και το προηγούµενο της Ιταλίας. Στη γειτονική χώρα, η κ. Μελόνι ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα µε οξύ αντισυστηµικό και ευρωσκεπτικιστικό λόγο, εκδήλωσε (και εκδηλώνει) τον θαυµασµό της για το MAGA του Ντόναλντ Τραµπ, αλλά ερχόµενη στην εξουσία ακολούθησε ένα διαφορετικό µονοπάτι, του πραγµατισµού και του συµβιβασµού µε τις Βρυξέλλες. Ποιο µπορεί να είναι το τίµηµα µιας τέτοιας στροφής για την Εθνική Συσπείρωση; Ας µην ξεχνάµε πως στο «γήπεδο» του λαϊκισµού και της πλειοδοσίας υποσχέσεων για παροχές παίζει δυνατά και το άλλο άκρο του πολιτικού φάσµατος: η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν.
Την ώρα που ο κ. Μπαρντελά ζητά λιγότερους φόρους για τα «αφεντικά των επιχειρήσεων», παράλληλα η ιδέα για φορολόγηση των πλουσίων µπορεί να εξοργίζει τον µεγιστάνα Μπερνάρ Αρνό, αλλά κερδίζει έδαφος σε ευρύτερα κοινωνικά στρώµατα. Ηδη οι Σοσιαλιστές -η στάση των οποίων στη Βουλή θα είναι κρίσιµη για την επιβίωση της νέας κυβέρνησης Λεκορνί– συναρτούν το αν θα δώσουν ψήφο εµπιστοσύνης µε το αν επιβληθούν φόροι στα υψηλά εισοδήµατα. Στη βάση της πολιτικής οξύτητας και των αδιεξόδων βρίσκονται βέβαια οι µεγάλες ανισότητες πλούτου και εισοδηµάτων, που τα τελευταία 30 χρόνια έχουν βαθύνει (και) στη Γαλλία. Τη µερίδα του λέοντος του συνολικού πλούτου κατέχει µόλις το 10% των νοικοκυριών, ενώ το 50% από αυτά κατέχει το 92% του ακαθάριστου πλούτου, µε τα «ψίχουλα» που αποµένουν να εξαϋλώνονται για το άλλο 50%. Σε εθνική κλίµακα, το επίπεδο φτώχειας είναι στο 15%.
Ολα αυτά τροφοδοτούν την οργή της µεγάλης πλειονότητας των πολιτών προς τις ελίτ, που εµφανίζονται αδηφάγες, απόµακρες στον κλειστό τους κόσµο, απρόθυµες να βάλουν πλάτη για το ξεπέρασµα της βαθιάς οικονοµικής δυσπραγίας της Γαλλίας. Κι αν ψάξει κάποιος τη βασική αιτία της κατάπτωσης της δηµοτικότητας του Μακρόν και της ισχνής πλέον πολιτικής του παρουσίας, οφείλεται στο ότι µεγάλο µέρος της γαλλικής κοινής γνώµης του χρεώνει την αδυναµία να αντιπαρατεθεί µε τις ελίτ της χώρας.
Το φαινόµενο της οργής απέναντι στις ελίτ αλλά και της ανεπάρκειας των πολιτικών ηγεσιών να τις τιθασεύσουν έχει γίνει βαρόµετρο για την ενίσχυση των ακροδεξιών κοµµάτων στην Ευρώπη. Οι εξαγγελίες ρήξης µε τα κατεστηµένα δίνουν πόντους σε αυτά. Οµως στην περίπτωση της Γαλλίας βρισκόµαστε
ένα βήµα µπροστά. Πώς θα κριθεί από τους Γάλλους ο διαφαινόµενος εναγκαλισµός της Εθνικής Συσπείρωσης µε τους βιοµήχανους και τους τραπεζίτες; Και πόσο θα µετρήσει υπέρ του το φλερτ που επιχειρεί ο Σαρκοζί και οι συν αυτώ; Η απάντηση δεν θα αργήσει να δοθεί…
Κυριακάτικη Απογευματινή
