Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, ένα ποσοστό που στις περισσότερες δημοσκοπήσεις είναι πέριξ του 70%, λέει στην κυβέρνηση «φύγετε». Πάρα πολλοί από αυτούς τους ψηφοφόρους είναι ταλαντευόμενοι ακόμα και για το αν θα πάνε να ψηφίσουν. Ο πραγματικός λόγος που στο ΠΑΣΟΚ δεν ξεκολλάει η βελόνα είναι επειδή δεν ακουμπά σε αυτά τα κοινά. Έχει μπετοναρισμένους ψηφοφόρους και ταυτόχρονα έχει μια μικρή μάζα που είναι σε συνεχή κίνηση μεταξύ ΝΔ προς ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν.
Τα προαναφερθέντα το φέρνουν στην κοινότητα του 11% με 13%, που μπορεί στις εκλογές να φτάσει λίγο παραπάνω. Πολύ κακό για το τίποτα, θα έλεγε κάποιος που δυσφορεί με τη σημερινή πραγματικότητα και θέλει πολιτική αλλαγή.
Που στεναχωριέται με την πολυδιάσπαση δυνάμεων, που απογοητεύεται με την απουσία κυβερνητικής προοπτικής, που δεν μπορεί να αντιληφθεί για ποιον λόγο προοδευτικοί άνθρωποι δεν μπορούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν σε πέντε βασικούς άξονες που αφορούν τη ζωή τους.
Γι’ αυτό και πολλοί από τους «προαναφερθέντες» ψηφοφόρους δεν κάνουν το βήμα προς το ΠΑΣΟΚ. Λόγω, ίσως, και της καχυποψίας με την οποία το αντιμετωπίζουν αρκετοί ψηφοφόροι εξαιτίας επιλογών του παρελθόντος, αλλά και επειδή -και αυτό είναι προς τιμήν του κ. Ανδρουλάκη- ποτέ δεν λαϊκίζει και δεν χαϊδεύει αυτιά.
Μαγικές λύσεις προφανώς και δεν υπάρχουν, υπάρχουν, ωστόσο, πρωτοβουλίες που αν αναληφθούν θα ανασάνει όλος ο προοδευτικός κόσμος.
Και έτσι, όπως είναι σήμερα ο πολιτικός χάρτης, ο μοναδικός αρχηγός που μπορεί να προβεί σε γενναίες κινήσεις είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ. Και οι γενναίες κινήσεις πρωτίστως αφορούν σε δύο επίπεδα: το ένα είναι να αρχίσει εδώ και τώρα προγραμματικός διάλογος και το άλλο είναι η συνεργασία με πρόσωπα.
Ας συμφωνήσουμε πως το πρώτο είναι αρκούντως δύσκολο έτσι όπως είναι η κατάσταση (ιδίως) στον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε παραλυτική αναμονή λόγω των κινήσεων Τσίπρα. Οπότε για το «μεγάλο» αναμονή και βλέπουμε.
Το δεύτερο είναι πιο εύκολο και σχετίζεται με τη Νέα Αριστερά, που οδεύει προς τη διάσπαση. Και υπάρχουν συγκεκριμένα στελέχη με τα οποία πρέπει το ΠΑΣΟΚ να συνομιλήσει και να συνεργαστεί.
Επί των ημερών του κ. Τσίπρα, τα δύο σημαντικότερα στελέχη της Αριστεράς που αναδείχτηκαν και ξεχώρισαν είναι ο Αλέξης Χαρίτσης και η Έφη Αχτσιόγλου, αμφότεροι σήμερα στον αέρα.
Με διαφορά η καλύτερη (για αρχή) κίνηση που πρέπει να κάνει ο κ. Ανδρουλάκης είναι να προσεγγίσει τις δύο αυτές προσωπικότητες. Θα ήταν ο ιδανικός τρόπος να πείσει δύσπιστα ακροατήρια ότι συνομιλεί χωρίς ταμπού με τα κορυφαία πρόσωπα της έλλογης Αριστεράς και ότι η διεύρυνση -με όρους σεβασμού προς τις διαδρομές των ανθρώπων- είναι ουσιαστική. Και ταυτόχρονα θα έφτιαχνε ένα εξαιρετικό αφήγημα, που «παντρεύει» τον μεταρρυθμιστικό οίστρο της Άννας Διαμαντοπούλου με τις κοινωνικές αναφορές του Αλέξη Χαρίτση, της Έφης Αχτσιόγλου κ.ά.
Και θα έφτιαχνε έτσι ένα εξαιρετικό ηγετικό κάδρο μαζί με μια σειρά στελεχών του ΠΑΣΟΚ που έχουν ξεχωρίσει όλο αυτό το διάστημα με τη δημόσια παρουσία τους.
Η πολιτική, εκτός από την τέχνη του εφικτού, θέλει όραμα και τόλμη…
Εφημερίδα Απογευματινή
