Ταξιδεύοντας κατά μήκος των συνόρων με τον Λίβανο, ο Abraham, ο αναλυτής που μας συνοδεύει, πρώην αξιωματικός των IDF και ερευνητής στο Alma Center -ένα εξειδικευμένο think tank-, αφηγείται το περιστατικό προ 20ετίας που οδήγησε στον πόλεμο με τη Χεζμπολάχ το 2006. Η σιιτική τρομοκρατική οργάνωση έστησε ενέδρα σε δύο τζιπ του ισραηλινού στρατού που περιπολούσαν, σκοτώνοντας επιτόπου τρεις στρατιώτες με βολή αντιαρματικού, εκτελώντας τους τραυματίες και παίρνοντας ομήρους τους υπολοίπους. Λίγο αργότερα, έχοντας σταματήσει σε ένα σημείο του τείχους που χωρίζει τις δύο πλευρές, σε ευθεία από ένα φυλάκιο της Χεζμπολάχ ακούγονται ριπές από αυτόματα όπλα. Όπως ενημερωθήκαμε στη συνέχεια, υπήρξαν συμπλοκές μεταξύ των IDF και σιιτικών ομάδων. Ίσως προεόρτια από κάτι μεγαλύτερο που έρχεται…
Καθισμένοι σε μια άκρη του χώρου όπου την 7η Οκτωβρίου 2023 έγινε η μεγάλη σφαγή στο Φεστιβάλ Nova, ένα από τα πολλά σημεία του μακελειού κατά την επίθεση της Χαμάς, η Mazal -Ισραηλινή με καταγωγή από την Αιθιοπία- μας διηγείται πώς επέζησε τραυματισμένη, προσποιούμενη για ώρες τη νεκρή ανάμεσα σε πτώματα. Η βολή από το Καλάσνικοφ σχεδόν διέλυσε το χέρι της, με το οποίο προστάτευσε τον αυχένα της, και το αίμα που έτρεχε από την πληγή και από το λοξό τραύμα στη βάση του κρανίου της έκανε τους τζιχαντιστές να πιστέψουν ότι ήταν νεκρή. Ακόμα και όταν την έσυραν από τα πόδια για να τη στοιβάξουν με άλλα πτώματα, έδωσε στην κυριολεξία την παράσταση της ζωής της.
Οι φίλοι της που ήταν μαζί, ένα ζευγάρι με τους οποίους προσπαθούσαν για ώρα να γλιτώσουν κρυπτόμενοι και τρέχοντας προς διάφορες κατευθύνσεις, δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί. Κατά τη διήγηση σταματά, κομπιάζει, το βλέμμα της φεύγει, μας ρωτάει πού είχε σταματήσει και συνεχίζει. Ο χώρος μοιάζει με πυκνό δάσος από μεγάλες φωτογραφίες των νεαρών ατόμων που δολοφονήθηκαν. Με ένα σύντομο βιογραφικό στα εβραϊκά και στα αγγλικά, στερεωμένες σε έναν ξύλινο πάσσαλο, η καθεμία με έναν μικρό στρογγυλό περιποιημένο περίβολο, όπως τα δέντρα, μόνο που εδώ στολίζονται με κεριά-ρεσό και βότσαλα. Σαν διαδήλωση κεκοιμημένων που διαμαρτύρονται κατά της λήθης.
Στο κιμπούτς Be’eri, όπου εξελίχθηκε ακόμα μία από τις απερίγραπτες ωμότητες εκείνης της ημέρας, ο Danny που μας ξεναγεί -επιζήσας του δράματος, ο οποίος ήρθε προ οκτώ ετών από την Αυστραλία-, μας αφηγείται ορισμένες από τις επιμέρους, δίχως happy end ιστορίες ατόμων που σφαγιάστηκαν, οικογενειών που ξεκληρίστηκαν, γυναικών που κακοποιήθηκαν ακόμη και νεκρές, πέρα από την πιο αρρωστημένη φαντασία. Μπαίνοντας σε καμένα σπίτια, διάτρητα από σφαίρες, όπου κάποια από τα θύματα -όσα δεν δολοφονήθηκαν με άλλους τρόπους- κάηκαν ζωντανά, σταχυολογεί περιπτώσεις.
Τα σπίτια εκεί έχουν safe room, θωρακισμένο δωμάτιο ασφαλείας, ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό δεν βοήθησε τους περισσότερους. Ο ίδιος επέζησε κλεισμένος σε ένα από αυτά, διότι δεν τον αντιλήφθηκαν. Η αδελφή του στο διπλανό σπίτι, όχι. Την έκαψαν ζωντανή. Η τελευταία συνομιλία μαζί της ήταν όταν κρυμμένη στο safe room τού είπε στο τηλέφωνο ότι «έχουν μπει τρομοκράτες στο σπίτι». Καθώς μπαινοβγαίνουμε σε καμένα οικήματα -με φωτογραφίες των δολοφονηθέντων απέξω- πατώντας άτσαλα σε καρβουνιασμένα ερείπια, μας λέει ότι υπάρχει διχογνωμία στην κοινότητα του κιμπούτς, όπου λιγότεροι από τους μισούς επιζήσαντες έχουν επιστρέψει. Ο λόγος για το αν θα πρέπει να διατηρηθούν κάποια σπίτια κατεστραμμένα ως υπόμνηση της φρίκης ή να ανακαινιστούν όλα για να εξορκίσουν τον εφιάλτη.
Συμπέρασμα δικό μας: Ούτε ο γενικός εφιάλτης στην περιοχή θα εξορκιστεί ούτε ο πόλεμος θα σταματήσει. Δεν γίνεται να σταματήσει. Ακούγεται αιρετικό, αλλά ίσως δεν πρέπει κιόλας.
Εφημερίδα Απογευματινή-Λάμπρος Καλαρρύτης, Αποστολή στο Ισραήλ
