Λέγεται ότι η φύση απεχθάνεται τα κενά, αλλά η πολιτική ακόμα περισσότερο. Επίσης προβάλλεται ως αξίωμα ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», αλλά προφανώς αυτό δεν ισχύει. Μια χαρά αδιέξοδα υπάρχουν και στη δημοκρατία τα οποία οδηγούν σε πολιτικές κρίσεις, συχνά σε οικονομική κατάρρευση και ενίοτε σε εθνικές καταστροφές.
Εσχάτως έχει πυκνώσει η συζήτηση για το αν η χώρα διέρχεται θεσμική κρίση η οποία τείνει να εξελιχθεί σε πολιτική ή και το αντίστροφο.
Αν αξιολογήσει κάποιος τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, αφενός τα ποσοστά των κομμάτων, αφετέρου τις ποιοτικές παραμέτρους, και αν συνυπολογίσει τις εμφανείς θεσμικές δυσλειτουργίες που παρατηρούνται, μπορεί να καταλήξει στην υπόθεση ότι όντως σωρεύεται καύσιμη ύλη για διπλή κρίση, πολιτική και θεσμική.
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό, την αριθμητική. Τα ποσοστά των κομμάτων, όπως αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, αν οι εκλογές γίνουν «αύριο» δεν βγάζουν κυβέρνηση, που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει συνεννόηση για κάποιου είδους συνεργασία. Το ερώτημα είναι ποιος θα συνεννοηθεί με ποιον.
Στην κυβέρνηση μπορούν να προσαφθούν πολλά σε διάφορους τομείς.
Το επίπεδο της αντιπολίτευσης όμως είναι απελπιστικό. Ακούγοντας τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, στη Βουλή, στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, γίνεται αντιληπτό ότι υπολείπεται δραματικά ακόμα και από το βασικό επίπεδο κατανόησης των θεμάτων.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, την Πλεύση Ελευθερίας δεν χρειάζεται κάποιο ειδικό σχόλιο, ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το αν μπορούν αφενός το αντιληφθούν, αφετέρου να διαχειριστούν τις υποθέσεις της χώρας.
Ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει η κυβέρνηση για συγκεκριμένα πρόσωπα ή και των σκοπιμοτήτων που ενδεχομένως αυτά να έχουν, το γεγονός ότι τρεις πολιτικοί παράγοντες που έχουν θητεύσει σε κορυφαίες θέσεις -οι δύο ως πρωθυπουργοί, ο τρίτος ως υπουργός Εξωτερικών, Άμυνας, Οικονομικών, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κώστας Καραμανλής και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο καθένας από την πλευρά του αλλά στην ουσία με τον ίδιο παρονομαστή, επισημαίνουν και προειδοποιούν ότι υπάρχει δυνάμει ζήτημα θεσμικό και πολιτικό που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Εξάλλου, στελέχη της σημερινής κυβερνητικής παράταξης είχαν πέσει θύμα σκευωρίας μέσω πολιτικής χειραγώγησης των θεσμών, στην υπόθεση Novartis.
Μάλιστα ένας εκ των ενορχηστρωτών της υπόθεσης και υπεύθυνος για την πρόκληση πολλαπλής βλάβης στη χώρα, από το αχρείαστο μνημόνιο μέχρι την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας και τη Συμφωνία των Πρεσπών, διεκδικεί επαναφορά στα πολιτικά πράγματα ως τιμητής και σωτήρας.
Με τις επιπτώσεις της διαχείρισής του ακόμα νωπές, το γεγονός ότι θεωρεί πως μπορεί να επανακάμψει πατσίζοντας τον απολογισμό που οφείλει και τον καταλογισμό που δεν του έγινε με ένα βιβλίο, δείχνει ότι στο σύστημα δεν λειτουργούν επαρκείς δικλείδες. Και αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα. Είναι προάγγελος νέων δεινών.
