Τις τελευταίες μέρες πριν από το Πάσχα μέρος της επικαιρότητας μονοπώλησε, με κρίσεις και επικρίσεις ένθεν κι ένθεν, μία «αποκάλυψη» για συγκεκριμένη ομάδα δημοσιογράφων και επικοινωνιολόγων που πρόσκειται στο κυβερνών κόμμα και έργο της οποίας είναι να απαντά και να αποδομεί την προπαγάνδα της αντιπολίτευσης -κυρίως της αριστερής- σε βάρος της κυβέρνησης. Και η αποδόμηση αυτή γίνεται με την προσπάθεια εντοπισμού όλων όσα είναι ψευδή στην αντιπολιτευτική επιχειρηματολογία.
Πρόκειται με άλλα λόγια για μια αντι-προπαγάνδα στην προπαγάνδα. Κοινώς, προπαγάνδες και οι δύο πρωτοβουλίες από τη μία και την άλλη πλευρά. Το ερώτημα που ανακύπτει, βάσει της λογικής και βάσει της ελευθερίας λόγου που διέπει κάθε δημοκρατικό καθεστώς, είναι γιατί τα όσα γράφονται για να αντικρούσουν όσα υποστηρίζει η αντιπολίτευση είναι αθέμιτα, αλλά πλήρως θεμιτά και δικαιολογημένα τα όσα ισχυρίζεται, ακόμη και χρησιμοποιώντας ψεύδη, η αντιπολιτευτική ρητορεία και κυρίως -επαναλαμβάνουμε- η αριστερή, που έχει καταδυναστεύσει τη χώρα από το τέλος του Εμφυλίου και μετά. Όταν τα επαναλαμβανόμενα ψεύδη εκτίμησε ότι μπορεί να εκληφθούν ως αλήθεια απλώς και μόνο επειδή επαναλαμβάνονται!!!
Αν παραγνωρίσουμε τι είναι αλήθεια και από τη μία και από την άλλη πλευρά -μολονότι έχει αποδειχθεί ποιος ψεύδεται και ποιος αποκαλύπτει τα ψεύδη-, αξίζει να προσεγγίσουμε το θέμα της αμοιβαίας διαδικτυακής αντιπαράθεσης από διαφορετική σκοπιά. Οι μεν, αυτοί δηλαδή που επιχειρούν να εντοπίζουν κάθε φορά τα ψεύδη της άλλης πλευράς, έχουν ονοματεπώνυμο. Ανήκουν σε ομάδα που κάνει αυτή τη δουλειά, αλλά δεν κρύβονται και είναι γνωστά και τα πρόσωπά τους.
Οι άλλοι είναι κουκουλοφόροι του διαδικτύου, οι οποίοι είχαν μεγάλη δραστηριότητα επί της βασιλείας της κυβέρνησης της για πρώτη φορά Αριστεράς. Δραστηριότητα που συνεχίστηκε επίσης με κουκούλες. Και την τότε εποχή και την τωρινή, η επιχειρηματολογία τους περιελάμβανε μπόλικη δόση ευφάνταστης συκοφαντίας. Και άλλη μία διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων προπαγάνδας -εκτός δηλαδή από την εμφάνιση των μεν και την ανωνυμία των δε- είναι ότι οι πρώτοι προσπαθούν να εντοπίσουν τα ψεύδη και συγχρόνως υπενθυμίζουν στην κοινωνία όλα όσα οι πολιτικοί που υποστηρίζουν οι κουκουλοφόροι του διαδικτύου έχουν πει κατά καιρούς. Και συνεπώς είναι και ανακόλουθοι με τις πράξεις τους. Οι άλλοι δεν υπενθυμίζουν το τι έχουν πει οι κυβερνητικοί, αλλά ψευδολογούντες συνήθως επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως όσα δεν έχουν συμβεί και όσα δεν ισχύουν αποτελούν πραγματικά γεγονότα.
Ανεξαρτήτως επομένως του κλίματος που διαμορφώνουν οι πολιτικοί αρχηγοί, την τοξικότητα την ανατροφοδοτεί η ψευδολόγος προπαγάνδα, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, είναι θεμιτή και επιβεβλημένη στο πολιτικό παιγνίδι, ενώ η άμυνα στην παραπληροφόρηση είναι δόλια μέθοδος, παράνομη, καταχρηστική και αποπροσανατολιστική.
Η κοινωνία, βεβαίως, έχει βγάλει τα συμπεράσματά της. Όπως και το 2019…
Εφημερίδα Απογευματινή
