Αν πρέπει να συνοψίσουμε σε μία φράση την εκτίμηση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στη Μέση Ανατολή το επόμενο διάστημα είναι η εξής: Τίποτα δεν έχει τελειώσει σε κανένα από τα μέτωπα, όλα θα έχουν συνέχεια. Ας ξεκινήσουμε από τη Γάζα. Το σχέδιο Τραμπ έχει ένα βασικό (όχι το μοναδικό) πρόβλημα. Το ίδιο που είχε και το προηγούμενο: Ποιος θα αφοπλίσει τη «Χαμάς». Το σχετικό άρθρο του σχεδίου προβλέπει τη συγκρότηση διεθνούς δύναμης, η οποία θα επιβάλει την εφαρμογή του, άρα και την αδρανοποίηση της τρομοκρατικής οργάνωσης, η οποία προφανώς δεν πρόκειται να αφοπλιστεί οικειοθελώς. Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: Ποιος θα στείλει στρατιωτικές δυνάμεις με προοπτική να συγκρουστούν με τη «Χαμάς», προκειμένου αυτή να αφοπλιστεί και να παραιτηθεί από τον έλεγχο της Γάζας; Υπάρχει ευρωπαϊκή ή αραβική χώρα η οποία θα δεχθεί να συμμετάσχει σε στρατιωτική αποστολή με προοπτική εμπλοκής με τη συγκεκριμένη οργάνωση στη συγκεκριμένη περιοχή; Περισσότερο ως ανέκδοτο ακούγεται.
Μπορεί βασίμως να υποτεθεί ότι το Ισραήλ αποδέχθηκε το σχέδιο, διότι δεν είχε λόγο να το απορρίψει, καθώς το απέρριψε η «Χαμάς» και κυρίως επειδή δεν θέλει να έρθει σε προστριβή με τον Τραμπ, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν πιστεύει ότι θα μπορέσει να εφαρμοστεί. Οι Ισραηλινοί έχουν δίκιο. Μπορεί στα λόγια και στο χαρτί να φαίνεται ως οριακά αποδεκτό, αλλά στην πράξη έχει ελάχιστες πιθανότητες να υλοποιηθεί. Αν κάποιος πρέπει να πιθανολογήσει τι θα γίνει στο τέλος, δεν θα είναι μακριά από την πραγματικότητα αν υποθέσει ότι τελικά τη δουλειά θα την κάνει οι ίδιος που την έκανε μέχρι τώρα: ο ισραηλινός στρατός.
Ένα άλλο μέτωπο, το οποίο θερμαίνεται εκ νέου αλλά περνά σχεδόν απαρατήρητο, είναι αυτό του Λιβάνου. Η «Χεζμπολάχ» έχει μεν αποδυναμωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν πριν από τα συντριπτικά πλήγματα που υπέστη από τους Ισραηλινούς, αλλά διατηρεί αρκετές δυνατότητες για να συνεχίσει να αποτελεί πρόβλημα και να εμποδίζει τον Λίβανο από το να γίνει κανονικό κράτος. Οι Αμερικανοί έχουν δώσει διορία στην κυβέρνηση του Λιβάνου για να ολοκληρώσει την εξάρθρωση της σιιτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, όπως και οι Ισραηλινοί, αλλά οι Λιβανέζοι υποστηρίζουν ότι ο στρατός τους δεν έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα για μία τέτοια αποστολή. Εξάλλου ένα σημαντικό μέρος του αποτελείται από σιίτες, η στάση των οποίων είναι αµφίβολη σε περίπτωση πολεµικών επιχειρήσεων µε τη σιιτική «Χεζµπολάχ».
Οπότε εμφανίζεται ξανά το ίδιο ερώτημα, όπως και στην περίπτωση της «Χαμάς»: Ποιος θα κάνει τη δουλειά; Πέρα από το ίδιο ερώτημα, είναι ίδια και η απάντηση: Αυτός που την έκανε και την προηγούμενη φορά, ο ισραηλινός στρατός. Και μάλιστα ο χρονικός ορίζοντας ίσως να μην είναι τόσο μακρύς μέχρι να ανοίξει το μέτωπο του Λιβάνου, το οποίο, όπως και της Γάζας, στην πραγματικότητα δεν έκλεισε ποτέ. Επιχειρήσεις γίνονται, το ίδιο και στη Γάζα, όπου οι ισραηλινές δυνάμεις διευρύνουν την περιοχή ελέγχου τους προχωρώντας προς το θαλάσσιο μέτωπο, δίχως σοβαρή αντίδραση των Αμερικανών, οι οποίοι αρχίζουν και αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Και βέβαια του Λιβάνου δεν είναι το μόνο μέτωπο που παραμένει ανοιχτό. Κανένα από όσα άνοιξαν δεν έκλεισε οριστικά. Ούτε αυτό του Ιράν. Όπως δεν έχει κλείσει και της Συρίας, ειδικά αυτό, το οποίο είναι πολλαπλό, με τις ισραηλινές επιχειρήσεις να συνεχίζονται και εδώ. Οι εκκρεμότητες αφορούν όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές συνιστώσες της χώρας, πέραν των τζιχαντιστών σουνιτών του Τζολάνι και τους proxies της Τουρκίας, που είναι περίπου το ίδιο και το αυτό. Τους Κούρδους, τους Δρούζους, τους αλαουίτες, τους χριστιανούς.
Κανείς απ’ αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να υπαχθεί σε ένα κεντρικό σουνιτικό ισλαμικό καθεστώς. Μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη είναι ότι οι Ρώσοι συμφώνησαν με τη Δαμασκό να αναπτύξουν σειρά βάσεων στον Νότο, παράλληλα με τις θέσεις των Ισραηλινών… Οι τελευταίοι ούτως ή άλλως εγγυώνται την ασφάλεια των Δρούζων, ενώ δεν είναι διόλου αδιάφοροι για τους Κούρδους. Τώρα και οι Ρώσοι πιάνουν επιχειρησιακό «στασίδι» σε έναν κρίσιμο διάδρομο εγγύς των Κούρδων και αυτοί…
Στα εμφανή ή αφανή μέτωπα προσθέστε τη Δυτική Όχθη (Ιουδαία – Σαμάρεια), τις σιιτικές πολιτοφυλακές του Ιράκ, οι οποίες μέχρι στιγμής δεν έχουν εμπλακεί αλλά «υπάρχουν», και τους Χούθι στην Υεμένη. Και έτσι έχουμε τον μαγικό αριθμό «7», τον αριθμό των μετώπων, και μία καλή εικόνα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Κυριακάτικη Απογευματινή
