Το αμερικανικό σχέδιο για την Ουκρανία, ανεξαρτήτως αν τελικά θα υιοθετηθεί ως έχει, αν θα προσαρμοστεί ή αν θα απορριφθεί, έρχεται να επιβεβαιώσει ένα αξίωμα στις διεθνείς σχέσεις.
Σε περιοχές ή περιόδους αναθεωρητισμού και πολεμικής απειλής δεν υπάρχει υποκατάστατο για τη στρατιωτική ισχύ.
Ό,τι χάνεται στο πεδίο της μάχης δεν μπορεί να ανακτηθεί διπλωματικά. Αυτό που αποτυπώνεται σε οποιαδήποτε συμφωνία έπειτα από πόλεμο είναι τα τετελεσμένα στο πεδίο και αυτά με τη σειρά τους είναι αποτέλεσμα συσχετισμών ισχύος.
Αυτό το οποίο πιέζεται να αποδεχθεί η Ουκρανία είναι η μεταφορά σε χαρτί της αδυναμίας της να υπερασπιστεί την ακεραιότητά της, ανεξαρτήτως αν και κατά πόσον ευθύνεται για τον πόλεμο. Αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Τον πόλεμο δεν τον επιλέγεις πάντα. Συνήθως δεν έχεις επιλογή.
Η ουσία είναι ότι δέχθηκε εισβολή και μάλιστα σε δύο δόσεις, την οποία δεν είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει ούτε και να αναιρέσει τα αποτελέσματά της στο έδαφος.
Και βέβαια ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι οι Ουκρανοί δεν πολεμούν γενναία αλλά επίσης αποτελεσματικά, ευρηματικά και θανατηφόρα, καθώς έχουν προκαλέσει απώλειες και φθορά στη Ρωσία και στο επιχειρησιακό και στο ευρύτερο γεωοικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Όμως αυτό, όπως σε κάθε πόλεμο, δεν είναι αρκετό αν δεν επιφέρει τη νίκη.
Στο τέλος αυτό που μετράει είναι ποιος επιβάλλει τη βούλησή του και ποιος αναγκάζεται να αποδεχθεί εθνική απώλεια. Είναι εξαιρετικά οδυνηρό ύστερα από τόσες θυσίες σε ανθρώπινο δυναμικό να πιέζεται να υποστεί εδαφικό, εθνικό, ψυχολογικό και ηθικό ακρωτηριασμό και, επιπλέον, να μετατραπεί σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, όπου στην πραγματικότητα δεν θα έχει τον έλεγχο του μέλλοντός της.
Αυτό είναι το τίμημα όταν συνορεύεις με επιθετικές, επεκτατικές οντότητες και δεν φροντίζεις ή δεν μπορείς να είσαι σε θέση να κερδίσεις έναν πόλεμο μαζί τους ή να επιβάλεις τόσο υψηλό κόστος που να αποτρέπεις τα σχέδιά τους.
Είναι προφανές ότι η περίπτωση της Ουκρανίας μάς αφορά. Εξάλλου είναι κάτι που εμείς έχουμε βιώσει από πρώτο χέρι. Έχουμε κερδίσει πολέμους με την Τουρκία και έχουμε επίσης ηττηθεί. Όσο ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η δόξα και τα ευεργετήματα της νίκης, άλλο τόσο γνωρίζουμε πόσο πικρή είναι η ήττα και πόσο βαθιές οι επιπτώσεις της.
Επειδή με την Τουρκία δεν έχουμε τελειώσει και μία νέα σύγκρουση είναι ανά πάσα στιγμή πιθανή και σε ιστορικό ορίζοντα βέβαιη, η Ουκρανία υπομιμνήσκει τι οφείλουμε να κάνουμε και σε τι κατάσταση είμαστε υποχρεωμένοι να βρισκόμαστε για να αντεπεξέλθουμε όταν -και όχι αν- έρθει η ώρα. Ή Ιστορία πάντα προειδοποιεί είτε με παραδείγματα είτε με πρόδρομα επίμονα σημάδια. Σε εμάς, για μία ακόμα φορά, στέλνει και τα δύο. Άρα δεν έχουμε δικαιολογία.
Εφημερίδα Απογευματινή
