Πριν από λίγες ημέρες, στο Γκάζι, χάθηκε ένα 16χρονο κορίτσι. Δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι μία ακόμη είδηση που διαβάζουμε και ξεχνάμε. Πρέπει ο θάνατος αυτός να γίνει κραυγή αφύπνισης, σπαραχτική, που δείχνει την αδυναμία του συστήματος να προστατεύσει τα πιο ευάλωτα (μαζί με τους υπερήλικους) μέλη της κοινωνίας μας. Όταν νέοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους μέσα και έξω από νυχτερινά κέντρα, το ζήτημα δεν είναι πια «αν θα γίνει κάτι», αλλά πότε και πόσο σοβαρά θα ασχοληθούμε επιτέλους με ένα θέμα ζωής και θανάτου.
Η νομοθεσία υπάρχει. Με τον νόμο 5216/2025 που τροποποίησε τον παλαιότερο ν. 3730/2008, απαγορεύεται ρητά σε ανηλίκους η είσοδος, η παραμονή και οποιασδήποτε μορφής απασχόληση σε νυχτερινά κέντρα και αμιγή μπαρ, καθώς και η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε δημόσιους χώρους. Η διάταξη (θεωρητικά) δεν αφήνει περιθώρια: ούτε συνοδεία, ούτε «χαλαρή λειτουργία», ούτε άλλη εξαίρεση.
Κι όμως, το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη νόμου. Είναι η έλλειψη πλήρους και απόλυτης εφαρμογής του. Τους τελευταίους μήνες πραγματοποιήθηκαν πάνω από 24.000 έλεγχοι, με 140 δικογραφίες για πώληση αλκοόλ σε ανηλίκους. Σημαντικός αριθμός, είναι η αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, η καθημερινότητα στα νυχτερινά κέντρα μοιάζει να μην έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Τα πρόστιμα, από 500 έως 10.000 ευρώ, και η ανάκληση άδειας λειτουργίας σε περίπτωση υποτροπής παραμένουν «θεσμικά εργαλεία» που δεν χρησιμοποιούνται όσο συχνά πρέπει.
Οι συνέπειες είναι ορατές. Στην Αττική μόνο, 350 ανήλικοι μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία λόγω μέθης σε λίγους μήνες. Τα νούμερα αυτά δεν είναι στατιστική – είναι παιδιά, οικογένειες, ζωές που γκρεμίζονται. Και ενώ η τραγωδία εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, εμφανίζεται μία ακόμη ντροπή: το πινγκ πονγκ ευθυνών ανάμεσα στην Αστυνομία και το νοσοκομείο για το αν, πότε και πώς έγινε η ενημέρωση που προβλέπουν τα πρωτόκολλα. Δεν είναι ούτε γι’ αυτό η πρώτη φορά. Είναι η ίδια κοινωνία που επικαλείται νόμους και ελέγχους, αλλά δεν μπορεί ούτε να συντονιστεί όταν μια ζωή κρέμεται από μια λεπτή κλωστή.
Η ουσία δεν είναι η νομοθέτηση, αλλά η εφαρμογή. Όχι έλεγχοι «που προβλέπονται», αλλά έλεγχοι που γίνονται. Όχι ποινές «που αναφέρονται», αλλά ποινές που εκτελούνται. Όταν η ίδια η κοινωνία, οι αρμόδιες Αρχές και οι επιχειρηματίες αδυνατούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους, τα παιδιά μας, το κενό μεταφράζεται σε θανάτους και οδύνη ατελείωτη.
Φτάνει πια η επικοινωνία και τα μεγάλα λόγια. Ήρθε η ώρα για αυστηρές κυρώσεις στους παραβάτες. Οι γονείς δεν μπορούν να ζουν με τον φόβο ότι η έξοδος θα είναι μοιραία. Οι νέοι δεν μπορούν να ρισκάρουν τη ζωή τους επειδή κάποιο νυχτερινό κέντρο δεν έκανε τον έλεγχο ταυτότητας ή πώλησε αλκοόλ σε ανήλικο. Το κράτος, οι Αρχές, οι επιχειρηματίες, όλοι εμείς, έχουμε ευθύνη. Και δεν υπάρχει άλλοθι ότι «δεν το ξέραμε».
Το «ο νόμος υπάρχει» ας αποδείξουμε ότι το εννοούμε. Αλλιώς, η επόμενη τραγωδία θα μπορούσε να είναι δική μας. Κανένα επικοινωνιακό μήνυμα, καμία εκστρατεία, κανένα σύνθημα δεν θα αναπληρώσει τον χαμό ενός παιδιού.
Εφημερίδα Απογευματινή
