Αν ζούσε ο πατέρας του προπονητή της Τότεναμ, Άγγελου Ποστέκογλου, είναι πιθανό να του έλεγε μετά τη νίκη με 1-0 στον τελικό του Europa League απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: «Μην πανηγυρίζεις, γιατί η ομάδα ήταν χάλια». Όμως την ίδια ώρα ο αυστηρός κριτής Τζιμ Ποστέκογλου, γνωρίζοντας πόσο έχει μοχθήσει ο γιος του, απευθυνόμενος στους επικριτές του θα φώναζε ένα μεγαλοπρεπές «shut up now!» («σκάστε τώρα!»).
Όσοι τα έβαλαν με τον Άγγελο Ποστέκογλου τις προηγούμενες ημέρες αισθάνθηκαν ταπεινωμένοι το βράδυ της Τετάρτης, βλέποντας τον τεχνικό της Τότεναμ να τηρεί την υπόσχεσή του για αυτά που μπορεί να πετύχει τη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα. Η κατάκτηση του Europa League ήταν η απάντησή του. Είχε οδηγήσει την Τότεναμ στον πρώτο της τίτλο ύστερα από 17 χρόνια, με τη νίκη με 1-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό.
Η αλήθεια είναι ότι όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο έλεγε «κερδίζω πράγματα στη δεύτερη χρονιά μου», οι περισσότεροι κρυφογελούσαν. Τα γέλια έγιναν φανερά όταν τον είδαν να οδηγεί την ομάδα του στη 17η θέση στην Premier League, μία μόλις πάνω από τον υποβιβασμό, με ένα παιχνίδι να απομένει. Κόπηκαν όμως στο 42ο λεπτό του τελικού με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν ο Μπρέναν Τζόνσον πέτυχε το γκολ που αποδείχθηκε χρυσό για τους Λονδρέζους. Με το τελευταίο σφύριγμα ο Ποστέκογλου έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κέρδισε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Με τον πατέρα του να φεύγει από τη ζωή το 2018, η νίκη είχε επιπλέον σημασία για τον 59χρονο προπονητή. «Είναι ακόμα μαζί μου, φίλε. Η φωνή του είναι στο κεφάλι μου συνέχεια και καθώς μεγαλώνω κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω το πρόσωπό του μερικές φορές, όσο τρομακτικό και αν φαίνεται αυτό», απάντησε ο Ποστέκογλου στον δημοσιογράφο που του έκανε σχετική ερώτηση κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου.
Μαζί του, παρά το γεγονός ότι δεν ταξίδεψαν στο Μπιλμπάο, ήταν και άλλοι: «Η αγαπημένη μου μαμά Βούλα είναι στην Ελλάδα με την αδελφή μου και τα ανίψια μου. Είμαι σίγουρος ότι πετάνε από τη χαρά τους. Είναι κάτι τεράστιο για την Αυστραλία και την Ελλάδα».
Η μετανάστευση
Για τον Άγγελο Ποστέκογλου, ο πατέρας του Τζιμ αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι ομάδες του είναι αυτό που θα ήθελε να δει ο πατέρας του αν βρισκόταν σήμερα στις εξέδρες. Τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να πετύχει ο προπονητής της Τότεναμ.
Πίσω στον χρόνο, το 2021, όταν ανέλαβε τη Σέλτικ, είχε μιλήσει για τους γονείς του. Ο γεννημένος στη Νέα Φιλαδέλφεια Άγγελος ήταν 5 ετών όταν η οικογένεια μετανάστευσε στην Αυστραλία. Ταξίδι 30 ημερών με πλοίο, σε μια χώρα όπου δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, δεν είχαν γνωστούς, σπίτι και δουλειά. «Οι γονείς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή. Πήγαν στην Αυστραλία για να δώσουν ευκαιρίες σε εμένα να έχω μια καλύτερη ζωή», έχει πει.
Πούσκας και Κρόιφ
Τότε εισέβαλε στη ζωή τους το ποδόσφαιρο: «Το μόνο που θυμάμαι είναι τον πατέρα μου να δουλεύει σκληρά. Έφευγε για τη δουλειά πριν φάω το πρωινό μου και γύριζε στο σπίτι το βράδυ, έτρωγε δείπνο, καθόταν στον καναπέ, κοιμόταν και έκανε το ίδιο πράγμα την επόμενη μέρα. Η μόνη φορά που έβλεπα χαρούμενο τον μπαμπά μου ήταν όταν πηγαίναμε στο ποδόσφαιρο την Κυριακή. Αυτό μου έκανε εντύπωση, γιατί έκανα μια γρήγορη σύνδεση ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι που τον κάνει χαρούμενο… οπότε αν το αγαπώ όπως εκείνος, θα με φέρει κοντά του».
Οι αληθινοί ποδοσφαιριστές για τους οποίους ο πατέρας του ξεχείλιζε από ενθουσιασμό έγιναν οι ήρωες του μικρού Άγγελου. «Λάτρευε τον Φέρεντς Πούσκας και κατέληξα να με προπονεί αυτός (σ.σ. στη Σάουθ Μελμπουρν). Αγαπούσε τη Λιντς, λάτρευε τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ντι Στέφανο, είναι αυτές που μου “εμφύτευσε”. Η πρώτη μου συνειδητή ανάμνηση από τότε που μπορέσαμε να συζητήσουμε για ποδόσφαιρο ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 και αγαπούσε την Ολλανδία και τον Γιόχαν Κρόιφ».
Ο Άγγελος Ποστέκογλου δημιουργεί ομάδες που ο πατέρας του θα απολάμβανε να παρακολουθεί. «Είναι σημαντικό για μένα, γιατί αυτό ήταν το κίνητρο σε όλη την ποδοσφαιρική καριέρα μου. Ήταν ο πιο αυστηρός κριτής μου και πιθανώς όλοι σας έχετε παρόμοιους μπαμπάδες. Ο μπαμπάς μου δεν μου είπε ποτέ ότι με αγαπούσε, δεν με αγκάλιαζε. Ήταν ο μεγαλύτερος κριτής μου όλη την ώρα. Είμαι ένας εντελώς διαφορετικός πατέρας. Φιλάω και αγκαλιάζω τα παιδιά μου κάθε μέρα και τους λέω ότι τα αγαπώ, κάτι που είναι απαίσιο, γιατί τα κάνω πολύ ευαίσθητα. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια δίπλα του στις τρεις το πρωί να βλέπουμε ποδόσφαιρο από αυτή την άκρη του κόσμου (σ.σ. Μελβούρνη). Έλεγε “κοίτα τον, κοίτα αυτή την ομάδα” και αυτό μπήκε στο υποσυνείδητό μου. Και όταν έγινα προπονητής, αυτό ήταν το είδος των ομάδων που ήθελα να δημιουργήσω. Δεν είναι μαζί μας τώρα, έφυγε από τη ζωή πριν από μερικά χρόνια, αλλά είναι στο κεφάλι μου. Το ξέρω αυτό και, κάθε φορά που παίζει η ομάδα μου, όταν έχω μια άσχημη νίκη με 1-0, ξέρω τι λέει: “Μην πανηγυρίζεις, γιατί ήταν χάλια”».
Εφημερίδα Απογευματινή
