Αν υπήρχε έστω και… μισή αμφιβολία για το ταλέντο που ρέει στις φλέβες της σημερινής (και αυριανής) Εθνικής Ελλάδας, υποθέτουμε ότι εξαφανίστηκε με τα πρώτα λεπτά συμμετοχής του Ανδρέα Τεττέη με τη «γαλανόλευκη».
Όταν βλέπεις έναν ρούκι (κλήθηκε από σπόντα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα λόγω του τραυματισμού του Φώτη Ιωαννίδη) να… παίρνει παραμάζωμα μια σκληροτράχηλη άμυνα όπως αυτή των Σκωτσέζων, αντιλαμβάνεσαι ότι γενιά με τέτοια ποιότητα στο επιθετικό ποδόσφαιρο δεν είχε διαχειριστεί ποτέ η χώρα μας στο παρελθόν.
Το παιχνίδι με τους Βρετανούς, ωστόσο, αποτέλεσε και τον καθρέφτη της αποτυχίας μας στη διαδρομή των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είδαμε μια ομάδα να σε γοητεύει με το άμεσο ποδόσφαιρο, το ατομικό ταλέντο των παικτών της και να σε παρασύρει με τον ενθουσιασμό των νεαρών σε ηλικία πρωταγωνιστών της, αλλά και ένα σύνολο που έχει μπροστά του να διαχειριστεί μια μεγάλη ευθύνη και ένα ακόμη μεγαλύτερο στοίχημα.
Η ευθύνη δεν είναι άλλη από το να ανταποκριθεί με επιτυχία στις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού. Το βράδυ του Σαββάτου είδαμε 20.000 θεατές να βρίσκονται στις εξέδρες του «Γεώργιος Καραϊσκάκης» για να υποστηρίξουν τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του παρά τις τρεις διαδοχικές ήττες και την απογοήτευση ενός μαθηματικού αποκλεισμού. Μια φορά κι έναν… όχι και τόσο παλιό καιρό, η εικόνα των γηπέδων που χρησιμοποιούσε ως έδρα η εθνική μας ομάδα (σε ανάλογες περιπτώσεις αποτυχιών) ήταν απογοητευτική. Τώρα όμως διακρίνεις πίστη, αντικρίζεις προσδοκία, βεβαιότητα για το καλό που έρχεται.
Μάθε, παιδί μου, άμυνα
Και κάπου εδώ ξεκινά το στοίχημα που καλείται να κερδίσει πρώτος από όλους ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Παρά τη νίκη επί των Σκωτσέζων και παρά το γεγονός ότι στο μεγαλύτερο μέρος των τεσσάρων αγώνων που δώσαμε τον τελευταίο χρόνο με την παρέα του Άντι Ρόμπερτσον δείξαμε ότι διαθέτουμε μεγαλύτερο ποιοτικό ταβάνι από τους αντιπάλους μας, στο τέλος της βραδιάς μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που κατακτήσαμε τους τρεις βαθμούς.
Η εθνική μας ομάδα μπορεί να επιτεθεί με χίλιους δυο τρόπους, μπορεί να ζαλίσει οποιονδήποτε αντίπαλο βασιζόμενη στο περίσσιο ταλέντο των παικτών της, αλλά δεν μπορεί να αμυνθεί σωστά. Αφήνοντας στην άκρη τις… ασίστ που μοιράζουν απλόχερα οι Έλληνες διεθνείς στους αντιπάλους τους σε κάθε παιχνίδι (δεν μπορούμε να συζητάμε πλέον για μεμονωμένο φαινόμενο, καθώς και το βράδυ του Σαββάτου οι Καρέτσας και Κουλιεράκης σέρβιραν στους αντιπάλους τους έτοιμα γκολ, ασχέτως αν οι λανθασμένες μεταβιβάσεις τους δεν αποδείχθηκαν μοιραίες), ο Γιοβάνοβιτς καλείται να βρει την ισορροπία εκείνη που θα μπορεί να οδηγήσει την εθνική μας ομάδα σε διακρίσεις και προκρίσεις.
Προφανώς υπάρχει εμφανές ποιοτικό έλλειμμα στη θέση του «εξαριού», δεδομένα πρέπει να ανακαλυφθούν πατέντες στην αντιμετώπιση των στατικών φάσεων των αντιπάλων μας λόγω της σωματοδομής των περισσότερων διεθνών, αλλά σε ό,τι αφορά την αμυντική λειτουργία του το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πρέπει να αποκτήσει στοιχειώδεις αρχές αξιόπιστης αμυντικής λειτουργίας.
Παιδιά όπως ο Καρέτσας, ο Τζόλης, ο Κωνσταντέλιας, ο Τεττέη, ο Κωστούλας, ο Τζίμας, που συνθέτουν μια επιθετική γραμμή που απολαμβάνεις να παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα, οφείλουν να εμπεδώσουν ότι όσο πολύτιμη είναι μια ντρίμπλα τους, άλλο τόσο – και ακόμη περισσότερο- επιβεβλημένη είναι η αλληλοκάλυψη με τον συμπαίκτη τους ή το ντουμπλάρισμα του ακραίου μπακ που βρίσκεται στην πλάτη τους. Η εθνική μας ομάδα πρέπει να ξεκινήσει από τα βασικά το φροντιστήριο της αμυντικής λειτουργίας της, γιατί στα προκριματικά του Μουντιάλ δεν έκανε ούτε αυτά!
Ο Γιοβάνοβιτς καλείται να βρει ισορροπία!
Εφημερίδα Απογευματινή
