Πυρετώδεις είναι οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για το τελικό σχέδιο που θα μπει στο τραπέζι της συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για την επόμενη μέρα στη χώρα. Παρόν πλέον το Κίεβο στη διαβούλευση, υποστηριζόμενο από τους Ευρωπαίους που συνεχίζουν να μιλούν, μέχρι κάποιου ελεγχόμενου βαθμού (για λόγους αξιοπρέπειας), για την ακεραιότητα των εδαφών της Ουκρανίας και επιστροφή τους από τις ρωσικές δυνάμεις.
Το αρχικό σχέδιο των 28 σημείων με την εμπλοκή του επιχειρηματία -και προσώπου της εμπιστοσύνης Τραμπ- Γουίτκοφ από την πλευρά των Αμερικανών και του Κιρίλ Ντμίτριεφ, επικεφαλής του Κρατικού Ταμείου Επενδύσεων της Ρωσίας, του πιο αισιόδοξου υψηλού αξιωματούχου στον κύκλο του Κρεμλίνου για τη βελτίωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, μετετράπη σε ένα σχέδιο 19 σημείων. Κάποιες βελτιώσεις που υπήρξαν, επί της ουσίας προσαρμογές στις «κόκκινες γραμμές» της Ουκρανίας και των Ευρωπαίων, δεν εκτιμάται ότι καταστρέφουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί. Η απόσταση αντιλήψεων μεταξύ της Ευρώπης και των ΗΠΑ ως προς τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί έναντι της Μόσχας βρίσκει ένα πεδίο συντονισμού μέσα από σωρεία παρασκηνιακού χαρακτήρα συνεννοήσεων, με την ηγεσία της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Και οι τρεις αυτές δυνάμεις εν πολλοίς, είτε από πρόθεση μετατροπής των ευρωπαϊκών οικονομιών σε πολεμικές και συγκρότησης ισχυρών ενόπλων δυνάμεων είτε εξαιτίας των ανησυχιών για περαιτέρω κλιμάκωση της ρωσικής επιθετικότητας, ουσιαστικά προκρίνουν συνθήκες παγκοσμίου πολέμου με βάση την Ουκρανία.
Αλλά τέτοιου τύπου πόλεμος δεν μπορεί να συμβεί. Πρώτον, γιατί δεν τον θέλουν οι ΗΠΑ. Τουλάχιστον επί προεδρίας Τραμπ. Δεύτερον, γιατί η ίδια η Ευρώπη ύστερα από δεκαετίες «πασιφισμού» δεν διαθέτει ούτε λαούς πρόθυμους, ούτε ένοπλες δυνάμεις, ούτε εξοπλισμούς για να πολεμήσει τη Ρωσία. Τρίτον, γιατί οι δυνάμεις της Ουκρανίας εξαντλούνται και ο ρωσικός στρατός μπορεί να προελάσει, καταλαμβάνοντας με τα όπλα και όχι με συμφωνία όλα τα εδάφη που έχει προδιαγράψει να καταλάβει. Η διαφορά ως προς την ειρηνευτική συμφωνία είναι ότι αυτή εξυπηρετεί τον Πούτιν στον βαθμό που de jure και όχι de facto θα έχει τον έλεγχο της ανατολικής Ουκρανίας, έχοντας μάλιστα πρόσβαση στους όρους συγκρότησης της δυτικής.
Τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να εμποδίσει την εξέλιξη προς την εκεχειρία και την ειρηνευτική συμφωνία. Η πρόοδος γίνεται εμφανής και από τη χθεσινή ανεπίσημη δήλωση του επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ουκρανίας, Ρουστέμ Ουμέροφ, σύμφωνα με την οποία υπάρχει συναντίληψη με τις ΗΠΑ από τις συζητήσεις στη Γενεύη για το σχέδιο που προκρίνεται.
Η Ουκρανία επί της ουσίας γίνεται -γεωπολιτικά- η νέα Γερμανία σε σχέση με τη διανομή της Ευρώπης μετά την πτώση του Ράιχ. Η διαφορά που μπορεί να προκύψει, τηρουμένων των αναλογιών, είναι ότι δεν οδεύουμε προς έναν Ψυχρό Πόλεμο Δύσης – Ρωσίας, έστω και αν κάτι τέτοιο επιδιώξουν οι κεντρικές και ανατολικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αλλά σε μια ειδική σχέση ΗΠΑ – Ρωσίας, με την Ευρώπη «ατλαντικό εταίρο» των ΗΠΑ και όχι τρίτο πόλο. Ο «ευρωπαϊκός μονόδρομος» θα περάσει βαθμηδόν από την Ουάσινγκτον σε όλα τα επίπεδα ως προς την ΕΕ. Από εκεί και πέρα, αυτό που αναφέρεται ως Ευρασία (Ευρώπη-Ρωσία), μαζί με τα στρατηγικά συμφέροντα που θα αναπτυχθούν στον κύκλο της Αρκτικής, απλώς θα είναι μια «αμερικανική υπόθεση». Κάτι αντίστοιχο με την ευρωπαϊκή ασφάλεια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι πριν από λίγους μήνες.
Εφημερίδα Απογευματινή
