Οι εξελίξεις του προηγούμενου διημέρου στην Αθήνα και η επισφράγιση της αμερικανικής παρουσίας με στρατηγικούς όρους στην Ελλάδα ανοίγουν ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας, με τα γεωπολιτικά ζητήματα της χώρας και τις εκκρεμείς εθνικές υποθέσεις να τίθενται σε άλλη βάση, αφού εκ των πραγμάτων εντάσσονται πλέον στον ευρύτερο αμερικανικό σχεδιασμό. Κάτι το οποίο έχει δύο αναγνώσεις: – Κατ’ αρχάς και προφανώς, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τα γεγονότα είναι θετικά, διότι η Ελλάδα επιλέγεται από τις ΗΠΑ ως ενεργειακό, γεωπολιτικό και επιχειρησιακό κέντρο σε μία επαναστάθμιση των συσχετισμών στην περιοχή. Η δραστηριοποίηση των μεγάλων αμερικανικών ενεργειακών εταιρειών, και μάλιστα των δύο κορυφαίων, δεν περιορίζεται στον ελληνικό χώρο, ο οποίος θα αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά εκτείνεται στον περίγυρο από τη Λιβύη μέχρι το απώτατο ανατολικό άκρο της Μεσογείου.
Λογικό είναι οι ΗΠΑ να θέλουν να προωθήσουν διευθετήσεις στην περιοχή ούτως ώστε οι έρευνες των αμερικανικών εταιρειών και ο ευρύτερος γεωπολιτικός σχεδιασμός, συνυφασμένα έτσι κι αλλιώς, να εξελιχθούν ομαλά με λυμένες εκκρεμότητες. Οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει, όταν ακούμε για συζητήσεις με αμερικανική πρωτοβουλία, ο νους μας αυτόματα να πηγαίνει σε πιέσεις προς τη δική μας πλευρά.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά ή τουλάχιστον υπάρχουν άλλες συνθήκες. Από τη στιγμή που η Ελλάδα καθίσταται με τον πλέον επίσημο και πανηγυρικό τρόπο βατήρας της αμερικανικής γεωπολιτικής και γεωοικονομικής προβολής, και ταυτόχρονα οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία βρίσκονται σε μία αμφίσημη και μεταβατική κατάσταση, λογικό είναι να υποτεθεί ότι, αν τελικά υπάρξει κάποιου είδους διαδικασία, το μοτίβο θα είναι διαφορετικό από ό,τι παλαιότερα και δεν θα υπάρχουν οι συνήθεις παροτρύνσεις προς την Αθήνα για υποχωρήσεις. Αυτό θα είναι κάτι ασύμβατο με το όλο πλαίσιο.
Και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φαίνονται τέτοιες διαθέσεις. Αλλά επειδή οι μεγάλες δυνάμεις έχουν συμφέροντα και όχι κέφια, ιδανικά η Αθήνα θα πρέπει να αξιοποιήσει το θετικό μομέντουμ και να διαμορφώσει το πλαίσιο η ίδια, προκαταβολικά και προληπτικά, υπενθυμίζοντας τις αυτονόητες προϋποθέσεις. Το δίλημμα μπορεί και πρέπει να μεταφερθεί στην Τουρκία. Αν δεν ανταποκριθεί, μπορεί -όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα- τα θέματα να παραμένουν σε εκκρεμότητα μέχρι να τα λύσει η Ιστορία. Η οποία πάντως, από ό,τι φαίνεται, στη συγκυρία που διανύουμε έχει ανεβάσει ταχύτητες και ειδικά αυτή την περίοδο κινείται με τη δική μας φορά.
Εφημερίδα Απογευματινή
