Τα μαθηματικά του προκριματικού ομίλου της Εθνικής Ελλάδας στον δρόμο για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026 μοιάζουν εξαιρετικά απλά μετά τη βαριά εντός έδρας ήττα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος από τη Δανία: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι Έλληνες διεθνείς χρειάζονται μίνιμουμ τέσσερις βαθμούς σε Γλασκόβη (απόψε) και Κοπεγχάγη (την Κυριακή) για να ρεφάρουν τη ζημιά και να θεωρούνται ακόμη και φαβορί για την κατάκτηση της προνομιούχου πρώτης θέσης και του απευθείας εισιτηρίου για τα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και του Μεξικού.
Πόσο εφικτό είναι όμως το συγκεκριμένο σενάριο για μια ομάδα που ξεχειλίζει από ταλέντο, αλλά δεν διαθέτει ακόμη -απόλυτα φυσιολογικά- την εμπειρία διαχείρισης τόσο μεγάλων προκλήσεων;
Επειδή η ιστορία πάντοτε γράφεται χωρίς βιασύνη αλλά βήμα βήμα, ας προσεγγίσουμε αρχικά το σημερινό παιχνίδι με τους Βρετανούς, που διψούν για νίκη, όχι μόνο για να διατηρηθούν στην κορυφή του ομίλου αλλά και γιατί γνωρίζουν ότι αν μας κερδίσουν θα πάρουν γλυκιά εκδίκηση για το στραπάτσο που τους επιφυλάξαμε τον Μάρτιο.
Ήταν βαρύ και ασήκωτο εκείνο το 3-0 για τους περήφανους Σκωτσέζους και απόλυτα φυσιολογικά θα βρίσκεται στο μυαλό τους τη στιγμή που θα εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο του Χάμπντεν Παρκ. Αν εκείνο το βράδυ τούς αιφνιδιάσαμε, απόψε θα μας περιμένουν και πιθανότατα δεν θα μας αντιμετωπίσουν με την αφέλεια που το έπραξαν στο προ μηνών πάρτι του Καρέτσα, του Κωνσταντέλια και της υπόλοιπης «γαλανόλευκης» τρελοπαρέας.
Βάσει ποδοσφαιρικής λογικής, ο Στιβ Κλαρκ θα παρατάξει μια πολύ πιο συμπαγή ομάδα, επιχειρώντας να μεταφέρει το κέντρο βάρους της αναμέτρησης στη δύναμη και όχι στην ταχύτητα, στερώντας παράλληλα τη δυνατότητα παροχής ελεύθερων χώρων στους Έλληνες διεθνείς.
Κανείς πλέον δεν μας υποτιμά
Μη μας ξεγελά, λοιπόν, η τριάρα του Μαρτίου. Η εθνική μας ομάδα δεν είναι φαβορί για το τρίποντο ούτε απόψε ούτε την Κυριακή. Επικίνδυνο αουτσάιντερ είναι. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα καλείται πλέον να διαχειρίζεται στα παιχνίδια της είναι η έλλειψη του στοιχείου του αιφνιδιασμού.
Όλοι γνωρίζουν πόσο ταλέντο διαθέτει η συγκεκριμένη φουρνιά Ελλήνων παικτών (από τους τερματοφύλακες μέχρι τους επιθετικούς της) και για κάθε ομοσπονδιακό τεχνικό είναι εξαιρετικά εύκολο να έχει τους παίκτες του σε απόλυτη εγρήγορση. Πώς να υποτιμήσεις τον Βλαχοδήμο ή τον Τζολάκη, τον Κουλιεράκη ή τον Καρέτσα, τον Τζόλη ή τον Παυλίδη; Όλοι τους πρωταγωνιστούν στις κορυφαίες λίγκες της Ευρώπης ή τις μεγαλύτερες διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA.
Υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο λοιπόν, για να έχει ελπίδες η εθνική μας ομάδα να μείνει ζωντανή στη μάχη της απευθείας πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ, είναι αφενός η θωράκιση της ανασταλτικής λειτουργίας της (όπου απαγορεύονται τραγικά λάθη σαν αυτά που μας στοίχισαν ακριβά κόντρα στους Δανούς) και αφετέρου η εύρεση της επιθετικής φόρμουλας που θα δημιουργεί φάσεις σε παιχνίδια με χαμηλό τέμπο και κλειστές άμυνες.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε για πολλοστή φορά, όσοι επιθυμούμε να στηρίξουμε (με οποιαδήποτε ιδιότητα) την προσπάθεια της πιο ελπιδοφόρας γενιάς Ελλήνων παικτών που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες, είναι ότι το συγκεκριμένο ταξίδι βρίσκεται στην εκκίνηση και όχι στον τερματισμό του.
Διανύουμε ακόμη τα πρώτα βήματα μιας προσπάθειας που μπορεί να οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ονειρεμένες βραδιές τα επόμενα χρόνια. Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι κανένα πρότζεκτ δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία αν λείπει η απαραίτητη αρετή της υπομονής. Στοιχείο που, δυστυχώς, απουσιάζει από τη νοοτροπία του μέσου Έλληνα
Εφημερίδα Απογευματινή
